Συμβολή σε μια κουβέντα

Ε λοιπόν... σε όλη τη διαδρομή μου έβρισκα ανθρώπους που ξορκίζανε τη λέξη "οργή". Μάλλον πρέπει να πω: σχεδόν ΜΟΝΟ ανθρώπους που στέλνανε στο πυρ το εξώτερο αυτό το συναίσθημα που η φύση έδωσε στον άνθρωπο και δια μέσου των χιλιετηρίδων (έως τώρα τουλάχιστον) διατηρήθηκε, προφανώς επειδή ήταν λειτουργικό και κινούσε τα πράγματα προς τα εμπρός -δεν λέω προς το "καλύτερο".

Σιγά-σιγά η οργή έγινε -από συναίσθημα- χαρακτηριστικό, κάτι σαν σύνδρομο, σαν αναμενόμενη αλλά ανεξήγητη συμπεριφορά, βλ. "τα οργισμένα νιάτα" με το περιπαιχτικό εκείνο "οργισμένο νιάτο". Χμμμ...γιατί άραγε να είναι οργισμένα τα νιάτα; Αφού τα έχουν όλα: ο μπαμπάς φέρνει λεφτά, η μαμά μαγειρεύει ζεστό φαγητό, έχουν τους φίλους τους (κι αυτοί οργισμένοι)...Τι στο διάτανο τούς λείπει;

Εεεε, είναι οι ορμόνες τής εφηβείας, κάτι σαν τα σπυράκια τής ακμής, λένε. Περαστικό φαινόμενο είναι οι οργισμένοι νέοι. Θα γίνουν κι αυτοί γονείς που θα έχουν "οργισμένα παιδιά" κ.ο.κ. Αυτό που θα μείνει θα είναι τα όλο και πιό σπάνια ξεσπάσματα οργής. Μεγαλώνοντας, η οργή θα είναι ένα απολειφάδι αυτού που ήταν πρωταρχικά: ένας παραφουσκωμένος λογαριασμός τής ΔΕΗ με επακόλουθο μια μπουνιά στο τραπέζι ή πάλι κάποιο στοίχημα που δεν πήγε καλά και χάθηκαν 500ευρό ή μια μείωση στα επιδόματα ή μια καλή ευκαιρία για παραπάνω λεφτά που "δεν έκατσε" θα προκαλέσει την εξελιγμένη / πρόσκαιρη / υποτονική οργή που φέρνει στο νου την "Ψευδοργή" που προκαλούν και οι Νευροφυσιολόγοι όποτε θέλουν στα πειραματόζωά τους (βλ. Υποθάλαμος).

Μα...μου φαίνεται πως η οργή σήμερα, εκτός των άλλων χαρακτηριστικών της, δικαιούται να λέγεται η "κλάψα εκείνου που χάνει χρήματα". Γι αυτό μας έμεινε η οργή; Για να κάνουμε σαν σκύλοι όταν μας παίρνουν το φαγητό; Μετά, θα πέσει η ουρά και -λίγα μέτρα πιό κάτω- θα βρεθεί άλλο κόκαλο να γλείψουμε (μια υπόσχεση;) ή μια ξυλιά.

Αυτό τών διαδηλώσεων δεν είναι εκδήλωση οργής, βέβαια. Δεν μπορεί 10000 άτομα να συντονιστούν σε κατάσταση οργής. Θα φωνάξουν συνθήματα οργισμένα αλλά...έτερον εκάτερον: οργισμένοι δε θα είναι. "Φτιάχνονται" από τη διαδικασία, ας μου επιτραπεί η φράση.

Έχω την άποψη πως η οργή αντιμετωπίζεται από το κυριαρχούν σύστημα με τη "γενναιοδωρία τού να προστατέψει τη σωματική ακεραιότητα τού οργισμένου" στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και ει δυνατόν παρέχοντάς του την ψευδαίσθηση πως ο οργισμένος "λαμβάνεται στα σοβαρά υπ' όψιν" από το status qvo. E...διάολε, τι θα ήμασταν χωρίς απεργίες και συγκεντρώσεις, οργισμένους πολίτες, ε; Μπανανία θα μας νομίζανε, γιαλαντζι πολίτες, gay δημοκρατία, μαϊμουδοκατάσταση...

Αχ, γι αυτό, φίλοι μου, λένε "μην τα σκέφτεσαι συνέχεια, θα σκάσεις!"...βλέπεις, ένα άλλο χαρακτηριστικό τής οργής είναι το ότι σε καταλαμβάνει, έχεις καβαλήσει γρήγορο άλογο, όταν σε κρατάει η Οργή. Και να θες, δεν μπορείς να κατέβεις, δεν κάνει στάση πιά το άλογο αυτό. Τώρα δε ζητάει μόνο το σανό που τού αφαιρέσανε ούτε το λόγο που τού το αφαιρέσανε το σανό. Επιθυμεί, αυτό το άγριο ένστικτο, καλπάζοντας να τσαλαπατήσει αυτόν που τού ράγισε την καρδιά.
Γιατί η Οργή και τα ξεσπάσματά της είναι ζητήματα καρδιάς πάνω απ' όλα.

ΥΓ.
Επαναλαμβάνω πως η Οργή, σ' αυτό το κείμενο τουλάχιστον, δεν θεωρείται το μέσον ή το μόνο μέσον που θα οδηγήσει τα γεγονότα "μπροστά".