Αν θέλαμε να οπτικοποιήσουμε τις φαντασιώσεις τής γυναίκας τής ιστορίας μας, να τους δώσουμε μια μορφή, τότε θα έπρεπε να έχουμε πρώτ' από όλα μπροστά μας ένα κυλιόμενο τάπητα...ένα "διάδρομο" από αυτούς που κι οι γιατροί συστήνουν για σωματική άσκηση στο σπίτι. Αρκεί να αντέχει 135 κιλά, να "πιάνει" τα 16 km/h και κλίση 16%. Σε μια γωνιά τού σπιτιού, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, μπορείς να τρέξεις με 11 και με 12 km/h σε ανηφόρα που δεν αστειεύεται.
Μέσα στην ίδια φαντασίωση μπορούμε να δούμε έναν καλοδιατηρημένο γυμνό άντρα, πάνω στο διάδρομο, να τρέχει ανεξάντλητος περίπου μια ώρα χωρίς το παραμικρό λαχάνιασμα, με ελάχιστες στάλες ιδρώτα στο μέτωπο! Ναι, η γυναίκα που αναφέραμε μισεί αυτόν τον άντρα. Άσχετα από το αν είναι ένας εραστής ή ένας σύζυγος, εκείνη τον μισεί. Επειδή τρέχει τόσο ανέμελα κι έχει τέτοια πνευμόνια που ταυτόχρονα κάνει ερωτήσεις. Έτσι απλά: ερωτήσεις... όπως "Πού θα πας απόψε με τη φίλη σου, μωράκι;" ή "Εμείς πότε θα πάμε σινεμά, μπούμπι;" ή ακόμη "Θα περιμένεις να ξαπλώσουμε μαζί απόψε;". Ίσως τον μισεί γιατί είναι 62 χρόνων και φαίνεται μόλις 45!
Ένας Αμερικάνος κινηματογραφιστής θα σχεδίαζε το σενάριο κατά κάποιο κοινότυπο τρόπο: το εργαλείο, κατά κάποιο παράξενο τρόπο και ποιητική ...αηδία, θα μάγκωνε κάποιο χέρι τού άντρα ή πάλι θα τραβούσε από τα μαλλιά όλο το σκαλπ τού θύματος με ένα μεγάλο τεμάχιο κρανίου και λίγη ψίχα από τον εγκέφαλό του. Άλλος θα σχεδίαζε ένα απότομο σταμάτημα τού διαδρόμου και μια, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, εκπαραθύρωση τού καλοφτιαγμένου άντρα. Σε έκδοση "αμέρικαν σίνεμα", θα βλέπαμε ίσως, πάνω στο διάδρομο, τον Μπρους Γουίλις...
Αλλά όχι...γυμνός και ζωσμένος δυο πιστόλια...όχι, όχι. Μισό κιλό μυαλά πάνω στον τάπητα κι ένας γυμνός, με φυσεκλίκια και την μαλαπέρδα του, να βγαίνει από το παράθυρο, πέφτοντας πάνω στο αίθριο τού γείτονα. Όχι, δεν είναι καλή επιλογή. Ακόμα κι η γυναίκα, που έχει τόσο μίσος μέσα της, βάζει τα γέλια με την εικόνα. Ας αφήσουμε λοιπόν τον Μπρους στον αέρα...με τα πιστόλια, τα φυσεκλίκια σε μορφή "κωλοκόρδονου", μόνο, με το φόβο του. Άλλωστε πόσο φόβο μπορεί να νιώθει κανείς έχοντας μια μύτη γεμάτη άσπρη σκόνη;
Ας μην κουραζόμαστε... είπαμε: καθένας γράφει για να ξεχάσει αυτά που του συμβήκανε κι αυτά που φοβάται πως θα του συμβούν. Ο άντρας αυτός όμως είναι άτρωτος και η γυναίκα τής ιστορίας μας δεν έχει παρά να αρχίσει, για νιοστή φορά, το σιδέρωμα: Πουκάμισα, τζην, μποξεράκια τού κυρίου...πάλι. Ίσως εδώ είναι η ευκαιρία...ένα πάτημα διαρκείας στο κόκκινο μποξεράκι και ναααα μια τρύπααα. Κάπου στην κουζίνα ακούγεται ένα ΜΠΑΜ! ...ένα πυρηνικό μανιτάρι κονιορτοποιεί το διαμέρισμα. Εκείνη μετανιώνει...σε μια έρημο όπου κάθε μορφή ζωής έχει ξεριζωθεί, σέρνεται κοντά στον άντρα, ζητώντας του "συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη!!!".
Είπαμε ... είμαστε σε "αμέρικαν σίνεμα" περιβάλλον. Κι η γυναίκα θα μπορούσε να είναι η Κιμ Μπέησινγκερ.
