Guantanamera

"Κύματα στον καθρέφτη;"

-Κύματα στον καθρέφτη;

-Σύννεφα στον καθρέφτη, είπα. Πάρε το τσιγάρο σου από μπροστά μου. Το πιάνεις και με βρόμικα χέρια. Εγώ δεν κάπνισα ποτέ γιατί δεν μπορούσα να βάζω στο στόμα μου πράγματα που αγγίζω με τα άπλυτα χέρια μου. Τι έλεγα; Α, "σύννεφα στον καθρέφτη!"

-Γιατί, όμως;...Γιατί είναι τελειομανής και άτσαλος; Λέει εκατό λέξεις για να περιγράψει ένα πράγμα. Ένα πράγμα, έπειτα, το λέει με εκατό διαφορετικούς τρόπους. Εκεί, μέχρι να βαρεθείς και να πεις "ωχ, φτάνει...".

-Ψυχαναγκαστικός είναι ο άνθρωπος. Κοινωνικά ...δύσκολος. Δεν μπορεί να συνεννοηθεί, να επικοινωνήσει χωρίς να παρεξηγηθεί κάποιος. Τώρα...ο ίδιος θα παρεξηγηθεί; Ο συνομιλητής του θα νευριάσει; Και οι δυο θα γίνουν μαλλιά κουβάρια; Νομίζω τον παρεξηγούν. Εκείνοι νομίζουν πως μιλάει μεταφορικά ενώ αυτός κυριολεκτεί. Εκεί, εκεί είναι η παρεξήγηση. Βλέπεις, βλέπεις;

-Λοιπόν είπες "σύννεφα στον καθρέφτη";

-Σύννεφα στον καθρέφτη. Ναι, με αγχώνει η αφηρημάδα σου. Για να μην το ξεχνάς, να, τις συννεφιασμένες μέρες, όταν αργεί το πράσινο να ανάψει κι είσαι πολλή ώρα πίσω από κανένα σκούρο αυτοκίνητο, τι βλέπεις κοιτώντας το γυαλιστερό του μέταλλο;

-Σύννεφα που καθρεφτίζονται στο μέταλλο. Αν το μπροστινό αυτοκίνητο είναι και πολύ σκούρο, γυαλισμένο κ.λπ. τότε ναι, είναι σαν καθρέφτης.

-Ε, αυτά είναι τα σύννεφα στον καθρέφτη! Ένας, συνάμα, απαισιόδοξος τίτλος αλλά και μια συμμετρική, καθαρή εικόνα. Ε, δεν γίνεται να καθρεφτιστούν σύννεφα σε σκονισμένη και βρόμικη επιφάνεια. Δε συνεννοείται, ναι...δηλαδή δε φταίει αυτός. Είναι οι άλλοι, που νομίζουν πως μιλάει γενικά ενώ εκείνος απευθύνεται σχεδόν πάντα σε σένα προσωπικά.

-Απαισιόδοξος τίτλος; Όχι βρε, κοίταξε: αν βλέπεις τα σύννεφα στον καθρέφτη σημαίνει πως τα προσπέρασες, τα βλέπεις πίσω σου...τα έχεις αφήσει πίσω σου. Κατάλαβες; Αν τα σύννεφα είναι βάσανα, τότε μπορείς να πεις "πέρασαν, τέλειωσαν τα βάσανα"...

-Όχι, όχι...μη μου το χαλάς. Μου τον παρασταίνεις αισιόδοξο τύπο, χαλαρό ενώ εγώ θέλω να τον φαντάζομαι κατσούφη κι άτσαλο, μίζερο, να τρώγεται με τα ρούχα του. Τον νιώθω φίλο μου έτσι, δικό μου άνθρωπο, έναν από μας!

-Όχιιι, δε στο χαλάω. Δεν είναι αισιόδοξος, τρώγεται με τα ρούχα του, τού αρέσουν τα λειβάδια αλλά πάλι όταν βρεθεί σ' ένα από αυτά θα πει πως δεν είναι αρκετά πράσινο, τού αρέσει η θάλασσα μα μισεί τα νησιά, τού αρέσει ο κόσμος αλλά τον κοιτάζει από μακριά, έχει φίλους πολλούς μόνο που τους αποφεύγει και για κάποιο παράξενο λόγο τον αποφεύγουν κι αυτοί...

