Με τη γλώσσα απ' έξω...

Τώρα...με πολλή δυσπιστία ακούω για την "αρετή των μελών ενός συνόλου να τσακώνονται συνέχεια και να αλληλοτρώγονται, πλην όμως όταν εμφανίζεται κάποια απειλή, όλοι ωσάν μιά γροθιά κ.λπ. κ.λπ.".

Τι είδους απειλή εννοούν, όμως; Πέραν του ότι η "συσπείρωση στη θέα ενός ισχυρού εχθρού" είναι διαδεδομένη στο ζωϊκό βασίλειο και δεν αποτελεί ντε και καλά αρετή μόνο ανθρώπινη, μένει να δούμε και πόσο ισχυρός πρέπει να είναι ένας "απειλητικός παράγοντας" για να επιτευχθεί αυτή η συσπείρωση.


Για να μην πολυλογώ: πόσο εύκολα τα μέλη του συνόλου αναγνωρίζουν την απειλή ως "κοινή";
Παράδειγμα: για να καταλάβει ένα μέλος του συνόλου πως τα ναρκωτικά σκοτώνουν όλα τα παιδιά του κόσμου, χρειάζεται να δει το παιδί του γείτονά του έξω από την πόρτα του, με τη γλώσσα απ' έξω;

Μήπως τελικά "πραγματική αρετή" είναι το να αντιλαμβάνεσαι γρήγορα, αντανακλαστικά, κατά πόσο μια απειλή είναι και δική σου υπόθεση; Και υπόθεση όλων...
Νομίζω πως ακόμα και με το χονδροειδές παράδειγμα του παιδιού του γείτονα με τη γλώσσα απ' έξω, δεν τα πάμε καλά...

Κι αναρωτιέμαι: αυτό το σύνολο, πόσο πολύ πρόκειται να δυσκολευτεί να συσπειρωθεί απέναντι σε πιό ύπουλες απειλές όπως η υποκουλτούρα, ο υπερκαταναλωτισμός, η ηθική έκπτωση;

Ή θα είναι για πάντα το υπέρτατο επίτευγμά μας εκείνο  το "Τώρα πλακωνόμαστε αλλά όταν έρθει ο Τούρκος..."