Σικελικές μνήμες

Αυτή η ηλεκτρική ζωή μου

                                          Σαν άνθρωποι σκεφτικοί, σκυμμένοι ...



Αυτό ήταν...
Από αλλού δεν ξέρω τι φαίνεται αλλά από δω βλέπω ακριβώς αυτό που πάντα ένιωθα στην ατμόσφαιρα. Love is in the air :)...Στην ατμόσφαιρα αλλά και μέσα μου πλέουν κυματίζοντας τα αισθήματα τών άλλων για τους ...άλλους, μέσα σ' αυτήν την πόλη τών Άλλων. Κι όμως δεν πρόκειται για την ώρα τής αλήθειας, των αποκαλυπτηρίων κι άλλα τέτοια δραματικά. Απλά είναι μια ακόμα ώρα που στεκόμαστε μόνοι σαν κεραίες τηλεοράσεων στις ταράτσες. Τα χέρια το ένα μέσα στο άλλο και το κεφάλι σκυμμένο.

Αυτό είναι όμως μόνο το σκηνικό. Ούτε λέξη για το έργο. Για τα γεγονότα μόνο εικασίες μπορεί κανείς να κάνει, να βάλει στο τραπέζι κι άλλα ερωτηματικά. Απορίες, υποψίες και μετά φόβοι. Τι είναι μέσα μου, τι έχω βάλει μέσα μου και τι αποβάλλω; Τι ακούω...τι τραγουδάω; Δεν νιώθω πια τα έντερά μου. Προεκτείνονται στους υπονόμους όπου τα απόνερα δεν μπορούν να τρέξουν. Εκεί κάτω, λέει, φυλάνε συσσωρευτές, μπαταρίες, κοινές μπαταρίες. Τις κρύβουν οι τυμβωρύχοι τής ενέργειας. Κάποτε θα πλουτίσουν από ό,τι απόμεινε στις πεταμένες μπαταρίες.

Δεν υπήρχε στη ζωή αυτής τής πόλης ποτέ χρυσός, ουράνιο, πετρέλαιο. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα κάτι τέτοιο σπίτι μου, στην κατοχή μου. Πάντοτε θυμάμαι πως σχεδόν δε ζούσα όταν κοβόταν το ρεύμα. Στο σπίτι όλοι ψάχναμε αυτές τις τρύπες στον τοίχο και κοιταζόμασταν με αγριάδα, έτοιμοι να αναμετρηθούμε για την κατοχή τους. Έτσι δε νοιάζομαι καθόλου για το τοπίο γύρω μου, για το πώς πήγαν τα πράγματα... ούτε για το περιεχόμενο τού μυαλού μου. Τα βιβλία και τα τραγούδια, την αδράνεια και τη σιωπή μου. Με ενδιέφερε αυτό το ανθρακικό οξύ, το τσίμπημα που προσφέρει στη γλώσσα...Αυτή η ηλεκτρική ζωή μου.   

Όπως Όταν Έξω Βρέχει

Come Quando Fuori Piove

Όπως Όταν Έξω Βρέχει 

Λέγαν οι χαρτοπαίχτες στην Βουιταλία

Για να τηρείται και κάποια σειρά

Ούτως ειπείν μια ιεραρχία 

Στης τράπουλας τα φύλλα

Κάθε φύλλο βέβαια έχει τη δική του αξία

ομορφιά και υπόσταση 

αριθμητική υπεροχή και μερικά εμπνέουν δέος

Κι όμως

Ντάμα με Ντάμα, Βασιλιάς με Βασιλιά

λένε, έχουν μεγάλη διαφορά

Αναρωτιέμαι

Όταν βρέχει πάνω στα χαρτιά

δε μουλιάζουν όλα,  όλα δεν χάνουνε το χρώμα;

Πόσο εύκολο είναι μετά

σε μια σειρά να μπούνε οι ταλαίπωροι στρατιώτες;

Οδυσσέας τής πλάκας

Κουρασμένε ταξιδιώτη... -Τι Οδυσσέας της πλάκας!
Στην αρχή ναυάγησες και είπες "δε βαριέσαι... μπορεί να μην κατάφερα να φτάσω σπίτι μου αλλά καλά είναι κι εδώ... Γεννηθήτω νέα γης, νέα πατρίς, εδώ που με έριξε η μοίρα..."

Δεν πέρασαν παρά λίγα χρόνια κι αφού μπλέχτηκες με γυναίκες διάφορες (με μερικές από δαύτες έκανες και οικογένεια), άρχισες πάλι να σκέφτεσαι την παλιά πατρίδα, το πρώτο σου το σπίτι, τους σκύλους σου, τα άλογά σου.

Μετανιωμένος τώρα, λες "Όλα λάθος μέχρι τώρα..." κι αρχίζεις να σκαρφίζεσαι τρόπους λάθρα να φύγεις, μέσα στη νύχτα. Απόφαση πήρες να μη σταματήσεις πουθενά πια παρά μόνο όταν η θάλασσα σε πάει στο λιμάνι της δικής σου πόλης.

Αναχώρηση, ο άνεμος ευνοϊκός κι εκεί που πλέει το σκάφος σου ολοταχώς, βλέπεις από μακριά τον προορισμό σου. Επιτέλους πλησιάζεις την ακτή και, σαν γεννημένος δυστυχής, μια σκέψη φυτρώνει στο μυαλό σου:

Εκεί που ταξίδεψες δήθεν πρόσφυγας, μετανάστης, τυχοδιώκτης (εσύ μονάχα ξέρεις) σε βαρέθηκαν. Όλο για φευγιό μιλούσες. Μα και στο σπίτι σου πια κανείς δεν σε θυμάται καθαρά. Κάποιοι θυμούνται έναν τρελό που τίποτε άλλο δεν σκεφτόταν παρά το πώς και πότε θα βρεθεί ένας περαστικός περιηγητής, για να τον ακολουθήσει. 

Jose Luis Rodriguez - El Puma

3.40!