06 Οκτωβρίου, 2015

Βουλιμία

Το πρωί, από νωρίς, είχα αρχίσει με το μάσημα τού πόμολου τού παραθύρου στο υπνοδωμάτιό μου, σαν καλημέρα οργής στον γκρίζο κόσμο. Ίσως να δάγκανα και το τζάμι!

Θα μπορούσα μέσα σε ένα 24ωρο να καταβροχθίσω ολόκληρη μια πόλη. Ένα 24ωρο...τόσο μού μένει μέχρι την εκτέλεση, εκείνη την τραγική τιμωρία που, στον κινηματογράφο, βλέπουμε να λαμβάνει χώρα νωρίς το πρωί - σιγά μην περιμένουν "πότε θα δεηθείς να ξυπνήσεις, να πάμε να σε τυφεκίσουμε;"

Έτσι μου φέρθηκαν, σκεφτείτε! Εμένα που ήμουν "η δύναμη που δημιουργεί" εναντίον τών αδέξιων που κυριαρχούν παντού, με την τεχνική τους, την κατάρτιση, την οικονομία τού χρόνου.

Ξαφνιάζομαι από το πόσο γρήγορα εξαντλείται το 24ωρο αυτό, το τελευταίο. Χώνω τα δόντια μου παντού τώρα...μέσα στο ξύλινο σώμα τής πόρτας και στο σοφά τού τοίχου.

Μασώντας το πόμολο είχα την αίσθηση πως το τεράστιο κουτάλι τής Θείας Κοινωνίας, πριν την εκτέλεση, στρέφεται μέσα στο στόμα μου, σπάζοντας τα δόντια μου, τρυπώντας τα μάγουλα και τον ουρανίσκο μου. Τέτοια βαρβαρότητα!

Αλλά, ας μην χρονοτριβώ. Να δαγκάσω κι άλλο, να μασήσω κι άλλο. Όσο προλαβαίνω.