20 Δεκεμβρίου, 2009

Παραφράζοντας

Don't Sit-in, Stand up This is a 1:51 minute recording, the file size is 1.7 MB.

Student's all over the world today are standing up for their rights and fighting for their rights, but here in America, the so-called Negro students have allowed themselves to be maneuvered under a tag of "sit-in". The word sit itself is not an honorable tag, anybody can sit, and old woman can sit, a coward can sit, a baby can sit, anything can sit, but it takes a man to stand.... Rather than to force our way into someone else's restaurant or public place that they have established, we should get our own. Once we have our own, we're respected for the fact that we can create our own. That's equality right there.

Παραφράζοντας, και φέρνοντας στα μέτρα της Ελληνικής πολιτείας (δεν λέω "κοινωνία" επειδή κάτι τέτοιο δεν υπάρχει αφού δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση), το παραπάνω απόσπασμα του Malcolm X, θα έγραφα:

Παγκοσμίως οι πολίτες σήμερα διεκδικούν τα δικαιώματά τους αλλά εδώ στην Ελλάδα και σ’ άλλα υπανάπτυκτα μέρη του κόσμου, οι τάχα διαμαρτυρόμενοι πολίτες, οι εξοργισμένοι διανοούμενοι, οι παραπεταμένοι, έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να παρασύρεται από συνδικαλιστικές αηδίες και από πρακτικές του τύπου "τελικά κάθομαι στ' αυγά μου" ή "κάθομαι και περιμένω να 'ρθουν καλύτερες ημέρες" ή "κάθομαι και τρώω αναλύοντας τις καταστάσεις".

Η λέξη "κάθομαι" από τη φύση της δεν είναι τιμητική. Όλοι μπορούν να καθονται: μια γριά, ένα μωρό, ένας δειλός...όλοι μπορούν να κάθονται.Τουναντίον χρειάζεται να είσαι ώριμος άνθρωπος για να Ίστασαι. Όλοι υφίστανται, λίγοι Ίστανται.

Αντί λοιπόν να προσπαθούμε -έλεγε ο Malcolm X- να μπούμε με το ζόρι π.χ. στο εστιατόριο κάποιου ή σε κάποιο άλλο δημόσιο χώρο όπου είμαστε ανεπιθύμητοι, είναι καλύτερο να αποκτήσουμε τους δικούς μας χώρους.

Όταν θα αποκτήσουμε τους δικούς μας χώρους θα είμαστε σεβαστοί γιατί ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Εκεί έγκειται η ισότητα. Αυτό μπορεί και να σημαίνει πως αν δε βρίσκεις ένα ιδεολογικό χώρο που να σε δέχεται αβίαστα, αναγκαστικά πρέπει να χτίσεις το δικό σου ιδεολογικό χώρο ακόμα κι αν αυτός θα περιέχει μόνον εσένα. Τότε αναβαθμίζεσαι από ον σε οντότητα.

5 σχόλια:

nkarakasis είπε...

Χριστέ μου, αυτό συνέβει σε εσένα;
Εγινες οντότητα;

Σοβαρά όμως τώρα. Και ποιος κρίνει την ανάγκη της οντότητας; Μήπως ο κάθε αλαζόνας γίνεται απο ον οντότητα για να ξεχωρήσει; Πόσοι έχουν το ιδεολογικό υπόβαθρο να πούν " Δεν είναι ότι δεν αντέχω τις δυσκολίες, θεωρώ ότι είναι άδικες - όχι μόνο για μένα - αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο". ;;;
Μήπως για αυτό υπάρχουν τόσες τάσεις/ ενστάσεις/ ανατάσεις;
Μήπως για αυτό υπάρχουν κόμματα,τελείες, άνω και κάτω, και παράγραφοί που σκοπό έχουν να κατακρίνουν και όχι να κρίνουν;
Μήπως όλη η οντότητα της "νεολαίας" που δεν αντέχει την κοινωνική αδικία - μια αδικία που ελάχιστα γνωρίζουν λόγω ανωρίμου - απλά βολεύονται στο να απαιτήσουν κάτι .. γενικό και αόριστο; Να, σαν να λέμε, θέλουν να πάρουν χλάπτοπ και δεν βγαίνουν τα χρήματα. Καίμε το μαγαζί και έτσι δεν έχουμε ανάγκη....
Ρωτάω εγώ τώρα. Μήπως χαθήκαμε στην παράφραση;

Μπορείς να με διαγράψεις πάντα, εγώ θα σε αγαπώ..

cloudsinthemirror είπε...

Αφορούσε τους μεγάλους περισσότερο. Αυτούς που με το συνδικαλισμό, τον καναπέ και μια ψήφο ανα 4 χρόνια... κάνουν το καθήκον τους.
Γιατί το πας στους εφήβους και τα σπασίματα;
Αλλεργία έχεις στους μαθητές και τους εφήβους;
Γνώρισε τους εφήβους από κοντά και θα δεις πως δεν είναι για φτύσιμο,nk!

nkarakasis είπε...

Ισως γιατί εγώ ποτέ δεν διανοήθηκα να τα κάνω ποτέ συννεφάκι. Σαφώς δεν είναι για φτύσιμο, αξιόλογοι είναι. Αλλά όχι όλοι. Σε αυτούς τους άλλους αναφέρομαι. Που μόνιμα καταστρέφουν αυτά που οι γονείς φτιάχνουν με πολύ κόπο.Δεν αναφέρομαι φυσικά στα μαγαζιά αλλά στην ψυχή των παιδιών. Μιλάω για αυτά που θα θαμπώσουν και θα παρασύρουν. Και είναι και το άλλο. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε πολλούς γονείς, δεν μεγαλώνουν πλέον παιδιά κάποιοι γονείς. Ασχολούνται με τις καριέρες τους και τα λεφτά τους. Και τα παιδιά μικραίνουν, αντί να μεγαλώνουν. Υπήρχε πάντα αυτό; μπορεί. Εγώ δεν το ήξερα όμως, γιατί ήταν μειονότητα. Είναι ακόμα;

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε ανάπηροι- δεν μπορούμε να σταθούμε. Μόνο να συρθούμε μπορούμε. Δυστυχώς.

cloudsinthemirror είπε...

Τέτοιες καταστάσεις μου θυμίζουν κατάκοιτους που ζητούν διαμέρισμα 200 τ.μ.,ενώ το μόνο απαραίτητο γι' αυτους είναι ένα κρεβάτι.
Ζητάμε π.χ. παραπάνω ελευθερία λες και ξέρουμε τι να την κάνουμε.