Ρέμβη

Όποιος έχει κάπως συχνά τις μαύρες του, εδώ στο κέντρο, θα 'χει περάσει κάποιο βράδυ από τη "Ρέμβη". Ένα μπαρ γι αυτούς τους άντρες που δε θα 'θελαν με τίποτα να ξέρουν οι γυναίκες πως περνούν τις  ώρες τους εκεί. Σχεδόν καμμιά νορμάλ γυναίκα δε θα ήθελε να έχει σύζυγό της έναν άντρα που συχνάζει στη Ρέμβη.

Αυτοί που πάνε κει,συνήθως συνταξιούχοι ναυτικοί ή άνεργα τομάρια κι ευκαιριακοί οικοδόμοι, όταν η μουσική δυναμώσει πιάνουν κουβέντες τάχαμου βαθιές μπροστά σε γυναίκες που καλά-καλά τη γλώσσα δεν την ξέρουν. "Μολδαβία,εσύ;". "Εσυ Τμπιλίσι είπες;". Είναι οι γνωστές ατάκες...
Μερικοί απ' αυτούς κάνουνε μίγμα εκρηκτικό, τέτοιο που σα βρεθείς κοντά τους ούτε στιγμή το πηγούνι σου στο χέρι δε θα ακουμπήσεις από βαρεμάρα.

Τα ίδια συνέχεια θα θυμηθούν μα κάθε φορά θα είναι ειπωμένα διαφορετικά: κάνα στραβό ταξίδι πριν τριάντα χρόνια ή κάποιος φίλος που πέθανε πριν πέντε χρόνια αλλά ο θάνατός του πάντα επίκαιρος παραμένει, κάποιος αιώνιος τσακωμός που δε θα 'χει ποτέ τέλος. Δε θα ακούσεις τίποτα για σπίτια, για τετραγωνικά μέτρα και μπαλκόνια με θέα. Ούτε ποιός γιορτάζει σήμερα, ποιά θα γεννήσει τον επόμενο μήνα, αν χώρισαν ο Γιώργος με την Καίτη κι αν έπεσε κάποια χοληστερίνη.

Ιδέες μεγάλες δεν υπάρχουν εδώ μέσα και χέστηκαν για τα πολιτικά. Μόνο αναμνήσεις κι ίσως λιγάκι νοσταλγία που σέρνεται στα πατώματα σαν τη βρώμικη πατσαβούρα που στάζοντας απόνερα καθαρίζει τις πατημασιές αυτών που μπαίνουν χωρίς κανείς να τούς χαιρετήσει. Ούτε κι αυτοί δε χαιρετούν. Έτσι ανταποδίδουνε και δίνουνε το σήμα:"πάλι χάλια τα κέφια..."

Είναι στο πρόγραμμα κάποια ώρα και το κλείσιμο της πόρτας. Τότε το μπαρ κλείνει, όποιος πρέπει να είναι μέσα έχει ήδη μπει. Όσοι θελήσουν να ρίξουν μια ματιά μέσα για να χαζέψουν τι γίνεται μέσα στο "κωλόμπαρο" θα βρουν μπροστά τους  μόνο τούς καθρέφτες της πόρτας. Η φωτεινή πινακίδα με τα γαλάζια γράμματα έχει ανάψει.

Κι εσείς, αν καμμιά φορά νιώσετε αυτή τη λεπτή μελαγχολία που δεν ξέρετε γιατί σας έχει πιάσει, κάντε μια βόλτα εδώ στο κέντρο. Αν δε σας φάνηκε κανένα στέκι ελκυστικό για να αράξετε και δεν κάνατε κέφι το φαστφουντάδικο, σας ξύνιζε το Ξύλινο με τ' αμερικανοτράγουδα, σας βρώμαγαν οι μεγαπιτσαρίες με τις παρέες και μπουχτίσατε με τα νεγρορεμπέτικα  του στυλ "μεταπολίτευση", ελάτε.
Είναι αληθινή κι ατόφια η στεναχώρια εδώ στη Ρέμβη και δε σού υπόσχεται κανείς να μοιραστεί το πρόβλημά σου.

Η ευχαρίστηση εδώ είναι να μπείτε όλοι στο ίδιο καζάνι, να βράσετε μεσ' το ζουμί σας κόβοντας τις φλέβες σας νιώθοντας πως μέσα τους δεν κυλάει πιά αίμα, μα κάτι άλλο. Κάτι άλλο που μυρίζετε στον αέρα όλη την ώρα που τα απόνερα "καθαρίζουν" το πάτωμα  και νιώθετε εκείνη την καταβρεγμένη πατσαβούρα να σέρνεται σα χαδιάρικο κατοικίδιο, μετά από τα πόδια τού διπλανού, και στα δικά σας πόδια.

Περισπασμός

Μελλοντικός τοπικός άρχοντας!...Τι στο καλό τού είχαν πει μόλις πριν λίγα λεπτά οι  δύο Δυστοπιανοί Αυτοδιοικητικοί Παράγοντες; Ήταν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την αϋπνία τών τελευταίων ημερών, που δεν κατάλαβε τίποτα άλλο παρά ότι τού είχε απρόοπτα γίνει πρόταση να εκτεθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, μια και κάποιοι έκριναν ότι η καθημερινή τριβή του με εκατοντάδες πολίτες τού εξασφάλιζε σημαντική δημοτικότητα.

Αυτή η δημοτικότητα ήταν πολύτιμη στο Κυβερνητικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος. Το άλλο σκέλος, το Αντιπολιτευτικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος είχε επιλέξει ήδη τον μελλοντικό ηττημένο των εκλογών, κάποιον αντιπαθή μεγαλέμπορο τής περιοχής, τού οποίου η ήττα θα έφερνε ψυχική ανάταση κι αίσθηση δικαίου στους ψηφοφόρους.

