05 Ιουλίου, 2010

Συμβολή σε μια κουβέντα

Ε λοιπόν... σε όλη τη διαδρομή μου έβρισκα ανθρώπους που ξορκίζανε τη λέξη "οργή". Μάλλον πρέπει να πω: σχεδόν ΜΟΝΟ ανθρώπους που στέλνανε στο πυρ το εξώτερο αυτό το συναίσθημα που η φύση έδωσε στον άνθρωπο και δια μέσου των χιλιετηρίδων (έως τώρα τουλάχιστον) διατηρήθηκε, προφανώς επειδή ήταν λειτουργικό και κινούσε τα πράγματα προς τα εμπρός -δεν λέω προς το "καλύτερο".

Σιγά-σιγά η οργή έγινε -από συναίσθημα- χαρακτηριστικό, κάτι σαν σύνδρομο, σαν αναμενόμενη αλλά ανεξήγητη συμπεριφορά, βλ. "τα οργισμένα νιάτα" με το περιπαιχτικό εκείνο "οργισμένο νιάτο". Χμμμ...γιατί άραγε να είναι οργισμένα τα νιάτα; Αφού τα έχουν όλα: ο μπαμπάς φέρνει λεφτά, η μαμά μαγειρεύει ζεστό φαγητό, έχουν τους φίλους τους (κι αυτοί οργισμένοι)...Τι στο διάτανο τούς λείπει;

Εεεε, είναι οι ορμόνες τής εφηβείας, κάτι σαν τα σπυράκια τής ακμής, λένε. Περαστικό φαινόμενο είναι οι οργισμένοι νέοι. Θα γίνουν κι αυτοί γονείς που θα έχουν "οργισμένα παιδιά" κ.ο.κ. Αυτό που θα μείνει θα είναι τα όλο και πιό σπάνια ξεσπάσματα οργής. Μεγαλώνοντας, η οργή θα είναι ένα απολειφάδι αυτού που ήταν πρωταρχικά: ένας παραφουσκωμένος λογαριασμός τής ΔΕΗ με επακόλουθο μια μπουνιά στο τραπέζι ή πάλι κάποιο στοίχημα που δεν πήγε καλά και χάθηκαν 500ευρό ή μια μείωση στα επιδόματα ή μια καλή ευκαιρία για παραπάνω λεφτά που "δεν έκατσε" θα προκαλέσει την εξελιγμένη / πρόσκαιρη / υποτονική οργή που φέρνει στο νου την "Ψευδοργή" που προκαλούν και οι Νευροφυσιολόγοι όποτε θέλουν στα πειραματόζωά τους (βλ. Υποθάλαμος).

Μα...μου φαίνεται πως η οργή σήμερα, εκτός των άλλων χαρακτηριστικών της, δικαιούται να λέγεται η "κλάψα εκείνου που χάνει χρήματα". Γι αυτό μας έμεινε η οργή; Για να κάνουμε σαν σκύλοι όταν μας παίρνουν το φαγητό; Μετά, θα πέσει η ουρά και -λίγα μέτρα πιό κάτω- θα βρεθεί άλλο κόκαλο να γλείψουμε (μια υπόσχεση;) ή μια ξυλιά.

Αυτό τών διαδηλώσεων δεν είναι εκδήλωση οργής, βέβαια. Δεν μπορεί 10000 άτομα να συντονιστούν σε κατάσταση οργής. Θα φωνάξουν συνθήματα οργισμένα αλλά...έτερον εκάτερον: οργισμένοι δε θα είναι. "Φτιάχνονται" από τη διαδικασία, ας μου επιτραπεί η φράση.

Έχω την άποψη πως η οργή αντιμετωπίζεται από το κυριαρχούν σύστημα με τη "γενναιοδωρία τού να προστατέψει τη σωματική ακεραιότητα τού οργισμένου" στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και ει δυνατόν παρέχοντάς του την ψευδαίσθηση πως ο οργισμένος "λαμβάνεται στα σοβαρά υπ' όψιν" από το status qvo. E...διάολε, τι θα ήμασταν χωρίς απεργίες και συγκεντρώσεις, οργισμένους πολίτες, ε; Μπανανία θα μας νομίζανε, γιαλαντζι πολίτες, gay δημοκρατία, μαϊμουδοκατάσταση...

