Να που το ελάττωμα
με τον καιρό μετατράπηκε σε χάρισμα
ευλογία ανεκτίμητη και βάλσαμο.
Μετά όμως τι συνέβηκε;
Τι στενάχωρη κι απογοητευτική διαπίστωση ήταν εκείνη
μονολογούσε και τά 'βαζε με τον εαυτό του:
Έζησα πολλά, το θυμάμαι καθαρά μα
Δεν θυμάμαι πιά τίποτα από την Πάτρα
Δεν θυμάμαι πιά τους δρόμους τής Αθήνας
Δεν θυμάμαι πιά το όνομά της
Θυμάμαι μόνο μια μεγάλη αίθουσα
με κρεβάτια πολλά και στη σειρά
φωνές παιδιών και τσιριχτά
στο πρώτο τής ζωής μου ορμητήριο