Και Νάαα!...

Φύσημα

Η εισαγωγή τού ποιητή (incipit που λένε οι λατίνοι), στο ποίημά του, είναι:
                                                    Καθώς εκείνου η ψυχή πια έβγαινε
                                                    και κουρασμένη, βιαστικά τον εγκατέλειπε

Ύστερα σκέφτεται κάτι ταιριαστό μα απίθανο να βάλει για συνέχεια...λίγο σκοτεινό:
                                                    Μια μεγάλη, στο στέρνο του πληγή
                                                    Ανοιγόκλεινε
                                                    Οι όχθες της απομακρύνονταν
                                                    η μια από την άλλη
                                                    κι ύστερα έρχονταν
                                                    τόσο κοντά η μια στην άλλη
                                                    σαν το πλησίασμα τών χειλιών
                                                    που προσπαθούν να ταιριάξουν 
                                                    μα όχι σαν σε φίλημα

                                                    Μόνο σαν φύσημα πάνω στα κεριά μιας τούρτας

                                                    Πέρασε ένα ακόμη έτος
                                                    Έληξε ο χρόνος τούτος,
                                                    ο επί Γης;

Κάθε μια περίσταση διαφέρει από τις άλλες...Να, εδώ, τού μάστορα
                                                    η ψυχή ανυπομονούσε να του φύγει,
                                                    να τον εγκαταλείψει
                                                    Έτσι, όση δεν βγήκε 
                                                    με την τελευταία του πνοή,
                                                    ανάμεσα απ' τα χείλη τής πληγής
                                                    διέξοδο βρήκε να φύγει 

Τα υπόλοιπα είναι τών ποιητών αυθαίρετες, υποκειμενικές διαπιστώσεις ή ανόητες απορίες:
                                                    Πέρασε ένα ακόμη έτος
                                                    Μα έληξε ο χρόνος τούτος, 
                                                    ο επί Γης;

Μαθητής και Δάσκαλος

Σχετικά με τις εκλογές:
Έβγαλε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο.
...............................................................................

Μετά... Με αφορμή το μύθο τού Πάσχα:

Ποιος θα πρόδιδε τον Δάσκαλο πιο επιδέξια από τον καλύτερο μαθητή του;
Ποιόν θα επιθυμούσε ένας Δάσκαλος, για να προδοθεί, αν όχι τον καλύτερό του μαθητή;

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ανωτερότητα, την αξιοσύνη ή την αχαριστία τού καλύτερου μαθητή. Ούτε την πονηριά ή την εξυπνάδα του. Και η θέληση τού Δασκάλου είναι εντελώς άσχετη. Δεν πάλεψε ο Δάσκαλος, τόσο καιρό, για να δει τους κόπους του να πηγαίνουν στα σκουπίδια...Δεν είπε τόσες φορές (και κυρίως με τόσους διαφορετικούς τρόπους) το ίδιο πράγμα.

Άρα;
Κάθε φορά που έλεγε κάτι, ήταν άραγε σαν να πετάει μακριά την πετονιά με το αγκίστρι μέσα στο νερό, εδώ κι εκεί, πότε με το ένα δόλωμα, πότε με το άλλο, μέχρι να "ψαρέψει" αυτόν που θα τον πρόδιδε;

Ή πάλι εκμαίευε τον θύτη του, τον έβγαζε μέσα από τη μήτρα που τον φιλοξενούσε; Αααα...σε λίγο θα καταλήξουμε στο ότι ο Προδότης είναι ο γιός τού Δασκάλου, ο γιός τού Υιού τού Θεού. Γιατί ...τι άλλο είναι ένας δάσκαλος, αν όχι παιδί ενός θεού;

Σύντομες αναπνοές

Σταματήστε να γελάτε...Σοβαρά το λέω.

Πώς θα μπορούσα να αστειεύομαι...
έχοντας το φόβο πως κάποιος από σας μπορεί να παρεξηγήσει τη συμβουλή μου, να την περάσει για χωρατό;

Ποιος αντέχει το φόβο μήπως ξαφνικά ακουστεί, μέσα σ' ένα από τα τόσα βασανισμένα ακροατήρια, ο άκαιρος κι απρόσκλητος ήχος ενός γέλιου;

Δεν είναι καιρός ούτε για άλλο ήχο που ίσως θυμίσει γέλιο - ούτε να βήξεις επιτρέπεται.