Αχ, γι αυτό, φίλοι μου, λένε "μην τα σκέφτεσαι συνέχεια, θα σκάσεις!"...βλέπεις, ένα άλλο χαρακτηριστικό τής οργής είναι το ότι σε καταλαμβάνει, έχεις καβαλήσει γρήγορο άλογο, όταν σε κρατάει η Οργή. Και να θες, δεν μπορείς να κατέβεις, δεν κάνει στάση πιά το άλογο αυτό. Τώρα δε ζητάει μόνο το σανό που τού αφαιρέσανε ούτε το λόγο που τού το αφαιρέσανε το σανό. Επιθυμεί, αυτό το άγριο ένστικτο, καλπάζοντας να τσαλαπατήσει αυτόν που τού ράγισε την καρδιά.
Γιατί η Οργή και τα ξεσπάσματά της είναι ζητήματα καρδιάς πάνω απ' όλα.

ΥΓ.
Επαναλαμβάνω πως η Οργή, σ' αυτό το κείμενο τουλάχιστον, δεν θεωρείται το μέσον ή το μόνο μέσον που θα οδηγήσει τα γεγονότα "μπροστά".

5 σχόλια:

meril είπε...

Σταματώ στο τελευταίο κομμάτι του κειμένου
η οργή όντως είναι άγριο άλογο που δεν ελέγχεται κι αυτό φοβίζει
Οι συνέπειες φοβίζουν
Μπορείς να τις αντέξεις;
Μπορείς να νοιώθεις το αίσθημα του δικαίου και μετά;
Πολλές ερωτήσεις που το μόνο που κάνουν είναι να αφοπλίζουν το ήδη δειλό από φυσικού του χέρι

nkarakasis είπε...

Μπα! 3 πράγματα συνέβησαν.

α) ή διαβάζεις Λουτραμών..
β) ή διαβάζεις εμένα http://sokinfun.blogspot.com/2008/10/blog-post_16.html
γ) .... έκλεισε κανένα μαγαζί στην γειτονιά;
Αστειεύομαι όπως πάντα..

Η Οργή είναι όντως ζήτημα καρδιάς, πράγματι.. Μην αμφιβάλλεις όμως, ότι αυτός που κρατάει όπλο στα χέρια του δεν θα νιώσει οργή επίσης..
Ούτε είναι προνόμιο των δικαίων η οργή. Πώς να χαλιναγωγήσεις την καρδιά άραγε;

Βάσσια είπε...

Θα συμφωνήσω με το πνεύμα του κειμένου.
Η οργή δεν είναι πρωτογενές συναίσθημα, κατά την άποψή μου, λειτουργεί συσσωρευτικά του θυμού.

Αυτόν λοιπόν πρέπει να χειριστούμε σωστά,το θυμό, γιατί όταν μετατραπεί σε οργή, είναι μάλλον αργά.

Και όσον αφορά στη συγκέντρωση ανθρώπων με κοινά προβλήματα και θυμό, κι εκεί πάλι υπάρχει δυσκολία, γιατί γινόμαστε "μάζα", "όχλος" που εύκολα χειραγωγείται και κατευθύνεται.

Οπότε, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, μπορούμε με σύνεση και απόλυτη πίστη στο δίκιο μας, να συγκεντρωθούμε και να αγωνιστούμε για όλα αυτά που μας "αφήνουν" πίσω.

Καλή εβδομάδα

nkarakasis είπε...

Λωτρεαμόν ** ξέχασα ένα ε...

cloudsinthemirror είπε...

Η Οργή, η μάζα, ο όχλος, το λεφούσι...λέξεις που απαξιώσαμε(άραγε από μόνοι μας ή κάποιοι βάλανε το χεράκι τους;)κι έτσι μερικοί βρήκαν την ησυχία τους, άλλοι το έριξαν στο προσφιλές άθλημα τής ανάλυσης τού καναπέ κι άλλοι περιμένουν να ωριμάσουν αι συνθήκαι λες και μιλάμε για ...σύκα.

Συσσωρευτικά ο πολύς θυμός γίνεται Οργή; Συμφωνώ. Ποσοτική μεταβολή που οδηγεί ΚΑΙ σε ποιοτική:Ο θυμός τιθασσεύεται, η Οργή έχει αποκλείσει τις διαπραγματεύσεις, τους ελιγμούς και τις εναλλακτικές λύσεις...

Το πνεύμα τού κειμένου σε βρίσκει σύμφωνη, Β. και είναι φανερό: Βαρεθήκαμε να αναλύουμε!