Είναι ζωντανή

Η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα ζωντανή. Το βλέπουμε αυτό καθημερινά. Έχω περιορίσει αρκετά τις λεγόμενες "κοινωνικές" επαφές κι έτσι πιστεύω πως αφού το διαπίστωσα εγώ, πολλώ μάλλον, το έχουν διαπιστώσει κι άλλοι.

Η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα ζωντανή διότι εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες λέξεις και εκφράσεις. Ήμουν νεαρός όταν άρχιζε το πρώτο κύμα νεολεξιών ή, αν προτιμά κανείς, ένα κύμα εισαγωγής λέξεων που διαμορφώνονταν κατά περίπτωση:

Το "παρκέρνω", "σουτέρνω" ήταν τα κυριότερα και η κατάληξη -έρνω χρησιμοποιείται εδώ αντί τής -αίρνω διότι το σουτέρνω δεν πρέπει να θεωρείται ότι συγγενεύει με το "παίρνω".

Ακολούθησε ένα πλήθος λέξεων Αμερικανικής, Ιταλικής, ακόμα και Τουρκικής προέλευσης. Τα "τσάο" (τσάγια), "μπάϊ", "θένκς" ήρθαν...για να μείνουν.

Η υποκουλτούρα έφερε και τις εκφράσεις "την κάνω", "την πούλεψα", "άμα λάχει", οι οποίες έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς (Χ. Κλύνν), τόσο δημοφιλείς που υιοθετήθηκαν κι από μορφωμένα στρώματα πολιτών. "Γειά σου ρε μεγάλε", έγινε ο ... επίσημος χαιρετισμός μας.

Εσχάτως διάφορες εκφράσεις όπως "φύλα τον κώλο σου"- watch your ass, "το 'χεις"- you got it, "δεν το πιστεύω"- i don't believe it, "γουαου!"- wow! κ.λπ. κυκλοφορούν μέσα στο στόμα μας έχοντας προέλευση από τα λούμπεν* στρώματα και  ισχυρή διεισδυτικότητα μέσα στον μορφωμένο κόσμο που ποτέ δεν κατάλαβε σε τι χρησιμεύει το να μιλάς με ευπρεπή και επικοινωνιακό λόγο.


Ίσως όλοι να προτιμούν τη "μαγκιά" από τον σαφή λόγο.

Ναι, η Ελληνική γλώσσα είναι ζωντανή. Ίσως όμως κάνει ...πολύ κακές παρέες.

*Λούμπεν, επειδή η γλώσσα αυτή είναι μια παραλλαγή τής αργκό τών φυλακισμένων.