Οι καλοί φίλοι

Για σένα, φίλε μου, πρέπει να κάνω ένα σωρό θυσίες. Μπορώ...αλλά εδώ δεν υπάρχει "μπορώ" ή "δε μπορώ". Πρέπει να μπορώ. Αν εσύ χρειάζεσαι χρήματα, εγώ είμαι αυτός που πρέπει να προστρέξει αρωγός. Κι εγώ να μην έχω χρήματα, θα πρέπει να βρω, να κόψω το λαιμό μου και να βρω. Κι αν έχεις ανάγκη τη νύχτα να μιλήσεις σε κάποιον για τα βάσανά σου, για τις εμμονές σου με τις αρρώστιες, πράγματα ανούσια, που όμως κάπου πρέπει κι αυτά να τα πεις, εγώ πρέπει να καθίσω να σε ακούσω. Τόσα κι άλλα τόσα θα έκανα για σένα, φίλε μου. Τόσα κι άλλα τόσα πρέπει για σένα να κάνω. Πρέπει, πρέπει, πρέπει...Χαριτολογώντας (αλλά στα σοβαρά) θα σού πω: "Μου έχεις σπάσει τα α..., φίλε!"

Λίστεν, πληζ

Πήγε να πάθει εγκεφαλικό (διότι, ών κυβερνητικό στέλεχος ευρωπαϊκής χώρας, διατηρούσε σχέση με παχύδερμο ζώον κι αυτό θα απεκαλύπτετο) με την είδηση τής πιθανής παρακολούθησης τού κινητού του...Ο άνθρωπός μας συγκρατήθηκε, όμως.

Άλλος που έμαθε ότι πάθαινε τα ίδια, διαμαρτυρόταν:

- Ρε φίλε, το κινητό μου παρακολουθείς; ...Δεν κάνει έτσι ο κόσμος!
.................
- Δε σέβεσαι ρε φίλε, δε σέβεσαι...
.................
- Δεν έχω τίποτε να κρύψω...αλλά είσαι πολύ ξεφτίλας, ξαναγυρίσαμε στην εποχή τών κατασκόπων τού ψυχρού πολέμου!

Κι όμως, ο δικός μας ένιωσε πως για να είναι εντάξει έπρεπε να προβεί σε κάποια κοφτή αλλά συνάμα και κόσμια δήλωση:

- Λίστεν, μίστερ πρέζιντεντ...Ιν Γκρίς γουί χάβ νο πρόμπλεμ ιφ γιου φόλλοου μαη φόουν, μπηκώζ γουι χαβ νάθινγκ το χάιντ. Γιούροπ ιζ ρέντυ το γκο φόργουορντ ον δε γουεη δατ Αμέρικα πλήζες. Γουι ώλσο φόλλοου αουαρ ένεμις φόουνς μπικώζ γουι ντοντ μην του αλλάου ρέησιστς εντ κόμμιουνιστς ντιστρόυ ωλλ δε ατσίβμεντς δατ γουι τσέρις τουνταίη.

Ό,τι φαίνεται

Κάθε χρυσαλλίδα δεν είναι δα και μια κοκότα
Που πετάει από φως σε φως
Υπάρχει στη φύση της ένα ένστικτο
Μι' ακατανίκητη ανάγκη για θερμότητα

Κάθε οδοιπόρος δεν είναι δα κι ένας τεμπέλης
Που ξαπλώνεται όπου βρίσκει σκιά, οκνός
Είναι μια κούραση που τον βαραίνει
Ποιός έχει τη δύναμη να μένει εσαεί ορθός;

Δυο άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα
Δεν είναι πάντα ένα ζευγάρι ερωτευμένων
Καθώς τα παιδιά ζευγαρώνουν και πολλαπλασιάζονται
Ένας πατέρας και μια μητέρα μοιάζει να πεθαίνουν

O cielo ce manna sti cose

Πριν αναχωρήσω

Είπα: θα φύγω, Ρία. Θα φύγω μα όχι για τιμωρία, πρέπει να ξεφύγω από τη συμμορία που φτιάξαν εναντίον μου η αδράνεια, το τέλμα κι όλη αυτή η υποκρισία. Θα φύγω Σία, κρυφά...ούτε από αεροδρόμιο θα περάσω ούτε από λιμάνι. Θα πάρω το πούλμαν για τη Βουλγαρία κι από κει, πάλι μπρος-πίσω...Σόφια - Μόσχα >>> Μόσχα - Μιλάνο -Μαδρίτη. Όχι από δειλία, Λία. Χτες κατάλαβα πως με είχε πάρει ο ύπνος, παρακολουθώντας μια μεγάλη πολιτική καινοτομία. Καινούργια κίνηση, γενναιόδωρες ιδέες, όλα γίνανε μια κουραστική έρευνα, ένας ύμνος στην κοινοτυπία. Κάποιος μου έστειλε σήμερα ταχυδρομικά, σε διαφημιστική συσκευασία, μερικά δισεκατομμύρια μποζόνια. Σωματίδια, λέει, τού Θεού! Να θυμηθώ, πριν αναχωρήσω, να τα αφήσω στην εκκλησία.