"Σας παρακαλώ...μην υποβιβάζετε τη νοημοσύνη τού κόσμου. Ο κόσμος έχει πιά ξυπνήσει...", λένε οι πολιτικοί και όχι μόνο.

You 'd be so nice to come home

Γιορτάζει την Πρωτομαγιά ο Έλληνας; Γιορτάζει την καθιέρωση τού 8ωρου;
Τρομάρα του! Σκοτώνεται στη δουλειά, κουράζεται. Ούτε για ένα 8ωρο κωλοβάρεμα δεν του μένει χρόνος!

Ποιός φταίει;

Γι' αυτό το χιλιοακουσμένο, αυτές τις μέρες, "Κι εμείς τι φταίμε; Αυτοί φταίνε!" δε βρήκα απάντηση. Ποιοί είναι αυτοί που φταίνε και ποιοί είμαστε εμείς που δε φταίμε; Αυτό που απάντησα στον εαυτό μου είναι "όλοι φταίμε". Ύστερα, αφού έφτυσα την -για ακόμα μιά φορά- ανεπίτρεπτη και κρετίνικη νοοτροπία που θέλει, κάθε πότε-πότε, να φταίει κάποιος και μη αναγνωρίζοντας σε κανέναν το δικαίωμα να ρωτάει ρητορικά "εγώ τι φταίω;", σκέφτηκα τα παιδιά.

Ναι, τα παιδιά, αυτά έχουν το δικαίωμα να ρωτούν να μάθουν τι φταίνε. Ποιά παιδιά, ε; Εδώ στην Ελλάδα ακόμα και τους εξηντάρηδες αποκαλούμε "παιδιά". Όχι, λοιπόν, δεν εννοώ αυτά τα παιδιά.

Όταν μιλάω για παιδιά εννοώ εκείνους τους ανθρώπους, αγόρια που μόλις πρωτοξύρισαν τα αραιά τους γένια ή εκείνα τα τα κορίτσια που πρωτοφόρεσαν ένα σουτιέν. Αυτά τα παιδιά που δε δέχτηκαν τις αναλύσεις των γιαλαντζί γονιών τους, αυτά τα παιδιά που ο μακρινός απόηχος του δικού τους ερωτήματος "σας ζητήσαμε εμείς να μας φέρετε στον κόσμο;" ελλοχεύει μέσα στο μυαλό τους κι είναι ένα κατηγορητήριο που το κρατούν με αξιοπρέπεια εκεί μέσα.

Εκείνα τα παιδιά που σήμερα τούς προσάπτουμε ό,τι μας υπαγορεύουν οι ιδεοληψίες μας, που τα θεωρούμε εχέφρονα για να ψηφίσουνε αλλά που μόλις σηκώσουνε κεφάλι, το δικό τους κεφάλι, τα στέλνουμε "πρώτα να σκέφτονται κι ύστερα να μιλάνε".

Γιατί φοβάσαι γονιέ; Μήπως επειδή δεν κατάφερες να γεμίσεις τα μυαλά τους με τις συμβιβαστικές λύσεις και τα άλλοθι που καβάτζωσες για να σώνεις το τομάρι σου - να το σώνεις αλλά μετά να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου;

Γιατί φοβάσαι γονιέ; Επειδή διαβλέπεις πως αυτά θα βρουν έναν τρόπο να λένε "εμείς" πολύ πιό ουσιαστικό από το περιεχόμενο που δίνεις εσύ στο "εμείς"; Δεν ξέρεις τι θα σημαίνει αυτή η λέξη όταν θα βγεί από τα στόματά τους. Αυτό φοβάσαι: Μήπως τα παιδιά σου προκύψουν ανώτερα από τη "γενιά του πολυτεχνείου", του 114 κ.λπ. Μήπως τα δουν σαν κόμικς όλα αυτά;

Αν σήμερα λοιπόν έχουν κάποιοι δικαίωμα να ρωτάνε "εμείς τι φταίμε;", τότε αυτοί είναι τα παιδιά που εκτός από τις παρωχημένες αντιλήψεις σου και τις φοβίες σου, σίγουρα θα φτάσει κι η στιγμή που θα τους ζητήσεις να φερθούν "ώριμα", σαν κι εσένα δηλαδή, τον αγωνιστή των παρελάσεων και τον φωνακλά των συγκεντρώσεων...

