Εμπάργκο

Ποια μάνα δεν είναι καλή; Τι κάνει η μάνα, που εμείς (λάθος) είμαστε βέβαιοι ότι είναι έργο τού πατέρα;
Εκβιάζει και τρομοκρατεί.

Μα ο πατέρας δεν είναι εκείνος που εκφοβίζει, εκείνος που ρίχνει τις φοβερές σφαλιάρες, που επιπλήττει με την αγριοφωνάρα του, με τις παλιοκουβέντες; Φάε αυτή τη σφαλιάρα και κάτσε καλά, μη φας κι άλλη!

Ο άνθρωπος δε φοβάται τον πατέρα, εξάλλου στα 14 χρόνια του μπορεί ήδη να ανταποδώσει τις σφαλιάρες στον πάλαι ποτέ ακμαίο πατέρα.

Η μάνα όμως παραμένει μια τιμωρητική, αυστηρή και κατηφής (όσο γερνάει) φυσιογνωμία, που ξυπνάει στο παιδί της εκείνο το απαίσιο εμπάργκο γάλακτος που γινόταν είτε από τιμωρητική πρόθεση είτε από κούραση. Είτε επειδή την είχε τσαντίσει ο πατέρας είτε επειδή δεν ήθελε διαρκώς σκοτούρες στο κεφάλι της.

Έτσι, σήμερα η μάνα που είναι "μια", είναι συν τοις άλλοις (ακόμα και σήμερα) εκείνο το πρόσωπο που, βάζοντας μέσα το βυζί της, δημιουργούσε κάποτε πραγματική δυστυχία. Είναι να μην την τρέμεις, σαν να ήταν ένας δικτάτωρ;

Quelle idee

Ποστιές

Πες μου τη γνώμη σου

Πες μου, σου άρεσε; Στ' αλήθεια όμως!

Ξέρεις πως εγώ θέλω μόνο αλήθειες. Όχι να μου λες "Μού άρεσε" συνέχεια

Πες μου τη γνώμη σου και θα το συζητήσουμε, μπορεί πιο καλή ιδέα να έχεις κατεβάσει

Μη γίνεσαι μονότονος με τα "ωραίο" και τα "μπράβο"

Τα αντέχω όλα...και τα μπινελίκια

Με ξέρεις τώρα, τι εκτίμηση σου έχω

Και το πόσο σ' αγαπώ κι αυτό επίσης το γνωρίζεις

Έλα λοιπόν μα πρώτα από όλα

Πως δεν είσαι ρομπότ να μου αποδείξεις

                  3xy8d

Τσούχτρες και σαλούφες

Η πόλη ήταν όμορφη και στην παραλία της έμαθα, εβδομήντα χρόνων πια, να κολυμπάω. Είχα όλη την ησυχία μου και, ελλείψει περιέργων, μπορούσα να πηγαίνω με μια ανθοδέσμη στη θάλασσα κάθε απόγευμα. Κάποτε άρχισα να προφέρω σκόρπιες λέξεις, φράσεις, κωμικές ατάκες τού σινεμά και εξυπνάδες.

Φιλόξενη είναι τις πιο πολλές φορές η θάλασσα...ανεκτική είναι. Μπορείς απέναντί της να μιλάς, να φλυαρείς λέγοντας ανοησίες κι ας μην έχεις πει ποτέ σου τίποτα σωστό, καμιάν αλήθεια. Συνήθως στη ζωή πρώτα λες χιλιάδες σοφά πράγματα κι ύστερα κατακτάς το δικαίωμα να πεις δυο-τρεις ανοησίες.

Αυτές τις δυο-τρεις ανοησίες που τα κύματα από χέρι σού συγχωρούν (μέχρι τού σημείου να αρχίσεις να φωνάζεις λ.χ. "είμαι παντοδύναμος" ή "δεν υπάρχει για μένα τέλος") τις βάζεις για τα καλά μέσα στο μυαλό σου. Γίνονται συνήθεια οι μεγαλόστομες ανοησίες. Τις εκστομίζεις πια, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς. Σε μέρη ακατάλληλα τις λες...

Όλοι τότε κατανοούν το πρόβλημά σου: Σού έλειψε κείνη η ερημιά, η συνήθεια τής ανθοδέσμης, οι απογευματινές συναντήσεις, η θάλασσα εν ολίγοις, αυτό το γαλάζιο αίμα που πέρα-δώθε μέσα του, παθητικά ταλαντεύονται, οι τσούχτρες και οι σαλούφες, τον Αύγουστο, πριν φθινοπωριάσει.

"Έχουμε πόλεμο..."

Αφήστε τον να δουλέψει τώρα.

Η οχλαγωγία τών γερόντων που δεν ξέρουν να εκφράσουν τον πόνο τους, την φθορά τού νού τους
(-Τί έχεις;  -Δε ρωτάς καλύτερα τι δέν έχω!) τον έχουν όλα κουράσει μα, προσωρινά, κόπασαν...

Τού πήραν χρόνο, τού έφαγαν τη μισή ζωή. Μένει αυτό το υπόλοιπο ζωής, που εκείνος θέλει να πιάσει στον αέρα, σαν κέρμα, πριν πέσει κάτω. Πριν πέσει κάτω αυτός ο ίδιος, όχι το κέρμα.

Του είπαν να μην τον ενδιαφέρει τί κάνει ο άλλος στο κρεββάτι του. Τού είπαν να μην τον ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι άλλης ράτσας. Τού είπαν να μην ενδιαφέρεται για το ποιος τον κοροϊδεύει, ποιος τον κλέβει. Τότε όλα θα είναι μια χαρά.

 Αυτός απάντησε: "Τώρα θα μου πείτε και για ποιο πράγμα να ενδιαφέρομαι;"

Τού ανέθεσαν τότε αυτό το μάτσο γέρους που λέγαμε πιο πάνω. Τίμιοι άνθρωποι, δε λέω, αλλά κουραστικοί: ο ένας έχει κολλήσει σε ένα φάντασμα επανάστασης, ο άλλος βαυκαλίζεται πως είναι καλλιτέχνης, ο άλλος σκληρά προϊδεάζει "Δε με νοιάζει τι θα σκεφτείς!- Μπαααμ!"

Αλλά ο πιο κοιμισμένος από όλους είναι κείνος που, μέσα στη σιωπή, φαντάζεται πως (ακόμα) έχουμε πόλεμο. Εναντίον ποιανού; Εεεε...τι σημασία έχει;