Το στυλό δε γράφει

L. Banfi - A. Vitali

Πόρτα

Εκείνη η πόρτα θα πρέπει να είναι τέτοια που...

...αρκεί να μπορεί να εισχωρήσει Ένας, μονάχος του, κι αυτό θα σημαίνει πως μπορούν να εισχωρήσουν και δυο ταυτόχρονα

...κι όποτε δεν μπορούν να εισχωρήσουν δυο ταυτόχρονα, αυτό να συνεπάγεται πως ούτε και Ένας μόνος του μπορεί να περάσει

Ciao...ciao bambina

Ξεμυάλισμα

"Ήταν όμορφος σαν τον Διάβολο", είπε ο παπάς κι άρχισε να παραπονιέται πως ο μορφονιός εκείνος τού ξεμυάλισε την κόρη. Το μυαλό του κόλλησε σε κείνη τη σκέψη και συνέχισε να λέει την ίδια πρόταση:

Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...

Ύστερα πάλι από την αρχή. Ζαλίστηκα τόσο που μου φάνηκε πως, αν και χρησιμοποιούσε τις ίδιες λέξεις, κάθε φορά ήθελε να τονίσει κάτι διαφορετικό στη φράση του. Ο Διάβολος ήταν όμορφος; Το να είναι κανείς όμορφος ήταν κακό;

Αγκάλιασα τον παπά-Αντώνη, παρηγορώντας τον, που τού ξεμυάλισαν την κόρη. Τόσο που ξέχασα πως το κορίτσι εγώ ήμουν αυτός που το είχε χάσει, γι' άγνωστη αιτία...χωρίς εξήγηση καμία. Κακάσχημος είναι ο Διάβολος κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.

Άγγελος σκυφτός

"Βλαβερός σύμβουλος η μοναξιά"
λένε κακόφωνες λαλιές
Δίχως προσωδία, λες
και ανορθόγραφα μιλάνε
Δείχνουν τον άγγελο παρακεί
που στέκει μόνος και λευκός
Φωτεινός, σκυφτός, βουβός
παίζει με το φως, συνομιλεί μαζί του

Κώλα

Πάτερ, ερχόμαστε στον κόσμο Σου χωρίς όπλο, χωρίς τάπερ...


Πόσες φορές θα μου πεις να παραδοθώ "στο όνομα τού νόμου", πριν αρχίσεις να μου ρίχνεις;
Καμία, μήπως;
Τα ίδια έκανες και με τον Κώλα που, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε δεύτερο μεταξωτό βρακί να βάλει. Δεν το λέω εγώ, ο λαός το λέει.

Ξέρεις...Έχω ένα όνειρο (για σένα)...

Καθόσουν, λέει, στην καινούργια λεκάνη σου, ιταλικής κατασκευής και περίμενες το Ελληνικό θαύμα. Ξαφνικά, μέσα από την αποχέτευση, πετάχτηκε ένας μεγάλος ποντικός που προσέκρουσε στον Κώλα σου και πέρασε, λέει, ανάμεσα από τα πόδια σου.

Το μωρό τής Βασίλισσας δε βγαίνει. Ένα αστέρι (δεν) γεννιέται και αφήνει τους άλλους να περιμένουν. Εμείς βγήκαμε από Κώλα φαίνεται, παρόλα ταύτα ορμήσαμε στη ζωή με όρεξη, γρήγορα, τρέχοντας.

Θυμάμαι το μαιευτήρα που ξεγέννησε τη μάνα μου. Όταν γεννήθηκα, επέμενα να μην κλαίω κι έτσι δεν έπαιρνα τις πρώτες ανάσες. Για να κλάψω και να αρχίσω να αναπνέω, έφαγα μερικές δυνατές ξυλιές...στον Κώλα.

Aranjuez - Massimo Ranieri

Συνήθεια και Έκπληξις

Η Συνήθεια δεν κρατάει ποτέ κανέναν εραστή για πολύ καιρό μαζί της. Στην πρώτη ευκαιρία τον παραδίνει στην Έκπληξη και τον ξεφορτώνεται. Καημένος εκείνος πέφτει στην αγκαλιά τής Έκπληξης. Σαν νεαρά που είναι αυτή, τού κάνει άλλα κόλπα...

Τι καλά!
Ναι, αλλά...

"Μα πού τα ξέρει η Έκπληξις όλα τούτα τα κόλπα;"

Κοιτάζοντας την νεαρά, σφίγγεται ο νους του εραστή να βρει απάντηση σαφή που θα τους βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση:

Έμφυτο ταλέντο έχει η νεαρά;
ή
Ήρθε άραγε ο καιρός που έπρεπε να ωριμάσει;
ή
Είναι αυτός, ο εραστής, που ενέπνευσε τα πάθη;

Απάντηση δεν έρχεται ποτέ...όλοι τις αμφιβολίες των ξεχνούν στο μεταξύ. Και η άλλοτε νεαρά, η Έκπληξις, έχει κι αυτή πολύ αλλάξει. Σαν την κοιτάξεις καλά, σού φαίνεται πως κάτι τις έχει από τη Συνήθεια πάρει...