Κύριοι, τα παιδιά σας δεν είναι όπως νομίζετε και κυρίως δεν χειραγωγούνται, όπως εσείς, από τα κόμματά σας και τα συνδικάτα σας. 'Εχουν δύναμη και νεύρο...και αντανακλαστικά. Να παρακαλάτε, λοιπόν, να μην έρθει η ώρα που θα πουν: " Όχι δε φταίμε σε τίποτα εμείς...Να πληρώσουνε οι πραγματικοί φταίχτες".

Να φοβάστε τότε..."πραγματικούς φταίχτες" θα εννοούν εσάς.

Βραδινοί επισκέπτες

Είναι το τέλος της βραδιάς μου  μια κωμωδία που παίζεται από μεταλλικούς ηθοποιούς, επίχρυσους. Σχηματίζουν ένα αυστηρό δικαστήριο που στην αρχή έρχεται να με κρίνει και ύστερα αλλάζει γνώμη. Καταδικάζει τη θλίψη μου, λέγοντάς μου ένα κοινότυπο αστείο.

Είναι όλα εκείνα που, άθελά τους, προδίνουν την παρουσία τους όταν έρχεται το βράδυ. Από μια πλευρά είναι η μέρα κι από την άλλη η νύχτα. Και τα δύο τους κινούνται νωθρά. Μπορώ να ψηλαφήσω στη διακριτική τους παρουσία, το πλησίασμα της νύχτας.

Είναι η αχνή εικόνα ενός σοβαρού καλοντυμένου κυρίου που πετάει πάνω από την αμέτοχη θάλασσα. Εκείνος είναι αγέρωχος, μακάριος και το νερό αλλάζει χρώματα στο κάτω μέρος της παιδικής μου ζωγραφιάς, που ονειρεύτηκα γερνώντας.

Είναι ένα σκοτάδι που έπεσε μπροστά στο παράθυρό μου πιο νωρίς από ό,τι περίμενα και με βρήκε χασομέρη να κοιτάζω αφηρημένα ένα κουρελή στο απέναντι παγκάκι που τρυπάει με το δάχτυλό του ένα μανταρίνι. Λιτό δείπνο.

Είναι ένας άνθρωπος που όλοι γνωρίζουμε. Γεννιέται και πεθαίνει εναλλάξ, μαδώντας μιάν ατέρμονα μαργαρίτα. Γεννιέται μες το χειμώνα φτωχικά και την άνοιξη δοξάζεται μέσα στη χλεύη αναζητώντας τον Πατέρα που τον λησμόνησε.

Είναι μιά ρωμαϊκή λεγεώνα που περιμένει το σύνθημα γιά την επίθεση από ένα στρατηγό που απέδρασε από την εποχή του σ' αναζήτηση του Γαριβάλδι, στο ταξίδι του στην Ουρουγουάη. Στο γυρισμό της θα επιστρέψει θριαμβεύτρια και θ' ακούσει το "memento mori" από τα πλήθη.

Είναι μιά μπάντα μουσικών φτιαγμένη από κόκκινη σερπαντίνα που ο αέρας διέλυσε σιγά-σιγά στην κεντρική πλατεία μετά το τέλος του πανηγυριού και μπλέχτηκε ανάμεσα στα μικρά πόδια των παιδιών.

Είναι στο τέλος και η απόχη του ύπνου που, καθώς κατεβαίνει να μ' αιχμαλωτίσει, δανείζεται τον ήχο του μαστίγιου.