Ακόμη όμως κι αν ήθελε να παραβλέψει την ασχετοσύνη του όσον αφορά τα αυτοδιοικητικά πράγματα, δεν θα ένιωθε χαρά με την διανομή τών ρόλων που τού είχε μόλις ανακοινωθεί. Ακούμπησε το μέτωπό του στο γραφείο μπροστά του κι άκουσε, μέσα στην ησυχία τών πρώτων νυχτερινών ωρών, φωνές από το διπλανό διαμέρισμα: "Δεν γίνεται η επανάσταση έτσι. Δεν μπορούν να σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι..." έλεγε ο ένας. "Θα χάσουν κάθε λαϊκό έρεισμα...πρέπει αυτός που θέλει να ανατρέψει το καθεστώς να έχει μαζί του την κοινή γνώμη, τον παππού και τη γιαγιά!", συπλήρωνε ο άλλος.

Μες το μυαλό του γύριζαν όλα αυτά και το ένα πολεμούσε το άλλο: Η ευγένεια "σήμαινε" αποδοχή τού Δυστοπικού τρόπου ζωής και ερμηνευόταν σαν συμμόρφωση και διάθεση θεοποίησης αυτού τού τρόπου ζωής στις συνειδήσεις τών πολιτών. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς στα καλά καθούμενα να γίνεται αγενής, πολεμώντας έτσι το σύστημα...η ευγένεια και η αγένεια δεν είναι πολιτικές στάσεις. Κι αυτός, ευγενικός εκ φύσεως ήταν, αλλά πέρα από αυτό δε χωρούσε άλλη ερμηνεία για την καθημερινή του συμπεριφορά. Ήταν εντελώς πλανημένος όποιος γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του συμπέραινε πως είναι θιασώτης τού καθεστώτος.

Ο πόνος στη ράχη του τον ανάγκασε να ισιώσει τον κορμό του πάνω στο κάθισμα κι έτσι να βρεθεί οπτικά αντιμέτωπος με την on line εργασία του πάνω στην γλώσσα και λογοτεχνία γειτονικής χώρας, την οποία έπρεπε να υποβάλει διαδικτυακά ώστε -σε περίπτωση επιτυχίας- να γίνει δεκτός ως ισότιμος υπήκοος τής εν λόγω χώρας. Σε τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει εκείνον οποιουδήποτε τύπου εμπλοκή κι ενασχόληση με τα "κοινά" τής Δυστοπίας ; Όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό ονειρευόταν, αλλά κι ετοίμαζε, την οριστική φυγή του, εκείνο το "Back on monday...", το ...ύπουλο κι οριστικό "άντε γειά" που μερικοί αφήνουν πίσω τους, με μια μεγάλη ποσότητα πηχτής χολής η οποία είναι αλήθεια πως γρήγορα εξατμίζεται, ξεχνιέται. Έτσι, μια ολόκληρη συναισθηματική απόδραση καταλήγει υπόθεση που μπαίνει στο αρχείο χωρίς πρώτα να ερμηνευθεί.

Ταλαντούχος άνεργος

Πρέπει 07.00 να βρίσκομαι, τις καθημερινές, στη στάση τού λεωφορείου όπως και πρώτα. Κανείς δεν θα υποψιαστεί έτσι πως τώρα πια έχω μείνει χωρίς δουλειά. Θέλω να πω ότι παίρνω το ίδιο λεωφορείο καθημερινά, μαζί με τους μετανάστες αρκεί ο κόσμος τής γειτονιάς να μην μάθει πως είμαι ένας άνεργος...Κρατώ και το εισιτήριο σαν απόδειξη, ενίοτε πετάγοντάς το επιδεικτικά!

Η στάση τού λεωφορείου όπου στήνομαι είναι η ίδια όπως παλιά, κοντά στο περίπτερο (και όχι η πλησιέστερη στην τωρινή μου κατοικία), ώστε να πιστεύουν όλοι πως μένω ακόμα στο ίδιο διαμέρισμα.

Μερικές ματιές στο ρολόι (έχω αργήσει;), λίγη ανάγνωση στην Εφ. των Συντακτών (τι γλείφτες...) ώσπου να έρθει το παλιό λεωφορείο Cuba style, στο οποίο ο εισπράκτωρ είναι γνωστό μου πρόσωπο.

Πού να κατέβαινα από το λεωφορείο (αφού δεν πηγαίνω πιά στην δουλειά μου η οποία μάλλον τώρα πιά έχει κλείσει);

Δέκα πέντε στάσεις παρακάτω κατεβαίνω από το λεωφορείο. Ένα κοντέινερ περιμένει εκεί, ένα κατασκεύασμα σαν τα bunker τού Β' Παγκοσμίου πολέμου. Μαζεύονται εκεί μια 20ριά λαθροάνεργοι επί ένα 8ωρο κάθε μέρα και καπνίζουν, πίνουν και καμιά φορά μιλούν για τα ζητήματα που τους πονούν.

Ο πρωταγωνιστής τού κεφιού είναι κάποιος που, μετά την απόλυσή του, ανακάλυψε ότι διαθέτει το ταλέντο τού μίμου. Μπορεί να μιμηθεί από τον Νάιτζελ Φάρατζ να βρίζει τον Βαν Ρομπάυ μέχρι τον Μπουφόν να ορύεται για το πέναλτυ στο 93'...Από τον Λίνο Μπάνφι στο παλιό μπορδέλο μέχρι τον Καμπ Κάλλογουαιη στο St. James.