Σαν μια παρέα

Εκείνη τη μέρα πήγα να επισκεφτώ, από κοινωνική υποχρέωση όπως συνηθίζουμε να λέμε όταν δεν πάμε κάπου γιά χαβαλέ, ένα κοντινό μου πρόσωπο που το είχε ρίξει στο κρεβάτι του νοσοκομείου μια πολύ σοβαρή αρρώστια, από αυτές που λέμε κακοήθεις.

Στο δωμάτιο ήταν μόνο αυτός και η γυναίκα του, απίστευτα απλοική και φιλόξενη. Κανείς άλλος. Απουσίαζε όλος εκείνος ο ελεεινός συρφετός από χασομέρηδες που κατά κανόνα αργότερα θα τους δεις να γελάνε στην κηδεία, στην περίπτωση που ο πάσχων αποδημήσει.

Συνηθισμένα όλα αυτά σήμερα, θα μου πείτε. Σίγουρα. Βίωσα όμως και κάτι το οποίο,  μέσα από εκείνο το θλιβερό τοπίο,  ξεπήδησε και μπήκε μέσα στο μυαλό μου χωρίς να φύγει ποτέ από κει μέσα:

Ήταν η αίσθηση ότι βρίσκομαι πιο κοντά εγώ στο θάνατο παρά εκείνο το ζευγάρι. Εκείνοι, εθισμένοι πια στην αβεβαιότητα της κάθε ημέρας που ξημέρωνε, στις επώδυνες εξετάσεις και στα διάφορα πήγαινε-έλα, αστειεύονταν και γελούσαν μέσα σ' ένα δωμάτιο χωρίς κλιματισμό, μ' ένα παράθυρο που "έβλεπε" σ' ένα χιονισμένο γήπεδο, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με πεσμένους σοβάδες...
Όλοι μαζί, σαν μια παρέα: ο Φίλιππος, η Μαρία, ο Άγιος Σάββας.

Μέλλον

Τώρα που το μέλλον είναι πιά τόσο κοντά στα μάτια μου... η πρεσβυωπία μου με εμποδίζει να το δω ξεκάθαρα.

Με τρόμαξες...

Ενάντια σ' όλους αυτούς που έχουν κάνει επάγγελμα την πληροφοριοεξάρτηση, την ειδησεολαγνεία, το στερητικό σύνδρομο όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις, την κατά βούληση (τους) διαμόρφωση σκηνικών πανικού ή ευδαιμονίας. Ενάντια σ'αυτούς που επιτρέπουν την εξύβριση νεκρών παιδιών - θυμάτων σε ...συμπλοκές. Αυτούς που θρηνούν για την απαγωγή του κάθε βιομηχάνου ή για το θάνατο ευεργετών με τα Μέγαρά τους και οποιουδήποτε κερατά της βρωμοφάρας που κάνει παιχνίδι στην Ελλάδα.
Αντιπαθέστατοι όντες "παίζουν" και με το image τους, πλασσάρονται από γιγαντοαφίσσες (βλ. Παύλος ο Αγενής με τον αντιπαθέστατο Τσίμα, Πολίτης ο Απολίτιστος κ.λπ.).
Θα φανεί ανόητο αλλά καθημερινά περνώ με το αυτοκίνητο κάτω από μια τέτοια αφίσα του Τσίμα με το μούσι του και λέω μέσα μου : Αει να χαθείς, καλέ...με τρόμαξες, κακίστρα!

Ανία από μπλε βελούδο

The word Angst has existed since the 8th century, from the Proto-Indo-European root *anghu-, "restraint" from which Old High German angust develops. It is pre-cognate with the Latin angustia, "tensity, tightness" and angor, "choking, clogging"; compare to the Greek "άγχος" (ankhos): stress.
.......................................................................................................................

Χτές ,πάλι, θυμάμαι κοίταξα το ρολόι μου τέτοια ώρα. Οχτώ παρά είκοσι δύο και οι δείκτες συναντιούνται. Ωροδείκτης, λεπτοδείκτης, δευτερολεπτοδείκτης για μια στιγμή γίνονται ένα. Άλλες 23 φορές γίνεται αυτό στο εικοσιτετράωρο σε "συναστρίες" της ανίας.

