Κάθε βράδυ σ' ένα ρολόι τοίχου σταματημένο, να προχωράς το λεπτοδείκτη ένα κλικ μπροστά λες κι αντί για ολόκληρη μέρα να πέρασε μονάχα ένα λεπτό. Ο μήνας θα αξίζει μισή ώρα στο ρολόι, σε έξι μόνο ώρες τού ρολογιού θα έχει φύγει ένας χρόνος. Τέτοιες, πάνω κάτω, θα βάλεις νέες ισοτιμίες με τη ζωή. Σαν να αλλάζεις νόμισμα στις συναλλαγές μεταξύ σας. Αν η ζωή σου φαίνεται πολύ ακριβή...αν τα ισοζύγια σ' έχουν κάνει υποζύγιο και σκέφτεσαι αν αξίζει τον κόπο.
Μερικά εικοσιτετράωρα θα κρατήσει όλη η υπόλοιπη ζωή σου με τις νέες ισοτιμίες. Έτσι αγαπητέ μου αυτόχειρα, ανυπόμονε -που την αποχαιρετιστήρια επιστολή σου την έλαβα προτού τη γράψεις- κάποια μέρα θα σε βρουν να προσπαθείς, ματώνοντας τα χέρια σου, να ξεκολλήσεις απ' το ρολόι τον καταραμένο λεπτοδείκτη ο οποίος συμβολίζει το χρόνο από πρωί σε πρωί, από βράδυ σε βράδυ.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους σκέφτονται το Σίσυφο. Θαυμάζουν την υπομονή του να ξαναρχίζει το κουβάλημα τού ίδιου βράχου, στην ίδια διαδρομή, την ίδια ώρα, χωρίς να νοιάζεται για το αν έχει κάποιο νόημα όλο αυτό. Κάτι όμως δεν "δένει": κάποια στιγμή ο Σίσυφος δεν ένιωσε μέσα του την ανάγκη να αυθαδιάσει και να φωνάξει στους θεούς "Επιτέλους, αν η τιμωρία μου δεν είναι η ανία, τότε δώστε μου να κουβαλάω μια πιο μεγάλη πέτρα, αυτήν την έχω συνηθίσει...σχεδόν την έχω βαρεθεί!".
