Ξεμυάλισμα

"Ήταν όμορφος σαν τον Διάβολο", είπε ο παπάς κι άρχισε να παραπονιέται πως ο μορφονιός εκείνος τού ξεμυάλισε την κόρη. Το μυαλό του κόλλησε σε κείνη τη σκέψη και συνέχισε να λέει την ίδια πρόταση:

Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...Όμορφος σαν το Διάβολο ...

Ύστερα πάλι από την αρχή. Ζαλίστηκα τόσο που μου φάνηκε πως, αν και χρησιμοποιούσε τις ίδιες λέξεις, κάθε φορά ήθελε να τονίσει κάτι διαφορετικό στη φράση του. Ο Διάβολος ήταν όμορφος; Το να είναι κανείς όμορφος ήταν κακό;

Αγκάλιασα τον παπά-Αντώνη, παρηγορώντας τον, που τού ξεμυάλισαν την κόρη. Τόσο που ξέχασα πως το κορίτσι εγώ ήμουν αυτός που το είχε χάσει, γι' άγνωστη αιτία...χωρίς εξήγηση καμία. Κακάσχημος είναι ο Διάβολος κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.

Άγγελος σκυφτός

"Βλαβερός σύμβουλος η μοναξιά"
λένε κακόφωνες λαλιές
Δίχως προσωδία, λες
και ανορθόγραφα μιλάνε
Δείχνουν τον άγγελο παρακεί
που στέκει μόνος και λευκός
Φωτεινός, σκυφτός, βουβός
παίζει με το φως, συνομιλεί μαζί του

Κώλα

Πάτερ, ερχόμαστε στον κόσμο Σου χωρίς όπλο, χωρίς τάπερ...


Πόσες φορές θα μου πεις να παραδοθώ "στο όνομα τού νόμου", πριν αρχίσεις να μου ρίχνεις;
Καμία, μήπως;
Τα ίδια έκανες και με τον Κώλα που, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε δεύτερο μεταξωτό βρακί να βάλει. Δεν το λέω εγώ, ο λαός το λέει.

Ξέρεις...Έχω ένα όνειρο (για σένα)...

Καθόσουν, λέει, στην καινούργια λεκάνη σου, ιταλικής κατασκευής και περίμενες το Ελληνικό θαύμα. Ξαφνικά, μέσα από την αποχέτευση, πετάχτηκε ένας μεγάλος ποντικός που προσέκρουσε στον Κώλα σου και πέρασε, λέει, ανάμεσα από τα πόδια σου.

Το μωρό τής Βασίλισσας δε βγαίνει. Ένα αστέρι (δεν) γεννιέται και αφήνει τους άλλους να περιμένουν. Εμείς βγήκαμε από Κώλα φαίνεται, παρόλα ταύτα ορμήσαμε στη ζωή με όρεξη, γρήγορα, τρέχοντας.

Θυμάμαι το μαιευτήρα που ξεγέννησε τη μάνα μου. Όταν γεννήθηκα, επέμενα να μην κλαίω κι έτσι δεν έπαιρνα τις πρώτες ανάσες. Για να κλάψω και να αρχίσω να αναπνέω, έφαγα μερικές δυνατές ξυλιές...στον Κώλα.

Aranjuez - Massimo Ranieri

Συνήθεια και Έκπληξις

Η Συνήθεια δεν κρατάει ποτέ κανέναν εραστή για πολύ καιρό μαζί της. Στην πρώτη ευκαιρία τον παραδίνει στην Έκπληξη και τον ξεφορτώνεται. Καημένος εκείνος πέφτει στην αγκαλιά τής Έκπληξης. Σαν νεαρά που είναι αυτή, τού κάνει άλλα κόλπα...

Τι καλά!
Ναι, αλλά...

"Μα πού τα ξέρει η Έκπληξις όλα τούτα τα κόλπα;"

Κοιτάζοντας την νεαρά, σφίγγεται ο νους του εραστή να βρει απάντηση σαφή που θα τους βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση:

Έμφυτο ταλέντο έχει η νεαρά;
ή
Ήρθε άραγε ο καιρός που έπρεπε να ωριμάσει;
ή
Είναι αυτός, ο εραστής, που ενέπνευσε τα πάθη;

Απάντηση δεν έρχεται ποτέ...όλοι τις αμφιβολίες των ξεχνούν στο μεταξύ. Και η άλλοτε νεαρά, η Έκπληξις, έχει κι αυτή πολύ αλλάξει. Σαν την κοιτάξεις καλά, σού φαίνεται πως κάτι τις έχει από τη Συνήθεια πάρει...