Υπερκαταναλώσαμε το γέλιο, γελάσαμε ακόμα κι όταν δεν υπήρχε λόγος ή, γιατί να πω ψέματα, όλα έδειχναν πως πρέπει να πέσουμε στα τέσσερα, τρώγοντας τον πολτό που μας προσφέρουν...το βαθύ πιάτο που μας δίνουν με το χυλό που μέσα κρύβει βελόνες και καρφιά;

Επίσης μην μιλάτε...μερικές λέξεις θυμίζουν αμυδρά το γέλιο. Τώρα προέχει να σηκωθείτε -Εγέρθητε! Σ' ένδειξη σεβασμού... Χα! ...Σεβασμού προς εκείνον που θέλει να σας μάθει να μη σέβεστε κανέναν!

"Πώς θα αναπνεύσουμε;", ρωτάτε...φοβάστε μήπως και η αναπνοή σας παρεξηγηθεί, θυμίσει υπομειδίαμα...
Ε! Κοιτάξτε να επωφεληθείτε: Πού και πού, απροειδοποίητα, οι μέχρι χτες Υπηρέτες σας θα ανοίγουν για λίγο τη στρόφιγγα, να φτάσει ως εσάς μικρή ποσότητα από ιλαρυντικό αέριο. Για ένα συγκρατημένο, βραχύ γέλιο...στην ουσία για λίγο οξυγόνο ακόμα.   

Μπαλκονάδα

Άντε, τέντωσε το χέρι σου έξω από το παράθυρο να δεις αν βρέχει ακόμη ή σταμάτησε. Δεν έβρεχε δα και δυνατά. Αν σταμάτησε θα βγούμε έξω στο μπαλκόνι πάλι όλοι, όπως πριν ... Οι περισσότεροι τέλος πάντων: πάντα υπήρχε κάποιος που προτιμούσε να μένει μέσα και να ψαχουλεύει τα αντικείμενα πάνω στα έπιπλα. Λες και ήθελε να κλέψει από τα βράδια κάτι χωρίς κανείς να τον προσέξει.

Οι άλλοι θα συναντιόνταν έξω και μέσα από αστεία και διηγήσεις, οι πιο ανικανοποίητοι από τη ζωή θα έβρισκαν δικαίωση με "όλα εκείνα που περάσαν". Στα γελαστά πρόσωπα τών άλλων θα είχαν να αντιπαραθέσουν τη σοφία τής μεμψιμοιρίας τους, τέχνη που μοιάζει να φουσκώνεις -στην παραλία καλοκαιριάτικα-  σωσίβιο με αέρα παρμένο από το χειμώνα ή να περιμένεις να γίνει ο καύσωνας  πιο υποφερτός επειδή θυμάσαι πως κάποτε έτρεμες μες το χιόνι.

Συζητήσεις μιας ζωής που λες και μοιραστήκαμε όλοι μαζί κι όταν μιλάμε βάζουμε όλοι, ρεφενέ, μνήμες από μήνες ή χρόνια στο Βερολίνο, την Πράγα, την Αβησσυνία, την Κίνα, τη Σομαλία, τη Σιέρα Λεόνε. Οι νέοι, γκρινιάζουμε εμείς, "δεν έχουν ιδέα για τίποτα αλλά τα ξέρουν όλα...". Εκείνοι, πιο σοφοί από μας, γελάνε και μας παρηγορούν. Λένε πως βλέπουν μακριά γιατί ανέβηκαν "στους ώμους τών γιγάντων!". Κι όμως αφοπλιστικά, απλά, μάς κολακεύουν...Γίγαντες; Εμείς;

Καθένας μας είχε μιαν αγαπημένη ατάκα, όταν ήμασταν όλοι μαζί. Όταν κάποιος άρχιζε να απουσιάζει από τη μπαλκονάδα, η ατάκα του γινόταν θέσφατο, αξίωμα και δόγμα όλων τών υπολοίπων. Ουφ! πώς να σταματήσει κανείς αυτήν την ακολουθία τών πραγμάτων...πώς να απαλλαγείς από τη σιγουριά τής πρόβλεψης πως πάντα το ίδιο θα 'ναι; Υιέ τού Αντάρτη, τού Ταξιδιώτη, τού Εργάτη, τού Βασιλιά, τού Επαναστάτη, σταμάτα την Ιστορία. Σταμάτα να δίνεις στο παιδί σου το όνομα τού τιμημένου σου πατέρα.