Φθινοπωρινά ταξίδια

Κρεμασμένος από ένα κλαδί ήμουν, σα φύλλο, ένα ολάκερο  φθινόπωρο. Ώσπου ήρθε κάποτε ο αέρας να φυσήξει απαλά...Να με λυτρώσει από την αναμονή κι από το βασανιστικό ερώτημά μου: Πότε θα πέσω κι εγώ στη γη;

Τι τρόπο ευγενικό που εφηύρε...Χωρίς τη σκληράδα που φαντάζεται ο κόσμος όταν ακούει πως κάποιος έφυγε από μας, πήγε μακριά από δω, πολύ μακριά και, μέσα από τούνελ φωτεινό, συνάντησε αγγέλους, ύμνους να τραγουδάνε.

Όλα είναι κίβδηλα όσα σκαρφίζονται οι άνθρωποι. Μα ο αέρας πιό σοφός, ευγενικός σε αφήνει να πέσεις κάτω απαλά σαν σε ταξίδι όπου ξεχνάς τα πάντα. Σε θαλασσα σε πάει κι εσένα στ' ανοιχτά μαζί με τις άλλες τρύπιες βάρκες.

Βάρκες με άλλους σαν εσένα. Φύλλα τού ίδιου φθινόπωρου κι αυτοί ... που θέλουν να σού έρθουνε κοντά κι ας σώθηκεν ο χρόνος για νέες γνωριμίες. Παρ' όλα αυτά ζητούν να μάθουν τ' όνομά σου. Λες κι είναι το λάφυρο το τελευταίο που παίρνουνε μαζί τους.

Είναι έτσι ο κόσμος, θέλει να ξέρει με ποιόν θα πορευθεί στο σύντομο εφεξής. Τίνος δέντρου φύλλο ήσουν πριν να μαραθείς; Όμως ο θόρυβος τού αέρα, των κυμάτων οι παφλασμοί, σκορπούν ολούθε μια γαλήνια ησυχία. Εκεί  που σε λίγο για πάντα θα κρυφτείς.