Ο τοίχος γύρω μας

Τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, λίγα χρόνια μετά απο μένα, με βρήκες λίγο μικρό παιδί, λίγο γέρο άνθρωπο. Ούτε και γω δεν ξέρω τι ακριβώς ήμουν. Ένα παιδάκι που έπαιζε στην παιδική χαρά ή ένας γέρος που κάθόταν καμπουριασμένος στο παγκάκι;

Όπως και να'χει, η ντουλάπα που είχαμε σπίτι μας γέμισε πιο πολύ απο δικά σου ρούχα παρά δικά μου. Ρούχα πολλά, κομψά και ακριβά. Ήσουν κιόλας στο σπίτι μας!

Μια μέρα είπαμε:"Εμείς κι Αυτοί". Αργότερα αυτό έγινε "Ή Εμείς ή Αυτοί". Χτίσαμε έτσι ένα τοίχο γύρω μας. Τοίχος από πολύ χώμα και λίγες πέτρες...

Ύστερα άρχισες να γελάς,να χορεύεις και να ταξιδεύεις. Εγώ σου μιλούσα καμμιά φορά με την τρεμουλιαστή φωνή μου. Ηθελα να σε μάθω να σκέφτεσαι, να προσγειώνεσαι λιγάκι, αλλά όχι απο ντροπή. Να...έπρεπε και να ωριμάσεις!

Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί αν πράγματι με είχες ανάγκη σ' όλα αυτά. Με είχες αλλά δεν το καταλάβαινα,ε; Το ξέρω...κατά βάθος,δηλαδή. Ξέρεις πότε το ένιωσα πολύ έντονα; Εκείνο το βράδυ που σε βρήκα στο δωμάτιό σου να κλαίς. "Από αγάπη κλαίω", βιάστηκες να μου πεις με στόμφο. Από αγάπη...Σου χάιδευα τα μαλλιά τρυφερά για μια ώρα ολόκληρη. Τότε μου φάνηκε λίγο αυτό που έκανα για σένα. Τώρα νομίζω πως αυτό ήταν τα πάντα όσα σου πρόσφερα στη σύντομη διαδρομή μας. Βλέπεις ο τοίχος γύρω μας ήταν πάντα εκεί κι είχε τώρα πιο πολλές πέτρες παρά χώμα.

Μέχρι που ήρθε ένα καλοκαίρι. Θυμάμαι Αύγουστος και μαζί με τα "χρόνια πολλα" ψέλλισες κάτι προτάσεις που δεν άκουσα καλά γιατί αν μιλούσες κανονικά θα καταλάβαινα ότι έκλαιγες.
Ακουσα μόνο δυο φράσεις "Κοίτα,για τη δική μου ζωή πρόκειται" κι ύστερα "Δεν το μπορώ να νιώσεις για μένα τέτοιο πόνο". Αυτά μόνο θυμάμαι. Τώρα, αν τα διάνθισες και με κανένα "ρε μ...κα", δεν το θυμάμαι...Πιθανόν!

Γεγονός, πάντως, είναι ότι μερικούς μήνες μετά είχες φύγει για πολύ μακριά. Εγώ είχα μείνει πάλι εδώ, όπως έλεγα στην αρχή: λίγο απο μικρό παιδί, λίγο απο γέρος άνθρωπος. Όρθιος στην κορυφή της τσουλήθρας ή καθισμένος στο ίδιο το παγκάκι.

Ο τοίχος που είχαμε χτίσει γκρεμίστηκε, κατέρρευσε. Έγινε όλος χώμα. Πολύ χώμα κι άλλο τόσο χώμα. Όχι πια γύρω μας μα, δυστυχώς, ανάμεσά μας...