Όση ώρα έβλεπα εκείνο το μακρουλό -σαν τεράστιο άσπρο κορδόνι- σώμα να πηγαινοέρχεται στον ουρανό, έκανα σαστισμένος διάφορες υποθέσεις. Τελικά ...όχι, όχι δα! Δε θα έχανα τον καιρό μου μ’ αυτό το χαζόπραμα. Πλην όμως στιγμές- στιγμές με έπιανα να το κοιτάζω πάλι.
Αυτό που έβλεπα δεν ήταν αστραπή σαν κι αυτές που βλέπουμε στις κινηματογραφικές υπερπαραγωγές με τον Charlton Heston και τις βιβλικές καταστροφές. Ούτε επρόκειτο φυσικά για θεϊκό σημάδι κι άλλα ευφάνταστα σενάρια. Ψέμα ανυπόστατο επίσης είναι και το πως , όταν αποθεραπεύεσαι ψυχικά, τότε χάνεις και κάθε επαφή με το Υπερφυσικό, αν υποθέσουμε πως αυτό υπάρχει…
Μετά που το σκέφτηκα πιο καθαρά, αυτό που σαν αστραπή μου φάνηκε αρχικά και οιωνός επερχόμενου νέου Κατακλυσμού αργότερα, θα έπρεπε να ήταν κάτι πολύ πιο απλό κι από ένα σμήνος πουλιών που πάνε γι αλλού αναποφάσιστα. Ακόμα απέρριψα και τα λεγόμενα «σύννεφα του Εγγονόπουλου». Τελικά, με πιο ώριμες σκέψεις, κατέληξα στο πιθανότερο ενδεχόμενο:
Το πιθανότερο λοιπόν ήταν να είδα ένα τεράστιο, στιλπνό , λευκοκίτρινο νεύρο, με τις μακριές παραφυάδες του, που τη στιγμή εκείνη ξεγλιστρούσε από το τραπέζι ενός απρόσεκτου ουράνιου ανατόμου και σε λίγο θα κατέπεφτε στις σκεπές των σπιτιών μας, μετά τις τόσες αμφιθυμικές ταλαντώσεις του.