Και οι ένστολοι όχι;

Είπεν:

"Βέβαια, για τον Αλέξη, κάναμε πορείες. Για τους 3 της Marfin δεν κάνουμε...Όταν η βία προέρχεται από ένστολους, διαμαρτυρόμεθα. Όταν δολοφονούν οι κουκουλοφόροι, σωπαίνουμε. "

 Χωρίς βόμβες, φόνους, απαγωγές, βιασμούς, αποδράσεις, εξαφανίσεις...πώς θα ζούσες (και "αξιοπρεπώς" μάλιστα), κύριέ μου;

Η Γιορτή της Μητέρας

Έβλεπε το γιό του καθισμένο απέναντί του στον καναπέ διαρκώς αφηρημένο και σκεπτικό. Δυό μάτια που πολύ δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να καταλάβει τι βλέπουν μέσα στην οθόνη της TV ή και αν όντως παρακολουθούσαν κάτι μέσα σ'εκείνο το χαζοκούτι.

Γεμάτα θλίψη ή και νοσταλγία, πιθανόν και ειρωνία, έμοιαζαν να κοιτάζουν εκείνα τα ολοστρόγγυλα ματάκια...Στ'αλήθεια ήταν δύσκολο να διακρίνει ο πατέρας τι έκρυβε μεσα στην ψυχή του ο 8χρονος μικρός του γιός.

Οι σκέψεις του, που προσπαθούσε να τις πνίγει μέσα του ο γονιός, ήταν οι ίδιες αναμασημένες ενοχές του, τις οποίες δεν άντεχε να δουλεύει στο μυαλό του για πολύ, χωρίς να γίνει αντιληπτή μια μελαγχολική περισυλλογή στα μάτια του.

Απορροφημένος στιγμές-στιγμές από την TV, ο 8χρονος μικρούλης καθόταν και κοίταζε τις διαφημίσεις που άρχιζαν στη μέση του σιριαλ "Der kommissar", που παρακολουθούσαν ανελλιπώς πατέρας και γιός.

Διαφημίσεις γεμάτες όμορφες μανούλες με συνομήλικα παιδάκια στην αγκαλιά, μανούλες με τεράστιες αγκαλιές, χάδια και γελαστά πρόσωπα που προσέφεραν υγιεινές σοκολάτες γάλακτος για τα μικρά και ...γλυκά, πολλά γλυκά, όλα φτιαγμένα από τα μαγικά χέρια εκείνης:της μαμάς, που "είναι μόνο μία", της μάγισσας μαμάς.

Να, σαν κι αυτήν που στη διαφήμιση, μόνο με ένα φιλί, έδιωχνε τη μιά τον πόνο από ένα γερό πέσιμο και σταματούσε το κλάμα, την άλλη που με τα όμορφα σα φτερούγες χέρια της έδιωχνε τα  κακά κουνούπια πριν αυτά τσιμπήσουν το μικρό της...το χαρούμενο κυνηγητό πριν το μεσημεριανό φαγητό, το θείο κάλεσμά της που προανείγγελε το πλούσιο περιεχόμενο τού τραπεζιού.

Σκεφτόταν ο πατέρας, να βρεί κι αυτός κάτι παρόμοιο να κάνει, για να μη νιώθει πίκρα το μικρό του που, από τις "βλακείες" των μεγάλων, είχε απομείνει με έναν κατηφή πατέρα μοναχά και μάλιστα σε μια περίοδο που όλοι οι συμμαθητές ρωτούσαν το μικρό "τι γλυκό σού έφτιαξε η μαμά σου σήμερα;"

Τις αγωνιώδεις σκέψεις τού πατέρα διέκοπτε ύστερα η συνέχεια του "der kommissar". Για πολύ λίγο όμως...σε λίγο σηκωνόταν αμήχανος τάχα για να τακτοποιήσει κάτι ή να πάει στο μπάνιο ή στην κουζίνα, κάτω από τον απορροφητήρα, να καπνίσει ένα τσιγάρο και να σκεφτεί τα ίδια και τα ίδια.

