Μπουρού

Είναι όπως όταν κάποιος αναγκάζεται να θορυβεί, για να γίνεται αισθητή και καταγράψιμη η ήρεμη παρουσία του. Ένας προσποιητός βήχας, ένα δήθεν μελωδικό σφυριγματάκι, ένα σύρσιμο επίπλων, μοιάζει με το θόρυβο που "αποκοιμίζει" την προσοχή τού δεσμοφύλακα ούτως ώστε να μην ακούγεται το πριόνισμα τών καγκέλων...το σκάψιμο τού σαθρού τοίχου.

Καμιά φορά, βέβαια, οι θόρυβοι αυτοί μοιάζουν τόσο ένοχοι, ίσως πιο ένοχοι από αυτό που θέλουν να κρύψουν. Ίσως ο θόρυβος κάνει τον πόλεμο πιο τρομερό...πιθανόν ένας βουβός πόλεμος να μη φοβίζει κανέναν. Ίσως το αυτί δεν ήταν ποτέ (τουλάχιστον πρωτίστως) όργανο συνεννόησης ή μουσικής απόλαυσης.

Ένα αισθητήριο κινδύνου, ένας σπινθήρας που πυροδοτεί το φόβο, ένα απαραίτητο εργαλείο για να γεννηθεί η αίσθηση τού πανικού, είναι μάλλον το αυτί. Κινείται η αγέλη έτσι, το πλήθος το βάζει στα πόδια, όταν αρχίζει να "φωνάζει" η μπουρού.

Φωτογραφία αστεία

Η φωτογραφία εκείνη
καθόλου δεν έμοιαζε τού ανθρώπου
Μύτη γαμψή, αφεστώτα ώτα
μισόκλειστο λεπτό στόμα
εκεί απεικονιζόταν

Το σύνηθες λάθος θα συνέβη
τ' αρνητικά μπέρδεψε ο φωτογράφος, ε;

Ή θα έλεγε κανείς
πως μοναχά για μια στιγμή
κείνη η φωτογραφική μηχανή
το περίβλημα παράβλεψε
κι αποτύπωσε μιας ψυχής την εικόνα

Un uomo in frack

Έπρεπε να' χει γίνει πιο νωρίς

Ο Μάκης... The way we were

Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει.

"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε, λέει και ο συνδικαλιστής...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι κικιρικικί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι;
Τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι;
Κάποτε, γενικώς, στη Δύση;

Από τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"; Ή μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά;

Μάλλον δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε αργότερα...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες, τι στο διάολο!

Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;

Μήπως φταις εσύ, τελικά;

Εσύ φταις! Εσύ! Όχι εσύ...δε μιλάμε για σένα τώρα, λέμε τώρα. Εσένα σε σέβομαι, το ξέρεις, και σε υπολήπτομαι.

Joe Hymbine

Ο  Joe Hymbine κατά βάθος γελά διαρκώς. Πιθανόν υποκρίνεται καμιά φορά πως κλαίει και πως καθόλου δε γουστάρει τη ζωή. Στην ουσία ποτέ "δεν τρέχει τίποτα" γι' αυτόν. Ο Joe Hymbine θα πρέπει να είναι μάλλον αμερικανός ή κάτι τέτοιο, πολύ αισιόδοξος, παγκόσμιος πολίτης, ελαφρώς αντικοινωνικός, χιουμορίστας.

Δίνει στον εαυτό του, τακτικά, μιαν ευκαιρία να ξεδώσει. Ο Joe είναι μυώδης, με στρογγυλό ποπό, χρειάζεται να κάνει μπάνιο συνέχεια, το δέρμα του βγάζει μια χαρακτηριστική οσμή και γλιστράει όπως η φαλάκρα του. Είναι γεμάτος σμίγμα, δίχως χοληστερίνη - τσεκ απ, συνέχεια. Καρδιογράφημα, τεστ κοπώσεως non stop.

Στριμώχνει το μυαλό του σε sites ψυχολογίας...Η ψυχολογία είναι το παν γι' αυτόν. Τη χρησιμοποιεί κυρίως για να ξέρει τί σκέφτονται οι άλλοι, αν μπορεί ποτέ να πάθει σχιζοφρένεια κι αυτός (στα καλά καθούμενα). Επίσης είναι πολύ περίεργος γιά ό,τι λένε γι' αυτόν οι κοπελιές και πώς βρίσκεις εύκολα το σημείο G με κανόνα και διαβήτη.

Κερδίζει στοιχήματα εξειδικευμένης κουλτούρας, έχει μόρφωση σφαιρική. Ξέρει ποιος μεγάλος σταρ "ήτανε λούγκρα", ποιος κοντός και ποιος ψηλός. Ποιος ήταν πλούσιος κι έγινε φτωχός, ποιος θα ανέβει προσεχώς. Λίγα για όλους ξέρει ο Joe μα κανείς δε νοιάζεται γι' αυτόν. Ως είδος δεν τον ξέρει ουδείς. Εντελώς συμπτωματικά, λίγα πράγματα για κείνον έμαθα εγώ.