Κόμπλεξ

Κάνοντας χρήση ισάριθμων κόμπλεξ κατωτερότητας και κόμπλεξ ανωτερότητας, πέτυχα την ...θαυμαστή ισορροπία μου.

Μια γέννηση

Η γέννηση, η κοινωνική γέννηση, συντελείται πάντα μπροστά σ' ένα τραπέζι. Ξύλινο τετράγωνο τραπέζι, σκεπασμένο με υφασμάτινο τραπεζομάντηλο, όπου ήδη κάθονται δυο ή τρία πρόσωπα. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα προς τον νεο συνδαιτυμόνα που, έχοντας ήδη αφήσει τα υγρά τής ζωής, αρχίζει να δοκιμάζει τη γεύση μιάς σούπας που αχνίζει στο τραπέζι, αναδεύεται από τα κουτάλια κι ύστερα βρέχει τούς οισοφάγους.

Πριν καλά-καλά η γεύση τού νεοεισερχόμενου κατασκευάσει ένα επιφώνημα προς τιμήν τής λαδερής γαληνιότητας που δοκίμασε, έρχονται οι μικρές στάλες από ξινά φρούτα να πέσουν σαν ψιλοβρόχι πάνω στην αμάθητη γλώσσα. Μετά, ο φόρος τιμής στη νοσταλγία, χαρισμένος από ένα κουτάλι γλυκό γάλα. Στο τέλος τής γέννησης αυτής, μένει για λίγο στα χέρια η αφή τής υφασμάτινης πετσέτας έως ότου αφεθεί μόνη κι αυτή, πάνω στο άδειο τραπέζι. Και να: ένας άλλος τρόπος να γεννιέσαι.

Το σύνδρομο Σταντάλ

Δεν είναι μόνο το καλό που μας κάνει η Τέχνη, καθώς ερχόμαστε τόσο μα τόσο κοντά της. Όταν επισκεπτόμαστε τόπους που βρίθουν μνημείων, αγαλμάτων και πινάκων σε σχετικά μικρό χώρο, μπορούμε να νιώσουμε και ...δυσάρεστα. Όχι, βέβαια, από την πολυκοσμία ή τον κακό κλιματισμό στους χώρους. Όχι. Η αιτία δεν είναι άλλη από την μεγάλη αύξηση τής εσωτερικής  φόρτισης που μάς καταλαμβάνει και που έχει σημαντικά αποτελέσματα πάνω στον ψυχισμό -ιδιαίτερα τών ατόμων που γνωρίζουν τη στοιχειώδη ιστορία.

Αιφνίδια ζάλη, τάση προς λιποθυμία, αποπροσωποποίηση (αίσθηση πως παρακολουθούμε από τα έξω τον εαυτό μας, λες κι είναι ξένος), κρίση έντονου άγχους ή και πανικού, καμιά φορά και οπτικές ψευδαισθήσεις, παρατηρούνται.

Αυτά τα ...ωραία μάς τα περιέγραψε ο Σταντάλ, στην περιήγησή του στην Φλωρεντία περί το 1817, στο βιβλίο του "Νάπολι και Φλωρεντία: Ένα ταξίδι από το Μιλάνο στο Ρήγιο", αναφερόμενος στην επίσκεψή του στα Ουφίτσι.

Στον τόπο που αναφέραμε, στις αρχές τού 19ου αιώνα, το φαινόμενο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά. Έκτοτε, επισκέπτες από όλο τον κόσμο περιέγραφαν παρόμοια φαινόμενα που ενίοτε η έντασή τους οδηγούσε αρκετούς τουρίστες στον γιατρό και παρέμενε ανεξήγητο. Κατά κανόνα τα κρούσματα σημειώνονταν στα πασίγνωστα Uffizi, έως τότε.

Αργότερα, το ίδιο σύνδρομο, σημειώθηκε και σε άλλα ανάλογα μέρη όπου ο επισκέπτης ερχόταν σε οπτική επαφή με μεγάλης ιστορικής αξίας και εκθαμβωτικού κάλλους έργα τέχνης.

Το 1982, η ψυχίατρος Γκρατζιέλλα Μαγγερίνι, αφού παρατήρησε και περιέγραψε πάνω από 100 περιστατικά ανάμεσα σε τουρίστες/επισκέπτες τής Φλωρεντίας, το κατέστησε γνωστό. Αναφέρεται σαν Σύνδρομο Σταντάλ, προς τιμήν εκείνου που το πρωτοανέφερε στο πιό πάνω αναφερθέν σύγγραμμά του.

