Το θυμάμαι ακόμα
το καμπαναριό του χωριού να φτάνει στην δική μας ταράτσα
τους περιπάτους τα απογεύματα του Σαββάτου στην grande piazza
με τα αγοράκια που κοιτούσαν τις κυρίες αφηρημένα
Τα θυμάμαι ακόμα
τα ζωντανά να κατεβαίνουν την νωπή κατηφόρα
μουγκρίζοντας από τον φόβο και γλιστρώντας
ενώ η φωνή του βοσκού χανόταν μες τις κουδούνες
Το θυμάμαι ακόμα
το σχολείο που όλο τού λιγόστευαν οι τάξεις
τα άχρηστα θρανία γίνονταν ξυλεία, καίγονταν μύριζαν χαρτί
χαρτί με γνώσεις, χαρτί με παρτίδες ναυμαχίας, χαρτί με νότες
Σε θυμάμαι ακόμα
κι εσένα μπροστά στην τηλεόραση να δακρίζεις
να κλειδώνεσαι στο μπάνιο με τις ώρες
και στα τηλεφωνήματα να μου μιλάς γιά τη ζωή