Η δίψα του λαού

"Ο λαός διψά για μόρφωση, για δημοκρατία, αγώνες και προοπτική"

Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας

Συχνάζω σ' αυτόν τον  χώρο υπό την έννοια που και ο Γκυ Ντε Μωπασσάν σύχναζε, γιά να γευματίσει, στον τόσο κακόγουστο -κατ' αυτόν- Πύργο τού Άιφφελ. Όπως απάντησε τότε ο Γκυ, προτιμούσε να τρώει το μεσημέρι στο μόνο μέρος τού Παρισιού απ' όπου ο Πύργος δεν ήταν ορατός κι επομένως δεν τον ενοχλούσε: "στο εσωτερικό του, δηλαδή", εξομολογήθηκε.

Υπό αυτήν την έννοια συμμετέχω κι εγώ σε δυσάρεστες για μένα καταστάσεις ...τρυπώνω στο εσωτερικό τους...ελλοχεύω εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να μην τις έχω όλη μέρα μπροστά στα μάτια μου. Ίσως ισχύει το ίδιο και για την ξιπασιά, τις παραξενιές και τις υστερίες που έχουν αλώσει και στοιχειώσει το Είναι μου τόσο καιρό.

Έτσι απαλλάχτηκα από το να βλέπω εκνευρισμένος παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε σημεία που δεν μου αφήνουν ελεύθερο οπτικό πεδίο στις στροφές των δρόμων. Έτσι απαλλάχτηκα από το να απαντώ με ευγένεια σε αγενείς ερωτήσεις. Έτσι απαλλάχτηκα από το να δίνω σαφείς απαντήσεις σε αόριστες ερωτήσεις. Κι από πόσα άλλα, που δεν "έπιαναν τόπο" τελικά, απαλλάχτηκα!

Και για όσους σκεφτούν "μα δεν είναι σωστή αυτή η τακτική", θα απαντήσω πως δεν με έπεισαν για το αντίθετο όλοι εκείνοι που συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, έχοντας στο στόμα τους ένα "απαγορεύεται" για ό,τι διαφορετικό κάνουν οι άλλοι και ένα "ε...και τι έγινε;" όταν εκείνοι φέρονται ανορθόδοξα και απρεπώς.

Μη έχοντας να αποκομίσω τίποτα από την καλή μου συμπεριφορά απέναντι σ' αυτά τα ράκη του αυτοαποκαλούμενου "κοινωνικού ιστού", παρά μόνο μια ναρκισσιστική ικανοποίηση πως είμαι "διαφορετικός", αποφάσισα για μια πιό...αρμονική συμβίωση να επανεκπαιδευθώ για χάρη της "κοινωνικής" μου ένταξης.

Η επιτυχία μου ή μη θα εξαρτηθεί από την ...ικανότητα των "δασκάλων" μου, στους οποίους εμπιστεύομαι τον ήδη ιδιότροπο χαρακτήρα μου. Εκείνον του μεμψίμοιρου κριτή που, πιστεύοντας πως "κι άλλοι είναι σαν αυτόν", αποφαίνεται: "τα ζώα ζουν ανάμεσά μας".

Τέλος, πιά, σ' αυτά τα ρητορικά σχήματα: Όσο "αυτοί ζουν ανάμεσά μας" άλλο τόσο και "εμείς ζούμε ανάμεσά τους". Η σύντηξη θα γίνει, ούτως ή άλλως.

Τα μάτια της μισόκλεισαν...

Αποκαμωμένη ακούμπησε τα χέρια της μέσα στο νεροχύτη και, ανάμεσα  στους υδρατμούς της κατσαρόλας και τη μυρωδιά των ψαριών, ένιωσε σιγά-σιγά τα μάτια της να κλείνουν.
Χλώμιαζε όλο και πιό πολύ. Θολά έβλεπε πιά τους πράσινους τοίχους της κουζίνας. Ένιωσε πως έφευγε μακριά από το σώμα της και μακριά από τη ζωή της, έτσι όπως αυτή τής είχε έρθει.

Ο νους της κρατούσε σφιχτά τις εικόνες από το περιοδικό που είχε στα χέρια της λίγα λεπτά πιό πριν. Έτσι το οπτικό της πεδίο άρχισε να ξεμακραίνει από τις κατσαρόλες και πλησίαζε όλο και πιό πολύ σ' εκείνες τις φωτογραφίες. Κάτι της θύμιζαν αυτά τα μέρη...Μα, τα είχε επισκεφθεί ή απλως το είχε κάποτε σχεδιάσει χωρίς ποτέ να το πραγματοποιήσει;

Ναοί κι αγάλματα, πολλοί κήποι, ο μεγάλος ποταμός...Α ναι, οι διακοπές της: Ιταλία, Φλωρεντία.
Πολύ αόριστα ένιωσε μια άλλη παρουσία κάπου μέσα στο σπίτι, χωρίς να μπορεί να καθορίσει το πού αυτή βρισκόταν. Την ένιωσε πιό συμπαγή από κάτι που στέκεται απλώς, πολύ πιό ισχυρή από κάτι που σκέφτεται.

Ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι δεν ένιωσε μέσα της κανένα φόβο. Ούτε που αναρωτήθηκε "ποιός να 'ναι;". Μονάχα γύρισε το κεφάλι της ήρεμα πρός την κρεββατοκάμαρά της και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. Μιά αντρική σκιά φαινόταν στο πάτωμα, η μισή μέσα στο υπνοδωμάτιο και η υπόλοιπη μισή εξείχε από αυτό.

Η σκιά έμενε ακίνητη, έμοιαζε μάλιστα να κρατά με το αριστερό χέρι κάτι πάνω στον αριστερό ώμο ενώ το δεξί χέρι διαγραφόταν μυώδες να ακουμπά το μηρό. Κάτι μέσα της σκίρτησε καθώς η στάση τής σκιάς τής θύμισε έντονα μιά εικόνα που κάπου ήταν καταχωρημένη στις αναμνήσεις της...ίσως τις ερωτικές ή μήπως στα αρχετυπικά κατάλοιπα που συμβόλιζαν τη νεότητα και τη ρώμη, το θάρρος να μη φοβάσαι τίποτα - ούτε εφιάλτες ούτε γίγαντες. Μόνο να στέκεις εκεί γαλήνιος κι επιβλητικός με το βλέμμα να αγναντεύει το Νότο.

Ήταν όλα εκείνα που εκείνη δε μπόρεσε ποτέ να κάνει, μένοντας σπίτι, κλείνοντας έξω από τον κόσμο της αυτό το θηρίο, την καθημερινότητα, που καμμιά φορά γιά να παλέψεις μαζί του θέλει έναν ηρωισμό που δεν μπορείς να έχεις πάντα.

Τα μάτια της μισάνοιξαν γιά λίγο και με μικρά αβέβαια βήματα πλησίασε τη σκιά που παρέμενε ακίνητη -για μιά στιγμή τής φάνηκε πως κινήθηκε λίγο προς αυτήν- και ξάπλωσε κοντά της. Μέσα σε ένα ανάλαφρο αεράκι που μπήκε από το παράθυρο φέρνοντας μαζί του μυρωδιές από μακρινούς κήπους, αποκοιμήθηκε γαλήνια στο πάτωμα, κοντά στον ήρωά της.

Εμβαθύνοντας στην καθημερινότητα, συναντάς την αιχμή τού ονείρου.

"Σας παρακαλώ...μην υποβιβάζετε τη νοημοσύνη τού κόσμου. Ο κόσμος έχει πιά ξυπνήσει...", λένε οι πολιτικοί και όχι μόνο.