Μήπως σε λίγες δεκαετίες ανακαλύψουμε νέες "φοβίες", όπως π.χ. την Αϊφελοφοβία ή την Κολοσσαιοφοβία;

Ένας Homunculus στο διαμέρισμα

 Έχοντάς  το πάρει απόφαση πιά πως υπάρχουν πολλές χειρότερες υποχρεώσεις καταχωρημένες στην καθημερινότητά μου, περίμενα κι απόψε, όπως κάθε βράδυ, την επίσκεψη τού Ανθρωπαρίου. Αυτό το όνομα είχα δωσει στο ...φάντασματάκι αυτό. Ανθρωπάριο -homunculus- συμφώνησε κι εκείνο, να το αποκαλώ. Δέχτηκε επίσης τον όρο που τού έθεσα: να μην εμφανίζεται παρά μόνο για μισή ώρα το βράδυ κι ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.

Μετά τις πρώτες του εμφανίσεις, λόγω του φόβο που μού προκαλούσε, είχα απευθυνθεί σε μια σειρά ...ειδικών για να μού εξηγήσουν το φαινόμενο και να με απαλλάξουν απ' αυτό. Οι πιό αρμόδιοι δήλωσαν άγνοια συνιστώντας μου πάντως, να κοιμάμαι περισσότερο, να μην πίνω πολύ και να μη δίνω μεγάλη σημασία στα βιβλία που διαβάζω. Κανείς δε μού εξήγησε τίποτα τελικά.

Το ανθρωπάριο, αντιθέτως, είχε περισσότερη διάθεση να με καθησυχάσει, μια και θα ερχόταν καθημερινά να με επισκέπτεται και δεν θα τού άρεσε να το υποδέχομαι με επιφωνήματα τρόμου. Οι σωληνώσεις τού καλοριφέρ, κάτω από το δάπεδο, μου είπε, που μεταφέρουν το ζεστό νερό για να θερμαίνεται το σπίτι, άφηναν μια ποσότητα υδρατμών η οποία, ξεπερνώντας κάποιο κρίσιμο σημείο, διέφευγε από τα κενά στο πάτωμα και έπαιρνε τη μορφή τού αιωρούμενου νάνου.

Κόντρα στην τεχνολογία θα πήγαινα; Θα τα βάζανε μαζί μου όλοι, που δεν μπορώ να ανεχτώ μια τόσο άκακη παρουσία ακόμη και απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το ευχάριστο συναίσθημα που σου δίνει η θέρμανση τού πατώματος και η ισομερώς μοιρασμένη θερμότητα σ' όλο το σπίτι. Εξάλλου, ο homunculus ούτε μιλούσε ούτε λαλούσε, είχε αστεία ημιδιαφανή εμφάνιση  και μού είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή πως δεν είναι φάντασμα ούτε "φαινόμενο τύπου φαντάσματος". Όλα κι όλα...

Η μόνη ένστασή μου ήταν πως στο δάπεδο τού σπιτιού υπήρχαν κι άλλα κενά και δε θα μού άρεσε από κάθε κενό να ξεπηδά κι ένα ανθρωπάριο. Του επέστησα την προσοχή κι εκείνο με καθησύχασε πως, "όσο τα πράγματα εκεί κάτω πάνε καλά", δεν θα έχω να φοβάμαι τίποτα. Κούνησα το κεφάλι μου συγκαταβατικά σαν να τού έλεγα "θα δούμε".

"Κι εσείς έχετε οπτικά φαινόμενα ανεξήγητα στο διαμέρισμα, φυσικά!" μου είπε σε μια συζήτηση που έλαβε χώρα στις σκάλες, η διαχειρίστριά μας, ένοικος τού 3ου ορόφου.
Και συνέχισε: "Σ' εσάς είπε ότι πρόκειται για υγρασία; Σ' εμένα ξεκαθάρισε ευθύς εξαρχής πως είναι μιά ποσότητα εκτοπλάσματος - αβλαβές μεν, εκτόπλασμα δε. Δεν με εκπλήσσει αυτή η...πολυμορφία. Ο εργένης που μένει ακριβώς από κάτω σας, στον 4ο, πήρε τη διαβεβαίωση πως κάθε βράδυ συνομιλεί με το πνεύμα τής Γκρέης Κέλλυ!"

