Oceania

Εις άτοπον απαγωγή

Θυμάμαι που και που, όπως τώρα που προσπαθώ να τελειώσω το διάβασμα ενός θρησκευτικού βιβλίου, τα χρόνια που η λογική μου, ο νους μου, το Εγώ μου ολόκληρο αποζητούσαν το Θεό. Όχι έναν θεό οποιοδήποτε, "μια ανώτερη δύναμη" όπως το προσδιορίζουν μερικοί ούτε μια θρησκεία οποιαδήποτε.

Κι αν είναι βέβαιο πως κάθε νέος, κάποτε, θα κάνει ένα πέρασμα από τον αναρχισμό, άλλο τόσο βέβαιο είναι πως κάθε έφηβος θα νιώσει τη ζεστασιά μέσα στον παραμυθένιο κόσμο τού Χριστιανισμού έως ότου, κάτω από την πλημμυρίδα τών ορμονών, αρχίσει να νιώθει την πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε ανάγκης για πίστη, την αίσθηση στενότητας που υποβάλλουν οι κανόνες, οι όρκοι κι οι θεσμοί. Α ... Η πιό όμορφη στιγμή που ζουν ταυτόχρονα το σώμα και το πνεύμα!

Επιστρέφοντας σε μένα, θα ομολογήσω πως αναζητώντας το Θεό, θέλησα να σταθώ όρθιος μπροστά στα σύμβολά του, στα Άγια δισκοπότηρα, τα κεριά, τις εικόνες, τους σταυρούς του, σαν όλα αυτά να μην είχαν νόημα κανένα. Όπως όταν περιμένεις να ακούσεις έναν αδύναμο ήχο επιβάλλεις την απόλυτη σιγή όντας συνάμα έτοιμος να μην ακούσεις τίποτα, έτσι και εγώ προσπάθησα να έχω μέσα στο νου μου έναν σπόρο παραδοχής πως αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει. Νομίζω είναι ένας σωστός τρόπος αναζήτησης, μια "εις άτοπον απαγωγή".

Πίστευα τότε πως ο Θεός, για να αποκαλυφθεί μπροστά μου, χρειαζόταν λίγη ησυχία, λίγο σκοτάδι και τις αισθήσεις μου τεταμένες. Όχι πως τότε θα μού παρουσιαζόταν κάποιο πνεύμα -ο ίδιος ο Θεός ή κάποιος παρατρεχάμενός του (μιλάει η θρησκεία μας για Αγίους, Αγγέλους κ.λπ.). Απλώς ένιωθα μέσα μου πως κάποια στιγμή θα μου αποκαλυπτόταν ένας δρόμος μακρύς κι επίπονος που τελικά θα με οδηγούσε, όχι στον ίδιο το Θεό, αλλά στην απάντηση τού ερωτήματός μου: Υπάρχει ο Θεός;

Αυτή η αναδρομή, τριάντα χρόνια πίσω, είχε σαν αφορμή αυτούς τους στίχους τού R. M. Rilke:


"Μην περιμένεις ο Θεός δίπλα σου να κατέβει / να σου πει: Δες...Υπάρχω!

Εκείνος ο Θεός που επιδεικνύει την παντοδυναμία του / θεός δίχως νόημα θα πρέπει να 'ναι

Κατανόησέ τον εσύ / από την ανάσα Του που σε γέμισε, από αυτό που αναπνέεις, από αυτό που εσύ ο ίδιος είσαι..."




Έκτοτε συνέχισα να ...ψάχνω. Η αίσθηση που μένει είναι πως η ωρίμανση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναζήτηση πραγμάτων όλο και πιό απλών αλλά όλο και πιό απρόσιτων. Αυτά δεν αστειεύονται και φυσικά δεν σού δίνουν το χρόνο για μια λύση "δια τής εις άτοπον απαγωγής".

Guarda che luna

Σπουργίτι

Συνήθεια μού έγινε η φυγή
ο τρόπος μου να ζω ανάμεσα στον κόσμο
μοιάζει με τίναγμα πουλιού από κλαδί
που ξαφνικά το κούνησε ο αέρας

Από τα πάντα σκιάζομαι:
τις σκιές τών φύλλων που με κρύβουν
ένα παιγνίδισμα αχτίνας από φως
έναν καρπό που πέφτει από το δέντρο
Όλα αυτά
σ' άλλο κρησφύγετο με στέλνουν

Μέχρι ν' αλλάξω καταφύγιο
γρήγορα χτυπά η καρδιά μου
καθώς αδέξια πετώ
πάνω από πλήθη που φωνάζουν
ουρλιαχτά από σίδερο
που μ' έχουν βάλει στόχο

Ανατρεπτικά

Δικτατορικό καθεστώς είναι εκείνο που καίει τα βιβλία με τις ανατρεπτικές ιδέες. Δημοκρατικό είναι εκείνο που δεν επιτρέπει να γίνουν βιβλία οι ανατρεπτικές ιδέες.