Το άρωμα των πραγμάτων

Οταν σε σκέφτομαι,τώρα, δεν έρχεται πια καμία εικόνα σου στο νου μου. Ούτε και δική μου εικόνα έχω όταν θυμάμαι τον παλιό καιρό.
Ακούω μονάχα τις φωνές απο τις βραδιές που ζήσαμε, χαρήκαμε και που πέρασαν...και γέρασαν.
Τις ακούω συχνά, το ξέρεις; Φτάνουν σε μένα σχεδόν κάθε βράδυ από κάποιο παράθυρο, όλο και πιό μακρινό από το δικό μου. Να,βλέπεις, το "παράθυρό μας" λέγεται τώρα πιά "παράθυρό μου".
Έκανα πολλές προσπάθειες να αλλάξω τα δωμάτια έτσι ώστε ο ήχος της μουσικής, τα φώτα από τις λάμπες να μην θυμίζουν πια τίποτα.
Παραμένουν, όμως, ακόμα μικρές γωνιές μέσα στο σπίτι όπου μπορώ να συναντήσω ευτυχισμένες εικόνες σου, σκόρπια κομμάτια, κάποιο χαμόγελο που περιπλανιέται ξεχασμένο. Παιχνιδίζουν όλα αυτά με τα δικά μου τα χαμόγελα που πεισματικά αρνήθηκαν να φύγουνε μαζί σου κι έμειναν εκεί για να με βάζουν σε σκέψεις, καθόλου δυσάρεστες πρέπει να ομολογήσω.
Είναι πολύς καιρός που δε φτάνουν πια σε μένα εκφράσεις και ματιές σου. Πολύ περισσότερο δεν φτάνουν ως εδώ τα χάδια σου.
Αυτό που μονάχα μπορώ να αντιληφθώ στον αέρα, πολύ αόριστα, είναι η παρουσία σου, εκείνο το άρωμα που κλέψανε τα πράγματα ολόγυρά μας.
Φτάνει σε μένα κάθε βράδυ από κάποιο παράθυρο. Ένα παράθυρο που κάθε βράδυ ξεμακραίνει από το δικό μου.
Είναι αυτή η παρουσία σου που κάθε βράδυ κάποιος άλλος την έχει απαγάγει, φεγγάρι κρυμμένο, τυλιγμένο μέσα στα σύννεφα που όλο και κάποιος του φέρεται σκληρά και το κάνει να κλαίει, αναζητώντας πάλι εμένα.