θα θύμιζε "Τα τρία γουρουνάκια" αν υιοθετούσαμε την πιό αθώα εκδοχή-εκείνη της άμυνας. Φοβάμαι όμως πως τα "κίνητρα των μονάδων" που συνασπίζονται όπως λες Riski,είναι επιθετικά και κανιβαλιστικά απέναντι στις μικρότερες ομάδες ή τις μεμονωμένες μονάδες. Η βαρβαρότητα δηλαδή, γαρνιρισμένη με την... αίγλη της αριθμητικής υπεροχής. Ευχαριστώ ειλικρινά για την ανάγνωση.
Και ίσως αυτό θα ήταν ανάξιο λόγου, αφού μόνο ανασφάλεια και φόβο μπορεί να υποδηλώσει. Άλλωστε συχνά η ανάγκη του "ανήκειν" μπορεί να επιβάλει επιλογές. Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι συνασπίζονται έχοντας μεταξύ τους διαφορετικούς στόχους. Δημιουργούν ομάδες προς όφελος ενός υποτιθέμενου σκοπού, αλλά στην πραγματικότητα, βλέπουν άλλα πράγματα μέσα στη δυνατότητα και στην προοπτική επικράτησης της ομάδας τους.
Όμως και πάλι αναζητούν ομάδες για να ενταχθούν. Έχω φτάσει να πιστεύω ότι το μόνο πραγματικό κίνητρο πίσω από την ομαδοποίηση είναι η αποποίηση ευθυνών. Οι άνθρωποι τείνουν να κρύβονται μέσα σε σύνολα, έτσι ώστε να αποφεύγουν την ατομική ευθύνη.
Έλα όμως που ο καημός του κάθε γονέα είναι η "ένταξη του παιδιού στο κοινωνικό σύνολο" πριν καν το παιδί προλάβει να βιώσει την ατομικότητά του/μοναδικότητά του... Νομίζω βιαζόμαστε να εντάξουμε τις μονάδες σε σύνολα, λες και θα χάσουμε το τρένο. Σαν βιαστική επιστράτευση μοιάζει.
Είναι φυσικό. Η τύχη όσων περιθωριοποιούνται δεν είναι και τόσο ζηλευτή. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι γονείς ενθαρρύνουν τις συμβάσεις, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι τις έχουν δεχτεί και τις θεωρούν μονόδρομο.
10 σχόλια:
Μεγάλο ζήτημα ανοίγει η σκέψη αυτή. Πάντα με προβλημάτιζε το θέμα των κινήτρων των μονάδων που κρύβονται μέσα στα σύνολα.
θα θύμιζε "Τα τρία γουρουνάκια" αν υιοθετούσαμε την πιό αθώα εκδοχή-εκείνη της άμυνας. Φοβάμαι όμως πως τα "κίνητρα των μονάδων" που συνασπίζονται όπως λες Riski,είναι επιθετικά και κανιβαλιστικά απέναντι στις μικρότερες ομάδες ή τις μεμονωμένες μονάδες.
Η βαρβαρότητα δηλαδή, γαρνιρισμένη με την... αίγλη της αριθμητικής υπεροχής.
Ευχαριστώ ειλικρινά για την ανάγνωση.
Και ίσως αυτό θα ήταν ανάξιο λόγου, αφού μόνο ανασφάλεια και φόβο μπορεί να υποδηλώσει. Άλλωστε συχνά η ανάγκη του "ανήκειν" μπορεί να επιβάλει επιλογές.
Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι συνασπίζονται έχοντας μεταξύ τους διαφορετικούς στόχους. Δημιουργούν ομάδες προς όφελος ενός υποτιθέμενου σκοπού, αλλά στην πραγματικότητα, βλέπουν άλλα πράγματα μέσα στη δυνατότητα και στην προοπτική επικράτησης της ομάδας τους.
Αργά ή γρήγορα ξεφυτρώνουν διαφορές και η πλειοψηφία διαλύεται πάλι σε μειοψηφίες, διαφορετικές από τις αρχικές-υλικά κατεδάφισης κ.ο.κ.
Όμως και πάλι αναζητούν ομάδες για να ενταχθούν.
Έχω φτάσει να πιστεύω ότι το μόνο πραγματικό κίνητρο πίσω από την ομαδοποίηση είναι η αποποίηση ευθυνών. Οι άνθρωποι τείνουν να κρύβονται μέσα σε σύνολα, έτσι ώστε να αποφεύγουν την ατομική ευθύνη.
Άρα δεν αξίζει τόση μεγάλη εκτίμηση στη λέξη και έννοια "πλειοψηφία".
Φυσικά..
Εκτός αν κάνω λάθος, με υπαιτιότητα της πλειοψηφίας έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.
:)
Έλα όμως που ο καημός του κάθε γονέα είναι η "ένταξη του παιδιού στο κοινωνικό σύνολο" πριν καν το παιδί προλάβει να βιώσει την ατομικότητά του/μοναδικότητά του...
Νομίζω βιαζόμαστε να εντάξουμε τις μονάδες σε σύνολα, λες και θα χάσουμε το τρένο. Σαν βιαστική επιστράτευση μοιάζει.
Είναι φυσικό.
Η τύχη όσων περιθωριοποιούνται δεν είναι και τόσο ζηλευτή.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι γονείς ενθαρρύνουν τις συμβάσεις, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι τις έχουν δεχτεί και τις θεωρούν μονόδρομο.
Ναι, συνήθως πρόκειται γιά προβολή των φοβιών των γονέων πάνω στα παιδιά τους.
Δημοσίευση σχολίου