Να που το ελάττωμα
με τον καιρό μετατράπηκε σε χάρισμα
ευλογία ανεκτίμητη και βάλσαμο.
Μετά όμως τι συνέβηκε;
Τι στενάχωρη κι απογοητευτική διαπίστωση ήταν εκείνη
μονολογούσε και τά 'βαζε με τον εαυτό του:
Έζησα πολλά, το θυμάμαι καθαρά μα
Δεν θυμάμαι πιά τίποτα από την Πάτρα
Δεν θυμάμαι πιά τους δρόμους τής Αθήνας
Δεν θυμάμαι πιά το όνομά της
Θυμάμαι μόνο μια μεγάλη αίθουσα
με κρεβάτια πολλά και στη σειρά
φωνές παιδιών και τσιριχτά
στο πρώτο τής ζωής μου ορμητήριο
Ονόματα.
Άσε τα να είναι κει καταχωνιασμένα, το ένα κάτω από το άλλο.
Πώς λέγεσαι εσύ; Πώς λέγομαι εγώ;
Πρώτος, Δεύτερος
Εγώ είμαι από κάτω σου, εσύ πάνω από μένα
Γιατί μας έβαλαν σε αυτήν την τάξη και σειρά;
Τι μας συνδέει;
Εγώ ανάμεσα σε αυτούς είμαι μα άλλον εκτός από σένα δεν γνωρίζω
Αυτή η σελίδα δεν έχει τελειωμό
Και υπάρχουν κι άλλες
Κι άλλες
Τελειωμό δεν έχουν
Ποιος θα αναδεύσει το περιεχόμενο;
Τουλάχιστον να μπορούσα να ανακάτευα την σειρά
Να άλλαζα το κέντρο βάρους και τις θέσεις
Ώστε να μην είμαστε τόσο κοντά
Πρώτος και Δεύτερος
Ήθελα να σε μάθω να νοιάζεσαι και για τον εαυτό σου πέρα από τους άλλους και, δε λέω, κι εσύ έβαλες τα δυνατά σου να με μάθεις ακριβώς το ίδιο και εμένα.
Και τώρα, μετά από λίγα χρόνια, όλοι το βλέπουν πως ...νοιαζόμαστε και οι δυό μας μόνο για τον εαυτό του ο καθένας.
-Α! Τρέμει...το νιώθεις;
-Ναι...πρέπει να είναι δυνατός. Μη μιλάς!
-Πω πω ... αλλά γιατί να μην μιλάω;
-Σσσσστ. δεν θέλω να μείνει καμμία ηχογράφηση από το, την...
-Την ποιά μωρέ; Πώς κουνάει, ε;
-Δεν θέλω να μένουν ηχογραφήσεις, βίντεο ή τέτοια από τον σεισμό
-Σωστά... Ίσως παρακολουθούμαστε
-Ναι και ίσως γελούν μαζί μας που τρέμουμε από τον φόβο μας
-Ποιος γελάει μαζί μας
-Τίποτα . Ααα σταμάτησε
-Ναι, πρέπει να ήταν κοντά μας ο σεισμός
- Γειά σου Γιώργο...
- Σσσστ! Τίποτα πια μην λες από τα παλιά αστεία, αυτά που έλεγες!
- Γιατί; Γιατί;
- Ακούγεσαι. Γι αυτό. Αντίο!
- Αντίο ΓιΩργουελ... Ίσως τα ξαναπούμε
- Μπα...