Τσίγκος

Κρατήσου στη θέση σου... Ισορρόπησε!

Μείνε ακίνητος, όρθιος πάνω στο ψηλό σκαμνί ή στην ακμή τού ξυραφιού
Μέχρι ν' ακουστεί το ρολλάρισμα τών τυμπάνων μην κινείσαι, μην αφήνεσαι, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμα και είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Η ώρα σου θα ανατείλει:
Όταν ακουστεί εκείνος ο θόρυβος που κάνει το χαλάζι πέφτοντας πάνω στην τσίγκινη οροφή με διαβολεμένα γρήγορο ρυθμό, όταν τραβήξεις τη θαλασσιά κουρτίνα να δεις τι κάνει θόρυβο και πίσω της φανεί (ακόμα κι εκεί) άλλος γκρίζος τσίγκος

Όταν θα γκρεμίζεται αυτός ο κόσμος, εσύ θα πρέπει -συνεπής- να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Θα του ορκιστείς πως όλα είναι ένας υποκειμενικός, δικός σου προσωπικός πανικός. Όλα, όσα  δήθεν μεγαλοπρεπώς καταρρέουν γύρω σου, δεν είναι παρά φύλλα τσίγκου.

Κρακ

Κάποιον άλλον, όμοιον με μένα στις πιό πολλές παράμετρους, θα τον άφηνα (ακόμα και μισοζώντανο) σ' ένα ΧΥΤΑ να σαπίσει αλλά η σορός που είδα να κείται πάνω στο πεζοδρόμιο, με εντυπωσίασε επειδή εξέπεμπε κάτι το ευτελισμένο - τι ζωή άραγε είχε ζήσει; 

Παρ' όλα ταύτα έπρεπε να τον βοηθήσω να επανέλθει. Φαίνεται πως είχε οστά σαθρά, καθώς άκουγα να σπάνε ένα ένα τα πλευρά του (κρακ κρακ κρακ), κάτω από το βάρος τών χεριών μου, ενώ προσπαθούσα μήπως και καταφέρω να επανεκκινήσω την καρδιά του. Καρδιά βαριά, απρόθυμη, θα την έλεγα "καρδιά με τουπέ"- τι ζωή άραγε είχε ζήσει κι είχε τόσο βαρεθεί;

Την προσοχή μου τράβηξαν κείνες οι πλαστικές τσάντες δίπλα του. Μερικά λεμόνια, κάτι ντομάτες και... λίγα μέτρα πιο πέρα είχαν κυλίσει δυο αυγά. Πεθύμησα μια ομελέτα εκείνη τη στιγμή χωρίς να χαλαρώσω τους μύες τών χεριών μου, ούτε κατά ένα χιλιοστό. Μα κι εγώ -τι στο διάολο!- τι ζωή (μέχρι εκείνη τη στιγμή) είχα ζήσει;

Έμεινα λίγο σ' εκείνη την κολοκυθιά (τι ζωή είχε ζήσει...τι ζωή ζω...) και εν τω μεταξύ κρακ κρακ κρακ σκεφτόμουνα...Άσχετη η στιγμή αυτή από όλα αυτά που είχα σκεφτεί. Συνέβη, συμβαίνει, θα συμβεί. Δεν ακουγόταν μετά πια κρακ κρακ κρακ, σταμάτησα και σηκώθηκα όρθιος. Η επιθυμία για ομελέτα μού είχε περάσει. 

Ο κόσμος είχε μαζευτεί, αποχωρούσα διακριτικά, προσέχοντας να μην πατήσω και σπάσω τα αυγά. Κανείς πια δεν ήθελε ομελέτα εκεί γύρω...κι εγώ, αυτό που λιγότερο ήθελα να ακούσω ήταν ακόμα ένα κρακ.

Σιχαμένα φλόκια

Σε κάθε μέρος που επισκέπτομαι, βρίσκω μια παραλία, μια θάλασσα χακί, μιά λίμνη, όπου οι άντρες ξεπλένουν τις ζωές τους. Ανάλογα την ηλικία, ανάλογα τα βάσανα και τις ενοχές τους, άλλος βρέχει τα πόδια του στο νερό, άλλος πίνει τη θάλασσα ...
Άλλος καθρεφτίζεται στη λίμνη, παρότι είν' ο πιο άσχημος.

Μέσα σ' αυτά τ' απόνε(ι)ρα κολυμπάνε εφηβείες κοριτσιών-ανύποπτοι κύκνοι, που λάσπης πιτσιλιές δέχονται στα λευκά τους στήθη. Λάσπη μαύρη, λάδι μηχανής...Τι πίκρα, τι κρίμα να χρειάζεται αυτή η πηχτή βρομιά, το άχρηστο λάδι μηχανής, τα σιχαμένα φλόκια, για να πάρει μπρος το θαύμα τού Έρωτος, τής Αναπαραγωγής!

Το θέμα οικείο μού είναι και στο μυαλό μου, ευκαιρίας δοθείσης, βασανίζοντάς με τριγυρνά. Τόσο, που θέλω μακριά από όλα αυτά να μείνω. Χωρίς μεγάλωμα, χωρίς ωρίμανση, θα έμενα ένα νήπιο. Πόσο θα μού άρεσε όμως να στέκομαι σε μια γεφυρούλα, φτύνοντας πάνω από το νερό, ξεγελώντας τα ψάρια που νομίζουν πως ό,τι πέφτει από ψηλά στη λίμνη τους είναι φαγάκι.

Wrapping paper

Φάουλ από πίσω

Ακριβώς όπως έπεφτε το άγαλμα τού Λένιν, δυο χρόνια μετά την πτώση τού τείχους... Ή μήπως μια επιβλητική γωνία λήψεως;