Un doppio whisky

Οι αναξιοπαθούντες ζητούν βοήθεια τη νύχτα

Η τηλεόραση επιτέλους ευαισθητοποιήθηκε. Τον τελευταίο χρόνο, ιδίως, αφιερώνει αρκετά λεπτά (συνήθως μεταμεσονύκτια λεπτά - πειράζει;) σε συνανθρώπους μας με Άνοια, με Νοητική Υστέρηση ή με κάποια αναπηρία κινητική. Γενικά ασχολείται με τον πόνο τού ανθρώπου τής διπλανής πόρτας. "Πονάς; ...να πάρω κανένα χάπι για τον πόνο σου;"

Το παλιοκόριτσο που έπεσε θύμα τών διαδικτυακών παραβατικών, μόνο και μόνο επειδή πόζαρε σχεδόν γυμνή μπρος στην γουέμπ κάμερα, είναι μια περίπτωσις. Ο γέροντας (όχι ο ποιητής, ούτε ο Παΐσιος) που κρατώντας αποστάσεις από τα νιάτα ("Να φύγετε, κύριοι, να πάτε αλλού" - "Get the hell outta here, gentlemen, go elsewhere!") δεν καταφέρνει να καταξιωθεί ως φίλος τής νεότητος, είναι άλλο έργο. Συλλαμβάνεται αργότερα από την ομάδα ΔΙΑΣ, σαν ένα είδος vigilante και μένει με το Μάγκνουμ στο χέρι...κι αυτό λιώνει πάνω στο παντελόνι.

Όλοι αυτοί, τρόπον τινά, "θέλουν και τα παθαίνουν". Η πραγματική τραγική περίπτωσις είναι εκείνη τού ηθοποιού που ενσαρκώνει τον ψημένο (με το αίμα του) ρεπόρτερ που, μετά από ρεπορτάζ πανδύσκολα (αποστολή στο Κουβέιτ, ρεπορτάζ για το σεισμό στο Αίγιο, πινγκ πονγκ με τον Τσάβες κ.ά.) αναγκάζεται λόγω οικονομικών συγκυριών να πάρει συνέντευξη από κάποιο πορνίδιο/σταρλέττα, η οποία κοκορεύεται (κοτεύεται) πως κοιμάται με πολλούς.

Πώς την ακολουθείς την κότα; Χα! Προσποιήσεις τέτοιες κάνει που θα χρησίμευε και στην προπόνηση τών τερματοφυλάκων. Κοτ κοτ. Ακολουθώντας ο βετεράνος τη σταρλέττα, γλιστράει σ' ένα στενό διάδρομο. Παρασύρει στο διάβα του και κάτι πορτατίφ, κάτι σιφινιέρες. Στο τέλος τα καταφέρνει: τής ρίχνει ένα ματσούκι ανάμεσα στα πόδια, πέφτει κάτω το γύναιο. Σούρνεται ως τα κει ο πουρός αλλά (μού φαίνεται λογικό) πονάει πλέον παντού.

Αμέσως μετά ακολουθούν οι "παστίλιες που εσύ τις παίρνεις, άλλος σταματά να πονάει".

Ναι αλλά εσύ φταις!

Στον Franco Califano


Μα, είχε (τουλάχιστον) βαρεθεί να ακούει όλη τη μέρα αναλύσεις επί αναλύσεων...Τα πετρέλαια, οι τόκοι, τα σπρεντς, τα συμφέροντα. Όλοι αυτοί που παρήλαυναν από την τηλεόραση  -και με το τρομαγμένο ύφος τους έκαναν μπαμ πως είχαν πέσει τραγικά έξω στις προβλέψεις τους-  τώρα είχαν νέες προβλέψεις. Αποδείκνυαν συνάμα πως το προηγούμενο λάθος τους είχε πιθανότητες μόνο q=1/1000000000, αλλά...

Είχε βαρεθεί κι αφού έβγαλε τη ρόμπα της, έβαλε λίγο κραγιόν κι ένα παλτό και βγήκε στο δρόμο.