Θα πρέπει να πέρασαν εκατοντάδες τέτοια βράδια και το σκηνικό παρέμενε το ίδιο: der kommissar, καναπές, διαφημίσεις και...οι δυό τους. Μέχρι που ένα βράδυ ο πατέρας καθόταν εντελώς αμίλητος και πιό σκυθρωπός, πιό βαθιά μέσα στις σκέψεις του.
Την επομένη, όπως είπε πολλές φορές η TV, ήταν η "γιορτή της μητέρας".

Ο μικρός μετά από λίγο νύσταξε κι ετοιμάστηκε για το κρεββάτι του. Πριν μπει στο δωμάτιό του, πλησίασε τον πατέρα νομίζοντας πως κοιμάται και με τα χείλη του ακόμα βρεγμένα από το πλύσιμο των δοντιών, κοιτώντας πάρα πέρα, τον φίλησε και τού ψιθύρισε στο αυτί:

"Μπαμπά, είναι αργά, κοιμάσαι κιόλας ...σήκω, πάμε για ύπνο." 

F. De Andre' - La guerra di Piero

Η δίψα του λαού

"Ο λαός διψά για μόρφωση, για δημοκρατία, αγώνες και προοπτική"

Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας

Συχνάζω σ' αυτόν τον  χώρο υπό την έννοια που και ο Γκυ Ντε Μωπασσάν σύχναζε, γιά να γευματίσει, στον τόσο κακόγουστο -κατ' αυτόν- Πύργο τού Άιφφελ. Όπως απάντησε τότε ο Γκυ, προτιμούσε να τρώει το μεσημέρι στο μόνο μέρος τού Παρισιού απ' όπου ο Πύργος δεν ήταν ορατός κι επομένως δεν τον ενοχλούσε: "στο εσωτερικό του, δηλαδή", εξομολογήθηκε.

Υπό αυτήν την έννοια συμμετέχω κι εγώ σε δυσάρεστες για μένα καταστάσεις ...τρυπώνω στο εσωτερικό τους...ελλοχεύω εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να μην τις έχω όλη μέρα μπροστά στα μάτια μου. Ίσως ισχύει το ίδιο και για την ξιπασιά, τις παραξενιές και τις υστερίες που έχουν αλώσει και στοιχειώσει το Είναι μου τόσο καιρό.

Έτσι απαλλάχτηκα από το να βλέπω εκνευρισμένος παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε σημεία που δεν μου αφήνουν ελεύθερο οπτικό πεδίο στις στροφές των δρόμων. Έτσι απαλλάχτηκα από το να απαντώ με ευγένεια σε αγενείς ερωτήσεις. Έτσι απαλλάχτηκα από το να δίνω σαφείς απαντήσεις σε αόριστες ερωτήσεις. Κι από πόσα άλλα, που δεν "έπιαναν τόπο" τελικά, απαλλάχτηκα!

Και για όσους σκεφτούν "μα δεν είναι σωστή αυτή η τακτική", θα απαντήσω πως δεν με έπεισαν για το αντίθετο όλοι εκείνοι που συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, έχοντας στο στόμα τους ένα "απαγορεύεται" για ό,τι διαφορετικό κάνουν οι άλλοι και ένα "ε...και τι έγινε;" όταν εκείνοι φέρονται ανορθόδοξα και απρεπώς.

Μη έχοντας να αποκομίσω τίποτα από την καλή μου συμπεριφορά απέναντι σ' αυτά τα ράκη του αυτοαποκαλούμενου "κοινωνικού ιστού", παρά μόνο μια ναρκισσιστική ικανοποίηση πως είμαι "διαφορετικός", αποφάσισα για μια πιό...αρμονική συμβίωση να επανεκπαιδευθώ για χάρη της "κοινωνικής" μου ένταξης.

Η επιτυχία μου ή μη θα εξαρτηθεί από την ...ικανότητα των "δασκάλων" μου, στους οποίους εμπιστεύομαι τον ήδη ιδιότροπο χαρακτήρα μου. Εκείνον του μεμψίμοιρου κριτή που, πιστεύοντας πως "κι άλλοι είναι σαν αυτόν", αποφαίνεται: "τα ζώα ζουν ανάμεσά μας".

Τέλος, πιά, σ' αυτά τα ρητορικά σχήματα: Όσο "αυτοί ζουν ανάμεσά μας" άλλο τόσο και "εμείς ζούμε ανάμεσά τους". Η σύντηξη θα γίνει, ούτως ή άλλως.