-Φτάνει, μην κουράζεσαι άλλο. Αποκατέστησες την εικόνα του μέσα στο μυαλό μου όπως την είχα πρώτα. Ωραία, σ'ευχαριστώ.

-Δεν κάνει τίποτα. Ούτε να το σκέφτεσαι.

-Εμ...

-Τι είναι πάλι;

-Είσαι εντελώς σίγουρος πως όλα αυτά...σύννεφα, καθρέφτες, γυαλάδες δεν είναι πολύ -πώς να στο πω- πολύ τραλαλά;

-Χίλια τα εκατό, βρε συ. Χίλια τα εκατό.

Η Χώρα Του Πουθενά

Μα θα το έλεγα...Λοιπόν, κύριοι:

1. Τρελοί, αποκλίνοντες, απροσάρμοστοι θα υπάρχουν πάντα.
2. Θα ζούμε κοντά τους, στο διπλανό σ' αυτούς διαμέρισμα ή στην απέναντι πολυκατοικία.

Θα έχουμε πιθανόν -στην καλύτερη περίπτωση- τα ίδια πάνω κάτω έξοδα, ίσως κι έσοδα. Δεν πρέπει να μας ξεγελά το ότι με μερικούς έχουμε τα ίδια υλικά ή/και πνευματικά αγαθά διότι, όπως προείπαμε, τους ανθρώπους διαφοροποιεί η γνώμη τού καθενός απέναντι στους άλλους.

Όταν υπάρχουν αντιθέσεις/συγκρούσεις ανάμεσα σε ομάδες ανθρώπων, όσο παράλογες κι αν είναι, πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη και να αντιμετωπίζονται, όχι να κουκουλώνουμε τα μίση που αναζωπυρώνονται και τα αντιμετωπίζουμε σαν τραγωδίες, πέφτοντας από τα σύννεφα: "Καλέ, πώς έγινε το κακό;"

Μεμονωμένα γεγονότα;...Όχι, πρέπει να τα πούμε "κρούσματα". Ζορίζουμε τους ανθρώπους να συμβιώνουν, παρουσιάζουμε και μια εικόνα αλληλεγγύης, αδελφότητας μεταξύ τών ανθρώπων. Όλοι αγαπούν τους ξένους, οι λευκοί τους μαύρους, οι Γάλλοι τους Ρομ, οι μεγάλοι τους μικρούς, οι Έλληνες τους Αλβανούς, οι λογικοί τους ψυχασθενείς, οι στρέιτ τούς γκέη κ.ο.κ.

Μου θυμίζει τότε που όλοι... λάτρευαν τους "Κυπρίους αδελφούς μας". Στην πραγματικότητα πολλοί θεωρούσαν τους Κυπρίους ευνοούμενους που ζουν εις βάρος τών Ελλήνων. Η επίσημη εκδοχή πάντως ήταν πως...αγαπιόσανται.

Λοιπόν, ας προσέξουμε λιγάκι. Όλοι όσοι θέλουν να κρύψουν το μίσος -αρρωστημένο ή όχι- που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους, διαπράττουν ένα άλλο Κωσταλέξι. Κρύβουν κάτι που το θεωρούν τέρας και όνειδος. Το μίσος οπλίζει ένα χέρι και να ο ένοχος, σε μερικές ώρες η φάτσα του κάνει το γύρο τού κόσμου.

Αν όμως κάποιος έψαχνε να βρει τους ηθικούς αυτουργούς και τους ηθικά/λογικά υπεύθυνους...δε θα έφτανε και σ' αυτούς που θέλουν να δώσουν μια εξωραϊσμένη, ψεύτικη, εικόνα τού κόσμου,  μια εικόνα από τη Χώρα-Τού-Πουθενά;

Τα τραγούδια έχουν πολλές ερμηνείες αν έχεις όρεξη να τις ψάξεις.