Έξω βρέθηκε στους ίδιους δρόμους που πάντα έπαιρνε και πάντα στο σπίτι της πάλι την οδηγούσαν, μετά από μισή ώρα το πολύ. Σαν τα ηλεκτρικά αλογάκια όπου ανεβαίνουν τα παιδιά και με ένα κέρμα χοροπηδούν δέκα λεπτά. Χοπ - χοπ... Ένιωθε τόσο βαριά, λες και είχαν σκαρφαλώσει τρία παιδάκια πάνω της. Τρία γκρινιάρικα βρωμόπαιδα. Τρία βάρη. Ή εκείνη ένιωθε τρεις φορές πιο κοντή...ή η καρδιά της χτυπούσε τρεις φορές πιο αδύναμα;

Το σπίτι έμοιαζε άδειο και εχθρικό. Χωρίς γλυκόλογα, χωρίς κάποιον να της λέει ότι δε φταίει σε τίποτα, ότι τη ρημάζουν οι κακοί...εκείνην, την αθώα περιστερά, εκείνην που την βρήκαν καλή και την εκμεταλλεύονται. Όλοι αυτοί οι τύποι στην τηλεόραση είχαν αλλάξει τροπάριο. Πρώτα τής απαλύνανε τη μοναξιά και τώρα να, συνέχεια "τής τη λένε"...

Και το μισό σπίτι αντηχεί: Εσύ φταις...Εσύ φταις...Εσύ φταις! Και το άλλο μισό ακολουθεί: Για όλα...Για όλα...Για όλα....

Ισορροπείς ή πέφτεις

Στάθηκε με τα πόδια στην ημιανάπαυση ("Ημιανάουουου!" είναι ό,τι πιο τρυφερό μπορείς να ακούσεις από ένα λοχία).

Είχε πιστέψει στην επάρκειά του, ώσπου οι δυο κοτύλες έσκασαν μέσα στη λεκάνη του κι εκείνος "έσκασε" με το σακατεμένο (τώρα) πισινό του κάτω, στο βρεμένο πάτωμα.

Έτσι που βρέθηκε, δεν τού έμενε παρά να ταλαντεύεται δεξιά/αριστερά, σαν όρθια κάμπια ή μετρονόμος μουσικής μελέτης, φαλλός ή κάτι τέτοιο.

Είχε κάποιο ρυθμό, πράγματι, συγκεκριμένο. Μα πάνω απ' όλα δεν γινόταν πια να είναι ένας οσφυοκάμπτης, ένας γλείφτης. Χωρίς πόδια δεν σκύβεις. Ισορροπείς ή πέφτεις. Συνήθως πέφτεις.

Προβοκάτσια

Τότε, στα καλά καθούμενα, ενώ όλοι είναι παρόντες και ήρεμοι...Ενώ κανείς δεν σκέφτεται καμιά αναχώρηση...Ενώ όλοι και καθένας έχουν αφεθεί στη γαλήνια αποστασιοποίηση τού ενός από τον άλλο...Τότε, ας αποχαιρετιστούμε. Εκείνη τη στιγμή την τυχαία.

Της αναχώρησης οι χαιρετούρες  -τι τα θες;-  είναι πάντα συναισθηματικά φορτισμένες. Λίγο πολύ είναι υποχρεωτική η συγκίνηση. Ε, δε θα γλυκάνει το πρόσωπό σου; Δε θα μαλακώσει το ύφος σου; Το μάτι σου δε θα γίνει θολό σαν τού μπαγιάτικου ψαριού, όταν ο άλλος σού πει "Φεύγω...";

Εκεί λοιπόν που καθόσαστε, όμορφα κι ωραία και σας παίρνει η νύστα, σηκωθείτε βρε. Αποχαιρετίστε προκαταβολικά. Προκαταβολικά ή σαν πρόβα. Πρόβα ή προβοκάτσια.