Πτώματα λέξεων. Παράγραφοι - νεκροταφεία. Περιπλανιέμαι στους λευκούς χώρους των σελίδων ενός βιβλίου που δεν τέλειωσε ακόμη. Φορές φορές μαζεύω από κάτω κανένα γράμμα ακόμα ζωντανό...ένα α, ένα κ, ένα λ... Τα παίζω λίγο στην παλάμη μου. Ύστερα τα πετάω ψηλά κι αυτά γίνονται σύννεφα. Τα βράδια κάτω απ' το φεγγάρι περιμένω τη βροχή. Και δεν χάνω το κουράγιο μου: καμμιά φορά ίσως κι ο ουρανός θα συμφωνήσει μαζί μου.
5 σχόλια:
ζωντάνεψε τις λέξεις με τη βούλησή σου, αυτό περιμένουν κι εκείνες
ο.κ. ο.κ. καμιά φορά ο ουρανός συμφωνεί, ρίχνει τη σπλαχνική βροχή, το ξερό χωράφι γεμίζει
Λοιπόν εμένα αυτό δεν με συγκινεί..
Μπορεί το χωράφι-σελίδα να γεμίζει με ό,τι αλλά αυτό το ό,τι δεν φτάνει ποτέ δε φτάνει.
Οι λέξεις δε λένε τίποτα όσο όμορφες, καλλιεργημένες, κομψές ή απλά επιτηδευμένες κι αν είναι. Πρέπει να χουν δύναμη να κινηθούν για να κινήσουν. Να χουν τη δυναμική της αλήθειας κι αυτή τη δίνει μόνο καθένας που του αξίζει να γράφει
Συγγνώμη για το ύφος του σχολίου. Δεν έχει να κάνει με σένα ή τον τρόπο σου(της γραφής) μόνο που τελευταία αυτό που βλέπω είναι λέξεις τραγουδιάρες με σκυλάδικα τραγούδια κι ένα τραγούδι να σου μιλήσει βρε παιδί μου να μη βρίσκεις...
Υ.Γ.Τι μου φταίνε τώρα οι τραγουδιάρες;(συγγνώμη κι απ' αυτές)
meril
καταλαβαίνω τι λες. Αυτή είναι η πολιτιστική μας παρακαταθήκη.
euliekougia
ευχαριστώ για το πέρασμα. Χρειάζεται ιδιαίτερο χάρισμα για αυτό που προτείνεις.
Το εχεις.
Ο τελευταίος που είδε πτώματα μέσα σε ένα βιβλίο δεν ζει να μας πει τις εντυπώσεις του.. δυστυχώς..
Και ο ουρανός όσο απέραντος και αν είναι, αλλού φωτίζει, αλλού βρέχει...
Δημοσίευση σχολίου