Αιτίες διαζυγίου

Πήρα διαζύγιο από την πρώτη μου γυναίκα επειδή ζήλευε πολύ κι από τη δεύτερη επειδή δεν ζήλευε καθόλου.

Πιο ενδιαφέρουσα παρέα

Θα σκάσω, θα σκάσω, θα σκάσω...Ό,τι υπάρχει πάνω σ' αυτή τη γη, κι έχει μορφή ανθρώπου, είναι άδικο και αγνώμον! Το έζησα από πρώτο χέρι. Ποια αγνωμοσύνη μού έτυχε; Αχ...πεθαίνω να το διηγηθώ:

Πέρυσι λοιπόν, στη γειτονική μου πλατεία περπατώντας, έβλεπα σε καθημερινή βάση ένα άγαλμα που αναπαριστούσε έναν νεαρό αρχαίο πολεμιστή. Ο καλλιτέχνης μού ήταν άγνωστος και το ανάγωγο δημιούργημά του, όταν περνούσα από κει, παρέμενε αγενέστατα μισοξαπλωμένο έχοντας αλαζονικά γυρισμένο το κεφάλι του αλλού και τον πισινό προς εμένα. Γύριζα γύρω από το άγαλμα μπας και δω το πρόσωπό του αλλά αυτό λες κι ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε να μη φαίνεται από πουθενά.

Τι στο καλό αναπαριστούσε;...έναν πληγωμένο πολεμιστή, έναν κοιμώμενο πολεμιστή, έναν νεκρό πολεμιστή; Μπα όχι, κανείς δε χάνει τον καιρό του για να να φτιάξει ένα άγαλμα νεκρό. Ασυναίσθητα τού έδωσα μια κλωτσιά στα πλευρά επιπλήττοντάς τον:

-Λίγο σεβασμό, τουλάχιστον προς ένα συνάδελφο τού δημιουργού σου, κωλόπαιδο!

Το πρόσωπό του δε φάνηκε αλλά ακούστηκε καθαρά η φωνή του:
-Συνάδελφος...γλύπτης είσαι κι εσύ, κύριε;

-Όχι, συγγραφέας...τρόπον τινά αναγνωρισμένος συγγραφεύς, έχω εκδώσει ήδη δυο βιβλία. Το ένα, σε φρη-μπούλσιτ e-έκδοση, είναι κοινωνική προσφορά!

-Έχεις χάσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κοινωνική προσφορά και τη διαφήμιση, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη χαρά τού γραψίματος και την ναρκισσιστική επαιτεία τής επιδοκιμασίας τών άλλων, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην έμπνευση και την ιδέα την τραβηγμένη από τα μαλλιά;

-Εεεε...όχι ακόμη αλλά πιστεύω πως, όπου νάναι, δε θα μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα από όλα αυτά. Μα εσύ πού ξέρεις για το κομφούζιο που έχω στο μυαλό μου;

-Τα ίδια κι ο δημιουργός μου είχε πάθει. Μετά από μένα έφτιαξε -από τα απομεινάρια μου- ένα μικρό αγαλματίδιο που το δώρισε στο σχολείο όπου πήγαινε μικρός. Σαν εξώγαμο τού πατέρα μου το βλέπω εκείνο τ' άγαλμα... Παρ' όλα αυτά εκείνο το σέβονται πιο πολύ τα πουλιά, το ξέρεις;

-Λάθη είναι αυτά που κάμουμε εμείς οι καλλιτέχνες...Θέλω εν τούτοις να μου αποδίδουν τον απαιτούμενο σεβασμό, διάβολε!

Ο νεαρός αυτός όμως "άστεγος" δεν είχε καμμιά όρεξη για άλλη συζήτηση: Έβγαλε ένα βαριεστημένο "πφφφ!" που σήκωσε ένα μέτρο σκόνη. Τραβήχτηκα μακριά μη λερωθώ ενώ έβλεπα τον αναιδή σύντομα να υποδέχεται καινούργια, πιο διασκεδαστική παρέα. Ένα αγόρι γελώντας κάθισε, μαζί με το κορίτσι του, σχεδόν πάνω στο σβέρκο τού στρατιώτη κι άρχισαν τις αγκαλιές...