Κάτι ασύμβατο με την ιδιοσυγκρασία μου απομακρύνθηκε από αυτήν χωρίς να μου προκαλέσει κάποιο κλυδωνισμό. Τέτοιες αποχωρήσεις-αποπομπές πίστευα πως θα άφηναν κάποιο κενό στην κινηματογραφική μου ψυχή...
Ποιός θα το πίστευε πως θα έστελνα στο διάβολο ένα ολόκληρο κομμάτι κινηματογράφου.Το είχα λατρέψει αυτό το κομμάτι...
Ένας ντενίρο, ένας πατσίνο, ένας νικολσον κ.ο.κ. έφυγαν τόσο αθόρυβα από τα γούστα μου. Στο κάτω κάτω, αυτοί οι άλλοτε αλκοολικοί, άλλοτε κοκάκιες, άλλοτε πέτρες σκανδάλων, που ήθελαν κιόλας να εκφέρουν γνώμη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικά ζητήματα, θέματα ισότητας κ.λπ. ζούσαν μια ανερμάτιστη ζωή μέσα στα ξεκωλιαριλίκια, στις ψυχικές τους ατέλειες και τον εύθραστο ναρκισισμό τους.
Αντίο , κύριοι...Να ούτε φίλους μου έρχεται να σας πω.
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ευρωπαίοι ηθοποιοί και άνθρωποι της τέχνης.