She closed her eyes
(Chris Rea)
Έκλεισε τα μάτια για λίγο και όταν τα άνοιξε πάλι πρόσεξε μια επιγραφή στον απέναντι τοίχο..."φασίστες δε σας ξεχνάμαι". Σκέφτηκε πως μόνο όταν πεθαίνεις, μόνο τότε μπορεί να ξεχαστείς. Σουφρώνοντας τα φρύδια η κ. Ένγκλεντιν άρχισε να κοιτά τα αγόρια και τα κορίτσια που κρέμονταν από το μονόζυγο, στα 6-7 μέτρα μακριά της. Εστίαζε στις κοιλιές τους και φαντασίωσε, για λίγα λεπτά, πως τα προεφηβικά κορμιά ήταν γυμνά και ταλαντώνονταν, με τους άγουρους μύες τους να συσπώνται. Η τόση αθωότητα την πήγε πίσω. Πίσω στις μέρες της. Πίσω στα πρόσωπα που της δημιουργούσαν τα ίδια συναισθήματα.
Ο Μιχάλης, ο Πελοποννήσιος με το αξάν τού Πύργου, βλάχος κανονικός μα τόσο τρυφερός μαζί της. Σκληρός με τους άλλους. Τα γαλάζια του μάτια και εκείνη η αθωότητά του να παρασυρθεί από την γυναίκα τού φίλου του ερωτικά...και εκείνη η ευκολία να δεχτεί να τον κάψουν τον σύζυγο ώστε να μην βρεθεί η σορός του...Πόσο γλυκός όμως!
Έπειτα ο Ευάγγελος, που είχε μάλιστα μοιραστεί το ίδιο κελί με τον Πελοποννήσιο για δυο χρόνια. Από τον Μιχάλη είχε γνωρίσει τον Ευάγγελο η Ένγκλεντιν και τα έφτιαξαν πίσω από την πλάτη του. Φρόντισε όμως να μην πληγωθεί κανείς. Τις άδειες που έπαιρναν οι δύο φυλακόβιοι άνδρες, τις περνούσαν με την Ένγκλεντιν αμφότεροι ο είς εν αγνοία τού άλλου.
Η καϋμένη άκουγε με διαφορετική περιγραφή τα συμβάντα τής φυλακής, τής Ακτίνας Ά, τού κελιού τάδε. Ο Ευάγγελος είχε να το λέει πως το δικό του κακούργημα ήταν ...ευγενέστερο από τού Μιχάλη που "είχε λερώσει τα χέρια του με αίμα"
Θυμήθηκε ακόμα δύο συντρόφους που την είχαν σαγηνεύσει πριν χρόνια (οι ψυχαναλυτές έλεγαν πάντα πως οι εγκληματικοί τύποι γοητεύουν τα άτομα τού αντίθετου φύλου από το δικό τους). Άρχισε να κοιτάζει τα παιδιά τής παιδικής χαράς που είχαν πια λιγοστέψει. Αθώα και χαμογελαστά πρόσωπα μπορούσε να δει όχι όμως προς αυτήν.
Ο τοίχος πάλι τράβηξε την προσοχή της και η ανορθογραφία "...δεν σας ξεχνάμαι" την έκανε να νιώσει μάταια όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω της. Τάξη και λαγνεία χρειαζόταν η ζωή της, υπέθεσε.