Πού είναι αυτοί που ζήτησαν το ρόλο του παρηγορητή μου,του διασκεδαστή, του φίλου; Εφυγαν ή τους έδιωξα; Ζήτησαν αυτό τό ρόλο ή τους τον έδωσα αυτεπάγγελτα και μετά τους τον αφαίρεσα; Αυθάδης, ζητώ και να μάθω τη διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Μιά άλλη εκδοχή είναι πως τους βαρέθηκα.

Οχτώ παρα εικοσιδύο κ.λπ. Ναι, βέβαια, πρόκειται για μια μονομανία,μια εμμονή με τη μέτρηση του χρόνου. Θα ακουγόταν πιο κομψό αν έλεγα ότι πρόκειται για ένα υπαρξιακό πρόβλημα σχετικό με την επανάληψη των στιγμών ή -πιό εξιδανικευμένα- με την Αιώνια Επιστροφή.

Ξέρεις: προχωράμε, προχωράμε κι όλο στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε. Κύκλος η ζωή ή σπιράλ; Ναι,σπιράλ πρέπει να λέγεται. Σαν το σπιράλ που βάζουν οι γυναίκες για να μην κάνουνε παιδιά,να γίνονται επιλεκτικά στείρες δηλαδή. Ετσι και η ζωή έγινε στείρα και δε γεννάει πιά τίποτα. Τίποτα άλλο παρά γιγαντοαφίσες στους δρόμους.

Μα τι λέω τώρα; Το σκέφτηκα καλά τι θα ακούσω απο αυτούς που θα διαβάσουν τις ανοησίες μου; Τόσα πράγματα γίνονται στον κόσμο γύρω μου κι εγώ μιλάω για ανία! Σε λίγο ,ο ασυνείδητος,θα έχω μπει για τα καλά μέσα στον εαυτό μου. Αυτοί που μιλούσαν για το Angst (αυτό το απροσδιόριστο άγχος που σε ακινητοποιεί) θα με κάνουν το υπ. αριθμ. 1 έκθεμα στο μουσείο τους. Να...είχαν δίκιο...

Το δίκιο όμως απόψε το θέλω εγώ,όλο για μένα. Αυτό το δικαίωμα να γκρινιάξω, να μιλήσω μόνος μου,να βρίσω έτσι γενικώς, εντελώς αγοραία με το παράθυρό μου ανοικτό, όταν βραδυάσει.

Υστερα ανάμεσα σε μεμψιμοιρίες, βρισιές και κλάματα -ξέροντας πολύ καλά πως δεν είναι ευπρεπές,μα καθόλου ευπρεπές- θέλω να χώσω στο στομάχι μου αυτή την...ξεχωριστή μου μέρα  μαζί μ'ένα τοστ κι ενα κουτάκι μπύρα που ύστερα θα πετάξω από το παράθυρο.

Μπορούν όμως όλοι να είναι ήσυχοι πως ο αχάριστος κακομαθημένος θα απολογηθεί. Πριν πάω για ύπνο θα καθήσω στο εδώλιο μπροστά στον καθρέφτη. Αν τους ανακουφίσει όλους αυτό,έχει καλώς. Αν πάλι τους είναι λίγο,θα φανώ ακόμα πιό αυστηρός με τον εαυτό μου. Θ'αφήσω έτσι στους άλλους τον πλαδαρό ρόλο του επιεικούς. Θα βρω πάλι άλλον φίλο κι άλλον παρηγορητή. Υστερα άλλους...κι άλλους. Μια σκηνή είναι ο κόσμος κι ο θίασος ανακυκλώνεται.
Πολλές πρεμιέρες.Ολοι θα δείξουν το ταλέντο τους. Μοιρασιές ρόλων...εξαιρετικές. Casting για όσκαρ!
Ύστερα θα πέσω στο κρεβάτι μου και...όπως λεν οι αμερικάνοι: "SO WHAT?"

Χμμμ...

Αν ποτέ χτυπηθείς από φίλο, ευχήσου να μην το μάθουν οι αντίπαλοί σου. Χαριστική βολή θα ήταν η χαρά του αντιπάλου γιά το πάθημά σου.