Φυλάξου από τον πλησίον σου

Δεν ήταν τα μακριά μαλλιά που του άρεσαν ούτε είχε αρχίσει να παραμελεί τον εαυτό του. Ήταν η απροθυμία του να βρεθεί τόσο κοντά σε κάποιον άνθρωπο, όσο κοντά αναγκάζεσαι να βρεθείς με έναν κομμωτή, έναν οδοντίατρο ή οποιονδήποτε άλλον ο οποίος, για να κάνει τη δουλειά του, πρέπει να σταθεί δίπλα σου, πολύ κοντά σου, σχεδόν σκαρφαλωμένος απάνω σου.

Έτσι, η θέση τού άλλου είναι μακριά από εκείνον, η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, πρέπει κανείς για να ακουστεί από τον άλλον, να ουρλιάζει. Το άγγιγμα δεν είναι εφικτό, τα χέρια φτάνουν σε τέτοια απόσταση που ο στατικός ηλεκτρισμός δημιουργεί σπινθήρες, ανάμεσα στα δάχτυλα, ορατούς μέσα στη νύχτα.

Μερικοί άνθρωποι θέλουν το ζωτικό τους χώρο, την απόσταση από τον "πλησίον" τους, την θέλουν πολύ μεγάλη. Ίσως τόσο μεγάλη που να μην μπορεί καν να θεωρηθεί πλέον πλησίον. Και τότε, μόνο τότε θα τον αγαπήσουν γαλήνια.

Ανθρώπινο τόξο

Ανθρώπινο τόξο τώρα, ριγμένο στο χώμα, πρέπει να συνεχίσω τις σκέψεις μου, όσο ανόητες κι αν είναι. Σ' αυτούς τους καιρούς η κοινοτυπία επιβάλλεται, ενώ η πρωτοτυπία, τα τολμηρά βήματα μπροστά, σε εκθέτουν. Προτιμητέα είναι η πεπατημένη.

Ανθρώπινο τόξο τώρα, δεν μπορώ να φύγω, να αποδημήσω όπως αυτά τα ελαφριά πουλιά. Δεν μπορώ ούτε να τα αποτρέψω από τη φυγή τους. Στα όνειρά τους αναχωρούν για την Σομαλία, να αναχαιτίσουν πειρατές. Μην εγκαταλείπετε...Ή, μην ξεχάσετε να επιστρέψετε. Δεν θα ξαναχτίσω αυτό το μέρος. Θα το διατηρήσω τίμιο, όμως.

Ανθρώπινο τόξο τώρα, ριγμένο στο χώμα, μια επιθυμία έχω: Να σηκωθώ και να σταθώ μπροστά στο φως τού προβολέα, να δω τη σκιά μου, με το τεράστιο βέλος στη μέση μου κρεμασμένο. Όλοι θα ξεγελαστούν - Χαίρε Πρίαπε!

Βουλιμία

Το πρωί, από νωρίς, είχα αρχίσει με το μάσημα τού πόμολου τού παραθύρου στο υπνοδωμάτιό μου, σαν καλημέρα οργής στον γκρίζο κόσμο. Ίσως να δάγκανα και το τζάμι!

Θα μπορούσα μέσα σε ένα 24ωρο να καταβροχθίσω ολόκληρη μια πόλη. Ένα 24ωρο...τόσο μού μένει μέχρι την εκτέλεση, εκείνη την τραγική τιμωρία που, στον κινηματογράφο, βλέπουμε να λαμβάνει χώρα νωρίς το πρωί - σιγά μην περιμένουν "πότε θα δεηθείς να ξυπνήσεις, να πάμε να σε τυφεκίσουμε;"

Έτσι μου φέρθηκαν, σκεφτείτε! Εμένα που ήμουν "η δύναμη που δημιουργεί" εναντίον τών αδέξιων που κυριαρχούν παντού, με την τεχνική τους, την κατάρτιση, την οικονομία τού χρόνου.

Ξαφνιάζομαι από το πόσο γρήγορα εξαντλείται το 24ωρο αυτό, το τελευταίο. Χώνω τα δόντια μου παντού τώρα...μέσα στο ξύλινο σώμα τής πόρτας και στο σοφά τού τοίχου.

Μασώντας το πόμολο είχα την αίσθηση πως το τεράστιο κουτάλι τής Θείας Κοινωνίας, πριν την εκτέλεση, στρέφεται μέσα στο στόμα μου, σπάζοντας τα δόντια μου, τρυπώντας τα μάγουλα και τον ουρανίσκο μου. Τέτοια βαρβαρότητα!

Αλλά, ας μην χρονοτριβώ. Να δαγκάσω κι άλλο, να μασήσω κι άλλο. Όσο προλαβαίνω.

Je sais, je sais...