Το Τσίρκο

Αν εξαιρέσουμε μια θρησκεία, μια πατρίδα και μια οικογένεια…όλα τα υπόλοιπα τα έχω.
Εχω τα μεσημέρια της Kυριακής, με θερινό ωράριο και φοινικόδεντρα με μαιμούδες, παιδάκια και βρέφη, τέκνα γεννήματα αρρώστιας τέλειων γονέων. Εχω τρία ονόματα. Το ένα είναι Ιησούς, το άλλο Εωσφόρος. Το τρίτο και πραγματικό που με αυτό θα με φωνάζετε, ακόμα δεν το ξέρω.

Εχω την επίγνωση του τι είμαι και τι μπορώ να κάνω. Εχω την εικόνα της ζωής μου, σχεδόν ολόκληρη, από τώρα εως την αιωνιότητα. Μου λείπει μόνο αυτό το κομμάτι ανάμεσα στο τώρα και το τέλος.
Εχω δυνατές γνωριμίες στον άλλο κόσμο που μεσολαβούν για μένα στον δημιο-Δημιουργό για να καθυστερήσουν το τέλος μου μέχρι εγω να το σχεδιάσω όπως θελω.

Εχω γονείς μυστηριώδεις, του ιδιου φύλου, που σε ένα από τα χιλιάδες συμπαντικά παράδοξα καταχώρησαν και τη δική μου σύλληψη και γέννηση ως φυσιολογικές. Έχω μια πολύ σπουδαία εικόνα για τον εαυτό μου που κάθε τόσο τη διαλύω σε κομμάτια για να την ξανασυναρμολογήσω ακριβώς ίδια. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο σπουδαία.

Έχω τη συνήθεια, όταν κάνω κάτι τέλειο, να το κάνω μια και έξω. Ένα πυροτέχνημα όταν κάνει την πτήση του δεν την κάνει κομματιαστά, αλλά από την εκτόξευση έως το πλήρες θέαμα. Ξέρω από τώρα την αποτυχία μου και έχω έτοιμη τη δικαιολογία γιατί ποτέ δεν αναβάλλω τίποτα . Έχω επίσης όλα τα ταλέντα του ανθρώπου του ταπεινού μου επιπέδου.

Αρκετά όμως. Θα ήμουν υπερόπτης να αραδιάζω τις διαφορές μου από τους άλλους. Θα νόμιζαν όλοι πως παω να φανώ ανώτερός τους ενώ εγώ, αντίθετα, θέλω να τους μοιάσω. Ή μάλλον αυτοί να μου μοιάσουν. Κακό δεν είναι αλλά εξαγριώνει τον κόσμο που δεν έχω τίποτα να μοιράσω μαζι του αλλα, δυστυχώς, ούτε και να μοιραστώ μαζί του.

Ας τα ξεχάσουμε όλα, φίλοι μου. Ώρα για ανακωχή.
Ελάτε σπίτι μου να δείτε μια όμορφη παράσταση: Σ ένα μικρό κουτί έχω δεκάδες μικροσκοπικούς Gene Kelly που ξεχύνονται και χορεύουν, αυτοσχεδιάζοντας καθένας τους ανεξάρτητα από τον άλλο, το “singin in the rain”, πάνω σ ένα καντράν χαλασμένου ρολογιού τοίχου. Κάθε απόγευμα, τις Κυριακές που οι γονείς βαριούνται τη ζωη τους.
Ολοι, μικροί και μεγάλοι, ευφυείς και ανόητοι, γελάμε το ίδιο πηγαίνοντας στο τσίρκο.