Στο πάνω διαμέρισμα κάποιοι χοροπηδούν, ενώ άλλος πνίγεται εδώ και μισή ώρα από μια μπουκιά ψωμί. Στο πάνω διαμέρισμα χοροπηδούν και ακούγεται δημοτική μουσική με μπόλικα μπάσσα.
Ο βήχας βαστάει ώρα, ώρες μάλλον, συνεχίζεται αμείωτος μέχρι που σιγά-σιγά όλοι πάνε για ύπνο
σέρνοντας τις παντόφλες τους στο πάτωμα, χωρίς να δίνουν σημασία σε αυτόν που κοντεύει να σκάσει από τον βήχα.
Αδειάζω το τρίτο ποτηράκι από ένα κόκκινο γλυκό κρασάκι και ανάβω την τηλεόραση ίσα να μην ακούω τον από πάνω να βασανίζεται. Ξαφνικά ακούγεται μόνο θόρυβος από μηχανές.
Τα τζάμια μου τρέμουν καθώς δυο πούλμαν σταματούν λίγο πιό κάτω. Θόρυβος και πολυκοσμία, μάχες σώμα με σώμα. Απότομα σταμάτησε να πνίγεται ο από πάνω - φαίνεται έφτυσε την μπουκιά που τον έπνιγε.
Οι φωνές και τα αίματα πιτσιλάνε τα τζάμια μου. Κεφάλια και ανθρώπινα μέλη πετάγονται εδώ και εκεί.
Κάποτε, όταν είχα παραπονεθεί σε έναν ψυχολόγο για τις αϋπνίες μου, εκείνος μου είπε "Πιές μια σταγόνα Αγιασμό."
Απόψε θα πιώ όλο το μπουκαλάκι...εκείνο από την Αίγινα.