"How come?"-πέταξα μια αγγλικούρα κι εγώ- Πώς έτσι;

-Ως γνωστόν, εκείνη η ντίβα, είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και πιθανόν ζητά να μάθει από τον εργένη κάτι γύρω από τα μηχανικά αίτια που την έστειλαν  στον άλλο κόσμο.

-Οι άλλοι ένοικοι; Τι επιφυλάσσει το κτίσμα αυτό στους άλλους; Καταλαβαίνετε πως θα προτιμούσα να είμαι στη θέση τού εργένη, κάθε βράδυ με τη Γκρέης παρά με τον γρουσούζη τον homunculus.

-Δεν θυμάμαι πιά τι μού εκμυστηρεύτηκε ο καθένας τους. Μόνο τα πιό χαρακτηριστικά ...να λ.χ. ο ένοικος τού 2ου, όχι ο μαυριδερός με τα 2 σκυλάκια, ο άλλος  ο ψηλός και κουνιστός, "φιλοξενεί" κάθε βράδυ για μερικά λεπτά το πνεύμα τού Νιζίνσκι κι έχουν τόσα πολλά να πουν που, μόνο και μόνο για τα λίγα εκείνα λεπτά, δεν θα άφηνε ποτέ το διαμέρισμα.

-Ταιριαστοί συνδυασμοί, θα έλεγα...Χμ! Βλέπετε, εσείς "πετύχατε" το εκτόπλασμα, απ' ό,τι γνωρίζω είσαστε...πώς να το πω...μένταλιστ ή μέντιουμ, δεν ξέρω ποιό από τα δύο προτιμάτε, συγχωρείστε με, δεν ξέρω και τις διαφορές.

-Κι εσείς καθηγητής τής Φυσικής, το ξέρω. Ελάτε στο διαμέρισμά μου, καλέ, να συνεχίσουμε.

-Κατά πως τα λέμε, δηλαδή, και υποθετικά μιλώντας πάντα, εάν αλλάζαμε μεταξύ μας, εμείς οι ένοικοι, τα διαμερίσματά μας, θα μας ακολουθούσε η ίδια ...παρέα; Λίγο νερό, παρακαλώ.

-Αυτό το θέμα μην το ανακινήσετε παρακαλώ. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιός είναι ο φιλοξενούμενος τού κ. Ιατροδικαστού στον 1ο όροφο και τού κ. Εισαγγελέως, επίσης στον 1ο. Αν τα πράγματα και τα θάματα πηγαίνουν ανάλογα με το επάγγελμα καθενός, έχει καλώς. Αν όμως η υπόθεση που τώρα κάνουμε είναι λανθασμένη, τότε η επόμενη συγκέντρωση ενοίκων/ιδιοκτητών θα καταλήξει σε απαιτήσεις που, εκ των πραγμάτων, θα δημιουργήσουν μεγάλες έχθρες!

-Πράγματι, γιά φανταστείτε τον μηχανικό, καταδικασμένο να περνάει το μισάωρό του με τον Νιζίνσκι αντί με την πριγκίπισσα τού Μονακό, είπα χαμογελώντας με νόημα.

-Μην είστε τόσο επιπόλαια κι απερίσκεπτα αστείος. Θα εξηγήσω γιατί σάς επαναφέρω στην τάξη: Το πρόβλημα είναι στα τρία διαμερίσματα τού ισογείου για τον απλούστατο λόγο πως ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι προσαρμοστήκαμε με τούς "καλεσμένους" μας, υπήρξαν τουλάχιστον έξι, συνολικά, οικογένειες που τα πρώτα βράδια τής παραμονής τους στο ισόγειο, ξεσήκωσαν την πολυκατοικία με τρομακτικές στριγγλιές, εν ριπή οφθαλμού εκκένωσαν τα διαμερίσματα και τούς παρέλαβαν οι δικοί τους πριν καν χαράξει!

