-Τι γελάς σαν ηλίθιος;
-Δεν ακούς τι λέει ο Λάκης για τον Καραμανλή;
Ο Α., κατσούφης ως συνήθως, τα 'βαλε μαζί μου αυτή τη φορά επειδή γελούσα με την σάτιρα τού Λαζόπουλου...
-Και τι να κάνω, ρε γαμώ το, να κλαίω; Αμάν πιά!
-Προηγουμένως γελούσες με το θέμα Παλιοκώστα, λίγο πιό πριν με το Βατοπέδιο κ.ο.κ. Αλήθεια, για πες μου, πώς νιώθεις όταν γελάς; Εννοώ όταν γελάς, όχι με ένα αστείο, αλλά με τέτοια θέματα, τα λεγόμενα "σκάνδαλα" της Δημοκρατίας: κλεψιές, δοσοληψίες, αδικίες κ.λπ.
-Πώς γελάω; Ε μού τα δείχνουνε αστεία και νιώθω ξαλαφρωμένος, μού περνάει κι ο θυμός που έχω μαζέψει, όλη αυτή η οργή και...
Εδώ με διέκοψε:
-Σού περνάει ο θυμόοος, ε;
-Γι αυτό δεν υπάρχουν αυτές οι εκπομπές στο ραδιόφωνο, στην TV, στις εφημερίδες; Και στη δουλειά τέτοια λέμε...Γελάμε για να μην κλάψουμε, να μη σκάσουμε..
-Έτσι,ε; ...πιάνετε θέματα που "σηκώνουν" ξύλο και κρέμασμα και σάς περνάει η πίκρα. Εντελώς ηλίθιος μού φάνηκες γελώντας για το Βατοπέδιο. Και κάτι ακόμα: κανένα σατιρικό για το φόνο εκείνου τού παιδιού, τού Γρηγορόπουλου, σού είπε ο Λαλάκης; Σού είπε κάτι για να σε "ξαλαφρώσει";
-Ε, όχι και γι αυτό...το κακόμοιρο παιδί!
-Μα γιατί ντε και καλά να σού φεύγει η οργή; Το πιστεύω πως η οργή σου φεύγει. Το θέμα είναι να ΜΗΝ σού φεύγει. Χωρίς οργή και αγανάκτηση, εσύ κι ο κάθε εσύ, τι μπορείς να κάνεις; Η επανάσταση με σκοπό την τιμωρία πετυχαίνεται, όχι τόσο με τη δύναμη, αλλά με την οργή. Ασε που είσαι αδύναμος, αν αποβάλλεις την οργή τι θα σού μείνει για να κουνηθείς λίγο;
Αν ψάξεις και στην Ιστορία, θα δεις πως δεν κερδίζει πάντα ο πιό δυνατός. Τις πιό πολλές φορές κερδίζει ο πιό θυμωμένος, αυτός που τον πνίγει το δίκιο. Και δυο ανθρώπους να βάλεις να τσακωθούν, δε θα κερδίσει ο πιό δυνατός αλλά ο πιό αδικημένος. Δεν έχεις δει καμιά φορά τον εραστή τής κυρίας να το βάζει στα πόδια όταν έρχεται ο μισό μέτρο πιό κοντός σύζυγος;
Δεν θυμάσαι το Δεκέμβριο τού 2008 ποιός είχε το πάνω χέρι; Οι Αστυνομικοί με τα αλεξίσφαιρα ή τα παιδάκια εκείνα που είχαν μέσα στην ψυχή τους τη μανία τής εκδίκησης;
-Σε λίγο θα μού πεις και για το έπος τού 1940...
-Ακου, φίλε, οι αντίπαλοι πάντα μετράνε την οργή και την αγριότητα, ο ένας τού άλλου. Έχω φίλους αστυνομικούς που πηγαίνοντας για υπηρεσία εκείνες τις μέρες, κοιτούσαν μήπως και φαίνεται η στολή τους και τούς την πέσουν τα μαθητούδια. Τα άοπλα μαθητούδια...Κι όλο μιλούσαν μετά για κάτι μαθητούδια που συνάντησαν "τα οποία αν τούς την έπεφταν θα τα γαμ...νε". Έβλεπες όμως πως συναντούσαν σκεητμπορντ και ...μύριζε μέντα. Κανείς δεν τόλμησε να γελάσει με τα μαθητούδια...
-Ποιά μαθητούδια λες τώρα...Και τους 300 τού Λεωνίδα!
-Κοίτα, εννοώ τα παιδαρέλια από 15-18 χρόνων, αυτά που δεν τα έχουνε μαντρώσει με τις επιδόσεις στις Πανελλαδικές, αυτά που δεν ανέχονται των μεγάλων τις αηδίες, γιατί αυτό προστάζει η μόνη ανόθευτη ηλικία τού ανθρώπου. Αυτά που νιώθουν το θυμό να τρέχει σαν άλογο κούρσας που είναι δύσκολο να το δαμάσεις.
-Καλά τώρα, τα παιδάκια που δεν ξέρουν τι θα πει δουλειά...
-Ε βέβαια...αυτά που αν τούς τη δίνει ο Ψωμιάδης δεν κάθονται να λένε αηδίες. Να γελάς και να εξοργίζεσαι με το ίδιο πράγμα ΔΕΝ γίνεται. Μόνο με τις βλακείες τού Μητσικώστα και τών άλλων γίνεται.
-Δεν με πείθεις, ρε συ.
-Ξέρεις ποιά ήταν η βλακεία τής χούντας, φίλε; Το ότι δεν άφησε λιγάκι τον Έλληνα να γελάσει μαζί της...Κι έτσι έπεσε. Αν η χούντα των γελοίων είχε αφήσει λιγάκι τον κόσμο να γελάσει μαζί της, αν είχε δηλαδή δυο Λαζόπουλους και δυο Μητσικώστες, ακόμα εκεί που ήταν θα την είχαμε. Η απαγόρευση τής ελευθερίας τούς έφαγε...Κάποιος κόπανος θα βρισκόταν να μας τούς σερβίρει με τέτοιο τρόπο ώστε να γελάσουμε μαζί τους. Και ο Μπερλουσκόνι...πώς νομίζεις τούς κάνει ό,τι θέλει τούς Ιταλούς;
-Ε; Άσε μας, βρε Α....Βραδιάτικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου