"Ευχαριστώ!"

Κοιμάται η γραία η άπορη, από το πρωί ως το βράδυ, στης κατοικίας το πεζούλι. Εκεί ξυπνάει και με παράπονο κοιτάει καθέναν που από το σπίτι εμπρος διαβαίνει.
 Ζητιανεύει, μα τίποτα δεν παίρνει κι από το κακό της όλους τους κακολογάει:

"Σκατά στο ντάφο σου, μωρή τσούλα, αλανιάρα...μόνο στις 4 το πρωί ξέρεις να γυρίζεις.
Στο ντάφο να μη λιώνεις, εσύ παλιογυναικωτέ και κει που μπρούμητα να σε θάψουν, κανίβαλοι να περνούν, από πίσω για να σου την ανάψουν..."

Υβρεολόγιο δίχως τέλος, ουτε στιγμή ανακωχής, ποτέ.
Ποτέ...
Είπα πως η γραία έπασχε προφανώς από την νόσον του Τουρέτ.
Οι περαστικοί, παρ' όλα αυτά, πολύ την συνεπάθουν. Κανείς ποτέ δεν τής αντιμίλει. Εντός της οικίας όμως, φεύ!, ζήτημα μέγα εδημιουργήθη.
"Εξευτελίζει η παλιογριά τα σεβαστά μας ήθη."

Ηύρα την γραίαν μιαν πρωίαν, αιμόφυρτον εις το πεζούλι που ήτο η έδρα της, το μετερίζι της κι η πολεμίστρα. Εις έναν κόσμον-οχετόν ανταπέδιδε τα ίσα: εκτόξευε την βρισιάν, την προσβολήν, την περιύβρισιν και την συκοφαντίαν.

Κάποιος από εντός τής κατοικίας, την προηγουμένην νύχταν πιθανόν, καταφύγιον τής επρόσφερεν από την καταιγίδαν. Εκείνη εδέχθη και, πρώτη της φορά μη βρίζουσα, είπεν "Ευχαριστώ!". Βαρύ σφυρί στην κεφαλή της ανεβοκατέβασεν ο δράστης...

Και το αίμα της, ήδη λίαν πρωί, εις το πεζούλι εθεάθη.

Περιστατικά

Στη δική του περίπτωση, που ήταν σαφώς αυτή του μελλοθάνατου, ούτε φόβο ένιωσε ούτε απελπισία. Ένιωσε μοναχά γελοίος - ένα κορόιδο ήταν και τίποτε άλλο. Ένα περιστατικό ήταν κι εκείνος, όπως τα τόσα περιστατικά που ακούγονται καθημερινά. Μόνο που είχε πιστέψει ότι μερικοί την παλεύουν καλύτερα από άλλους, ασχέτως ηλικίας και χαρίσματος. Ακόμη κι ασχέτως πεπρωμένου...Ναι, υποτίθεται πως μερικοί άνθρωποι κάνουν και κάτι τέτοια ασύλληπτα. Ίσως ήταν ένας από αυτούς.

Μπα...

Να μην αναπνέεις, λέει, να μη γερνάς. Αφήνουν περιθώριο μονάχα για κάτι συμπεριφορές...Κάτι αστείες συσπάσεις του βραχίονα, του πήχεως και των δαχτύλων. Μοιάζει πλέον με τικ αυτό το τακ/τακ/τακ πάνω στα πληκτρολόγια. Και το χαμόγελο πάντως, δεν πάει πίσω. Βάζεις με νάζι το χέρι μπροστά στο στόμα και το χαμόγελο λιώνει μες τη χούφτα σου.

Ατθίδα

Η αποσκευή

Ανόητε, που δεν έφευγες...τότε που δίπλα σου περνούσαν, λεωφορεία και φορτηγά σε φάλαγγες. Το ψηλό φωταγωγημένο καράβι σάλπαρε ενώ εσύ σαστισμένος σφιχτά τις βαλίτσες σου κρατούσες. Πόναγε το πόδι σου, όπως και τώρα, έτσι και τότε το 'νιωθες κομμένο.

Ήταν οι φίλοι σου που ήρθαν -και μπράβο τους- να σε χαιρετήσουν εσένα που απέκρυψες επιμελώς, από όλους, το σχέδιο τής φυγής σου. Διαρκώς "απών, συνήθως εκτός Αθηνών", έκρυβες το ακρωτηριασμενο πόδι σου μες την αποσκευή σου. Λαθροφευγάτος, άρον άρον, εδώ όλοι σε ξέρουν ως αρτιμελή.

Νέο ξεκίνημα...σε χώρες όπου "θα συστηθείς" εξαρχής Σακάτης.

Εκεί δεν θα σε περιμένει καμία περιέργεια:

"Πώς έγινε;"

"Τι έπαθες και πότε;"

"Δε μου λες, το πέταξαν το άκρο σου, ξέρεις τι το έχουν κάνει;"

Οπωσδήποτε, είναι βέβαιο, κι εκεί σαν όμοιό τους δε θα σ' έχουν. Θα είσαι κάποιος διαφορετικός, κάποιος ιδιόρρυθμος μα συμπαθής... κάποιος που κρατά κλειστή διαρκώς την μια αποσκευή του.

La civilta' del cotone

Το τραπεζάκι στη μέση

Κάθομαι δίπλα σου, όμως έξω από το οπτικό σου πεδίο...οι ματιές μας, σκεφτικές, συναντιούνται σε ένα σημείο, κοινό σημείο, που όμως το κοιτάμε καθένας από τη δική του θέση.

Έχουμε κι ένα τραπεζάκι, εκεί στη μέση. Ακούω τι λες, μα δίνω τις δικές μου ερμηνείες που δε συμπίπτουν με τις δικές σου προθέσεις. Το μισείς αυτό, το ξέρω αλλά, κατά βάθος, είναι κάτι γαργαλιστικό. Ε...εκνευριστικά σου αρέσει. Είναι αυτό που σε φέρνει σε μένα. Θα τα βάλεις μαζί μου, όμως, αργότερα, που "όλα εύκολα τα βρίσκω!"

Δε με χρειαζόσουν αν επρόκειτο γι' αυτό. Δυο συμβουλές, πολύ γενικές...οδηγίες κατά βάθος λογικές. Η οπτική μου και η δική σου: τόσο όμοιες, τόσο κοινές. Έτσι σκέφτεται όλος ο κόσμος, λες.

"Ίδιοι είμαστε τελικά!!! Τίποτα δε μας χωρίζει..."

Ακριβώς! Τίποτα...Μονάχα το τραπεζάκι, εκεί στη μέση.