-Κι ο λόγος; Υποθέτω πολλά θα ειπώθηκαν αλλά όλοι αυτοί που το 'βαλαν στα πόδια δεν έτυχαν μιάς -ανάλογης με ημών τών υπολοίπων- αυτοσυστάσεως εκ μέρους τών εικόνων, τών πλασμάτων που αντίκρυσαν; Ίσως ήσαν κάπως λιπόψυχοι, πιστεύω, ε;

-Μην βγάζετε εύκολα συμπεράσματα, κύριέ μου. Δεν έφυγαν λόγω λιποψυχίας όπως είπατε. Ή πάλι αν θέλετε, κρατήστε όμως, όπως εγώ, το μυστικό, μάθετε πως άφησαν πολύ αίμα πίσω τους. Οι "Καλεσμένοι" εκεί στο ισόγειο, όσο ευγενικοί μπορεί να υπήρξαν με τούς ενήλικες -το είδα με τα ίδια μου τα μάτια- άλλο τόσο τρομακτικά και νοσηρά πεινασμένοι φέρθηκαν στα τα παιδιά τους. Εγώ η ίδια μάζεψα τα σκόρπια μέλη τους - όσα είχαν απομείνει. Αυτός είναι κι ο λόγος που σε υποψήφιους ενοικιαστές έχω έτοιμο το λόγο: "Κύριοί μου, στην πολυκατοικία αυτή τα παιδιά δεν είναι ευπρόσδεκτα."
Εσείς, κ. Καθηγητά, δεν έχετε παιδιά...έτσι δεν είναι;

Ο Ρόκκο

Ο Ρόκκο ήταν ο χαζός τής παρέας τών λίγων εφήβων τού μικρού ορεινού χωριού τής Καλαβρίας όπου πέρασα τα πρώτα χρόνια τής ζωής μου και που έκτοτε συνέχισα να επισκέπτομαι τα καλοκαίρια. Το θέμα με τον Ρόκκο ήταν όχι τόσο το ότι δεν ήταν έξυπνος αλλά το ότι έδινε την εντύπωση πως ήταν πολύ χαζός. Ίσως έφταιγε η ομιλία του, ίσως τα πολύ χοντρά γυαλιά του και τα αλλοπρόσαλλα χρώματα τών ρούχων του.
Όταν έφτασε η εποχή να "επισκεφτεί" κι αυτός γυναίκα, όλοι είδαν το θέμα σαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για το πολύ γέλιο.
Μιλάμε τώρα για το 1968-1969. Μην πάει κανενός ο νους σε εποχές με μπλογκ, φεησμπουκ, τσατ κι άλλες αηδίες. Αντί για όλα αυτά, τότε ο έφηβος περίμενε τη μέρα που θα επισκεφτεί τη "μινιόττα" τού χωριού η οποία, όταν δεν έκανε τη δουλειά αυτή, συγχρωτιζόταν με τα άλλα κορίτσια τής ηλικίας της χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Ήταν κοινό μυστικό ποιό "έργο" είχε επωμιστεί η εκάστοτε μινιόττα. Ή -μάλλον- δεν ήταν καθόλου μυστικό. Όπως δεν ήταν μυστικό και το ποιανού είχε έρθει η σειρά να "πάει" a donna...
Έτσι, υπήρχε αρκετός κόσμος στο χωριό που δεν περίμενε τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα τής επίσκεψης τού Ρόκκο στην τότε "μινιόττα" -δε θυμάμαι πιά πώς την έλεγαν. Εκείνη τη μέρα στο χωριό, σε όσα σπίτια άναψε, η τηλεόραση δεν είπε τίποτα το αρκετά ενδιαφέρον. Όλοι περίμεναν πότε θ' αρχίσει η καζούρα κι ο Ρόκκο από το πρωί κρατούσε το προφυλακτικό στο χέρι, περιμένοντας το απογευματάκι. Η παρέα ήταν πανέτοιμη κι είχε αρχίσει να...χρεώνει με αποτυχία το Ρόκκο.
Το επίμαχο μισάωρο που ο έφηβος πήγε να γίνει "άντρας" ετοιμάσαμε μια υποδοχή ...ηττημένου και καθισμένοι στην άκρη τής πλατείας περιμέναμε.
Από μακριά φάνηκε να έρχεται ο Ρόκκο με ταχύ βήμα και τραγουδώντας από τη χαρά του. Η παρέα δεν κατάλαβε πως η επιχείρηση είχε πετύχει κι άρχισε το δούλεμα. Εξοργίστηκε ο επιτυχών και πλησίασε ανεμίζοντας το πλήρες περιεχομένου προφυλακτικό, να δείξει πως τα κατάφερε. Αυτό ήθελε μόνο αλλά καθώς η καζούρα, αντί να κοπάσει κλιμακωνόταν, άλλαξε κι αυτός σχέδια: Γεροδεμένος και δυνατός καθώς ήταν δε δυσκολεύτηκε να πιάσει έναν από τούς χλευαστές και να τού χώσει όλο -μα όλο- το προφυλακτικό στο στόμα.