Aranjuez - Massimo Ranieri

Συνήθεια και Έκπληξις

Η Συνήθεια δεν κρατάει ποτέ κανέναν εραστή για πολύ καιρό μαζί της. Στην πρώτη ευκαιρία τον παραδίνει στην Έκπληξη και τον ξεφορτώνεται. Καημένος εκείνος πέφτει στην αγκαλιά τής Έκπληξης. Σαν νεαρά που είναι αυτή, τού κάνει άλλα κόλπα...

Τι καλά!
Ναι, αλλά...

"Μα πού τα ξέρει η Έκπληξις όλα τούτα τα κόλπα;"

Κοιτάζοντας την νεαρά, σφίγγεται ο νους του εραστή να βρει απάντηση σαφή που θα τους βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση:

Έμφυτο ταλέντο έχει η νεαρά;
ή
Ήρθε άραγε ο καιρός που έπρεπε να ωριμάσει;
ή
Είναι αυτός, ο εραστής, που ενέπνευσε τα πάθη;

Απάντηση δεν έρχεται ποτέ...όλοι τις αμφιβολίες των ξεχνούν στο μεταξύ. Και η άλλοτε νεαρά, η Έκπληξις, έχει κι αυτή πολύ αλλάξει. Σαν την κοιτάξεις καλά, σού φαίνεται πως κάτι τις έχει από τη Συνήθεια πάρει...

Με άλλες λέξεις

Κάπου, κάποτε θα γράφουν για σένα, εκεί που γράφουν για τ' αστέρια και τους κακομοίρηδες. Εσύ θα διαβάζεις για σένα τον ίδιο, χωρίς να καταλαβαίνεις για ποιόν πρόκειται, για ποιον μιλάνε...

Τι δουλειά έχεις εσύ με τα αστέρια...Τι δουλειά έχεις με τους κακομοίρηδες;

Εσύ άλλη περιγραφή περίμενες για τον εαυτό σου. Αυτοί θα χρησιμοποιήσουν άλλες λέξεις, λέξεις πιο ήπιες, πιο ασαφείς, λέξεις με πολλές ερμηνείες...εντέλει λανθασμένες.

Το όνομά σου θα γράψουν με ένα νι, το επώνυμό σου με δυο λάμδα...και τη διεύθυνσή σου μόνο θα γράψουν, παραλείποντας την πόλη όπου ζεις: Γρ. Λαμπράκη, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Τρέχα και Γύρευε, γωνία...

Μέχρι να λυθούν οι παρεξηγήσεις, κανείς πια δεν θα σε θυμάται έτσι όπως ήσουν. Επί τα ίχνη σου θα είναι μόνο κάτι περίεργοι που έτσι κι αλλιώς από πάντα σε παρακολουθούσαν.

Δεν ενδιαφέρουν οι περίεργοι, αδιάφοροι είναι κι εκείνοι που είναι έρμαια τών συναισθημάτων τους. Ένα φυλαχτό είναι πιο χρήσιμο, να σε φυλάει από τους τραγοπόδαρους.

Rotonda sul mare

Περί Πάτου

Ο Αλεχάντρε Πάτο


Θα σέρβιραν, λέει, κρέας...Τι ωραία, είπα εγώ. Τόση ώρα περιμέναμε γύρω από το τραπέζι καθισμένοι στις άβολες καρέκλες (στην πραγματικότητα έλειπε ο πισινός μας), καμιά δεκαριά ανθρώποι στο σύνολο. Κουρασμένοι, ξεπατωμένοι που λέει ο λόγος.

Αρχίζει το σερβίρισμα, επιτέλους...

"Κύριοι, σας ταλαιπωρήσαμε, σήμερα σας ξεκωλώσαμε"

[ Πλάκα κάνει, κάνει χιούμορ...πάντως πονάω πίσω εγώ...από την κούραση μου' φυγε ο πάτος ]

Στο πιιάτο, σα ντασκεμπάπ, καμιά δεκαριά μπουκιές.

- Καλή όρεξη
- Καλή όρεξη, πώς είναι το δικό σας;
- Μμμμ...μμμ... Τέτοιο καύσιμο το σερβίρουν μόνο εδώ!
- Μόνο εδώ...Μόνο για Έλληνες!

Από κει και πέρα ο καθένας έφαγε το δικό του πιάτο. Ένα πιάτο-"Πάτο". Πάτο ο ένας, Πάτο ο άλλος...τέλος πάτων. Εν γνώσει μας είχαμε φάει, στο τέλος, κι από τών άλλων κι από το δικό μας Πάτο.

Είπαμε να μείνει μυστικό, ανάμεσά μας, κάτι σαν Κύκλος Σιχαμένων Ποιητών. Κάτι μόνο για μας. Κάτι Μόνο για Έλληνες.