Emozioni

Πιάνο

Κορίτσι την προσέλαβαν για μαθήματα πιάνου
σε γέρον άντρα εβδομήντα ετών και παραπάνω
και οι παραδόσεις άρχισαν
Γρήγορη πρόοδος σε δυο μήνες
τα γέρικα χέρια παίζανε Blue Moon
you saw me standing alone

Αργότερα το πάθος μεγάλωσε και με βιάση
εύκολα κατόρθωσε λίγο Strauss "να πιάσει"
Η νέα του πιάνου η δασκάλα όμως έβλεπε
πως το ρεπερτόριό της πολύ σύντομα θα τέλειωνε
Και αλίμονο! Του γέροντα τα χέρια δυναμώναν
λέπταιναν, τα δάχτυλα μακραίναν
έμεναν στα πλήκτρα και ας έφευγε η δασκάλα
But when she left
gone was the glow of blue velvet

Ένα απόγευμα, εκείνα τα χέρια σκουπίσανε δυο δάκρυα
δυο γέρικα μάτια κοιτάξανε βαθιά στου κοριτσιού τα μάτια
Δεν ακούστηκε νότα καμιά, δεν είναι μόνο ένα πιάνο η ζωή
είναι η μουσική το χάδι τού ενός στα βάσανα τού άλλου

Μαθήματα τοκετού

Έχουν αίματα στα πρόσωπα και είναι ξαπλωμένες στους καναπέδες που είναι τοποθετημένοι σε κάθε μια από τις 4 γωνίες τού σαλονιού. Είναι τρεις γυναίκες στον ένα, δυο στον άλλον κ.ο.κ.

Σιωπή. Ο καναπές κινείται κάθε τόσο ένα-δυο εκατοστά δεξιά ή αριστερά, μπροστά και πίσω, σαν να δέχεται μικρά σκουντήματα. Ακούγεται ο θόρυβος αυτού του συρσίματος πάνω στο ξύλινο δάπεδο.

Στο δίπλα δωμάτιο γυναίκες μαθαίνουν για τα στάδια του τοκετού, διαγωνίζονται, εξετάζονται και η επιβράβευσή τους είναι αυτή η ανάπαυση στον καναπέ. Σε λίγες ώρες όλες οι θέσεις στο σαλόνι είναι πιασμένες. Παντού είναι γυναίκες, όλων των φυλών με την στάμπα τού αίματος σχεδόν σε ολόκληρο το πρόσωπο. Η μια πάνω στην άλλη. Σήμερα διδάχτηκαν τα στάδια του τοκετού. Κάποιος σβήνει το φως και το σαλόνι μένει στον ελάχιστο φωτισμό να έρχεται από το πάτωμα.

Γυμνοί άντρες μπαίνουν σε μια αντίστοιχη διπλανή  αίθουσα. Κάθονται σταυροπόδι σε μια δεκαριά καρέκλες, ανάβουν τσιγάρα, δυο-τρεις από αυτούς. Ο ένας τρίβει το στήθος του, ο άλλος παίζει αμήχανα με τους όρχεις του. Η παράδοση των μαθημάτων τέλειωσε. Οι επιθεωρητές τής Εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν το έργο τους.

Χρέη

Βέβαιοι πως τίποτε δεν αφήσαμε στην τύχη
Μισοδουλειές και εκκρεμότητες από μας
δεν πρόκειται να βρει κανείς
Τι σιγουριά ανέμελη, τι υπερηφάνεια
διευθετήθηκαν ζητήματα και προηγούμενων γενεών
προστίματα, αναδρομικά, εκκαθαρίσεις
Κυνήγι θησαυρού έμοιαζε η αναζήτηση ενός χρέους
που θα μπορούσε να ξεφύγει από την μανία τής πληρωμής
Μα η κάθε μέρα που κάτι σαν φόρο θα πληρώσεις
σού φυλάει έτοιμο ένα άλλο της διαβίωσης τέλος
Μικρό πολύ, ένα χαρτί που στο συρτάρι παραχώνεις
Φεύγεις εσύ από την ζωή κι εκείνο γιγαντώνει

Lontano dagli occhi

Να μην σε δω να κλαις

Να μην κλάψεις...να μην σε δω να κλαις
με εκείνο εκεί το κλάμα που μοιάζει βρυχηθμός
που οι ανάσες του κυνηγάνε η μια την άλλη
και τα δάκρυά σου τα στήθια σου βρέχουν

Ούτε για κάποιον χαμό μην κλάψεις και
πιο πολύ μην κλάψεις εάν εγώ δεν είμαι εκεί
Μην κλαις για την στολή και την σημαία σου
όταν τις βλέπεις να αλλάζουν χρώμα
Μην πληγωθείς όταν στο φέησμπουκ-άρρωστη
γυμνή φανείς και σε φωνάξουν "βρώμα"
Μην κλαις σαν χαιρετάς την Ελλάδα που πεθαίνει
ούτε δάκρυ για την απελπισία τής αναμονής

Θα πάμε στην Βερόνα, στο Ρόττερνταμ, στο Γκόζο
και ύστερα μια μακριά βαρκάδα στα κανάλια της Μπρυζ
Ενώ γύρω μας οι άλλοι θα μιλάνε... θα μιλάνε...θα μιλάνε...