Με άλλες λέξεις

Κάπου, κάποτε θα γράφουν για σένα, εκεί που γράφουν για τ' αστέρια και τους κακομοίρηδες. Εσύ θα διαβάζεις για σένα τον ίδιο, χωρίς να καταλαβαίνεις για ποιόν πρόκειται, για ποιον μιλάνε...

Τι δουλειά έχεις εσύ με τα αστέρια...Τι δουλειά έχεις με τους κακομοίρηδες;

Εσύ άλλη περιγραφή περίμενες για τον εαυτό σου. Αυτοί θα χρησιμοποιήσουν άλλες λέξεις, λέξεις πιο ήπιες, πιο ασαφείς, λέξεις με πολλές ερμηνείες...εντέλει λανθασμένες.

Το όνομά σου θα γράψουν με ένα νι, το επώνυμό σου με δυο λάμδα...και τη διεύθυνσή σου μόνο θα γράψουν, παραλείποντας την πόλη όπου ζεις: Γρ. Λαμπράκη, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Τρέχα και Γύρευε, γωνία...

Μέχρι να λυθούν οι παρεξηγήσεις, κανείς πια δεν θα σε θυμάται έτσι όπως ήσουν. Επί τα ίχνη σου θα είναι μόνο κάτι περίεργοι που έτσι κι αλλιώς από πάντα σε παρακολουθούσαν.

Δεν ενδιαφέρουν οι περίεργοι, αδιάφοροι είναι κι εκείνοι που είναι έρμαια τών συναισθημάτων τους. Ένα φυλαχτό είναι πιο χρήσιμο, να σε φυλάει από τους τραγοπόδαρους.

Rotonda sul mare

Περί Πάτου

Ο Αλεχάντρε Πάτο


Θα σέρβιραν, λέει, κρέας...Τι ωραία, είπα εγώ. Τόση ώρα περιμέναμε γύρω από το τραπέζι καθισμένοι στις άβολες καρέκλες (στην πραγματικότητα έλειπε ο πισινός μας), καμιά δεκαριά ανθρώποι στο σύνολο. Κουρασμένοι, ξεπατωμένοι που λέει ο λόγος.

Αρχίζει το σερβίρισμα, επιτέλους...

"Κύριοι, σας ταλαιπωρήσαμε, σήμερα σας ξεκωλώσαμε"

[ Πλάκα κάνει, κάνει χιούμορ...πάντως πονάω πίσω εγώ...από την κούραση μου' φυγε ο πάτος ]

Στο πιιάτο, σα ντασκεμπάπ, καμιά δεκαριά μπουκιές.

- Καλή όρεξη
- Καλή όρεξη, πώς είναι το δικό σας;
- Μμμμ...μμμ... Τέτοιο καύσιμο το σερβίρουν μόνο εδώ!
- Μόνο εδώ...Μόνο για Έλληνες!

Από κει και πέρα ο καθένας έφαγε το δικό του πιάτο. Ένα πιάτο-"Πάτο". Πάτο ο ένας, Πάτο ο άλλος...τέλος πάτων. Εν γνώσει μας είχαμε φάει, στο τέλος, κι από τών άλλων κι από το δικό μας Πάτο.

Είπαμε να μείνει μυστικό, ανάμεσά μας, κάτι σαν Κύκλος Σιχαμένων Ποιητών. Κάτι μόνο για μας. Κάτι Μόνο για Έλληνες.

Κλάση τού '59

Με το δεξί πλευρό πέφτεις στο κρεβάτι
Γυρίζεις έπειτα από την άλλη μεριά
Κάτι μπουνιές νιώθεις στα πλευρά
Σε κάνουνε ν' αλλάζεις θέση
Κλάση τού 59

Η φυσική σου κατάσταση δεν είναι εκείνη τού παλαιστή
Ο νους σου σκέφτεται όλο και πιο πολλά
Μα δύσκολα πια αποφασίζεις
Όλο και πιο μακριά
Νιώθεις τους άλλους, όταν κατά λάθος τους αγγίζεις

Κλάση τού 59
Γυναίκα αν είσαι, τότε δίχως άλλο σε γνωρίζω
Θα έχεις στα μάτια λίγο σοσιαλισμό
Χειραφέτηση, τσαγανό, αντράκι θα' σαι
Μα για πες μου, πριν ξεχαστώ:
Τα βράδια ...τι παίρνεις, τι έχεις βρει
Για να κοιμάσαι;