Allen Ginsberg: America

Οι αρετές δεν αποκτιούνται, δεν μαθαίνονται, είναι σύμφυτες, εγγενείς και οπωσδήποτε δεν είναι προϊόντα μεταμέλειας.

Εφηβεία στη Μεταπολίτευση - 3

Η σχέση με τα μαθήματα παρέμενε μια πηγή αμφιθυμίας δεδομένου ότι δεν εννοείτο ο επαναστάτης να είναι και μελετηρός - σιγά σιγά έγινε αποδεκτός κάποιος έπαινος γι αυτούς που θα έγραφαν καλή έκθεση για το Πολυτεχνείο. Αργότερα οι Κνίτες επρόκειτο να λανσάρουν και να διατηρήσουν σε ακμή το μοντέλο "πρώτοι στα θρανία-πρώτοι στον αγώνα" ήδη από το 76-77(!).

Την εποχή πάντως που τέλειωνα το γυμνάσιο δε ήταν εύκολη υπόθεση ούτε μια καλή έκθεση για το Πολυτεχνείο. Πού να ξέρω εγώ τι να γράψω για το πολυτεχνείο, όταν η μόνη ενημέρωσή μου ήταν από την τηλεόραση που μετέδιδε για κάτι "αναρχικά στοιχεία κ.λπ." (περίπου όπως μετέδιδε η TV το Δεκέμβριο τού 2008 για τα παιδιά που έκαναν τις οδομαχίες). Σάμπως μάς έδειξαν τίποτα βίντεο ή κανένα ρεπορτάζ όπως κάνει τώρα το ALTER που σου δείχνει τα ίδια στιγμιότυπα χίλιες φορές λες κι είναι φάσεις τού champions league;

Τώρα θυμάμαι μόνο που έλεγαν για "αναρχικούς οι οποίοι κατέλαβον κ.λπ...". Ύστερα από καιρό είπαν για "ήρωες που έφεραν τη Δημοκρατία κ.λπ...." ενώ έδειχναν ταυτόχρονα τον Κ. Καραμανλή, τον Αν. Παπανδρέου, το Γ. Μαύρο και τους υπόλοιπους. Οι δρόμοι γύρω μου άρχισαν να αλλάζουν ονόματα, ο πατέρας μου έκρυψε το αντίτυπο τού "Το πιστεύω μου" τού Γ. Παπαδόπουλου κι αργότερα πήρε "χαρτί" αντιστασιακού που όμως δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει ποτέ.

Τα "πολιτικοποιημένα" άτομα (έτσι ονόμαζε μόνο τα μέλη της η ΚΝΕ) κυκλοφορούσαν υπακούοντας σε μια άθλια ενδυματολογική αντίληψη που σε ήθελε διοπτροφόρο είτε το χρειαζόσουν είτε όχι, μουσάτο, θυμωμένο και με το τσιγάρο στο στόμα. Τότε ήταν που μετά από φιλότιμες προσπάθειες άρχισα κι εγώ να καπνίζω "Παλλάς" κι αργότερα άφιλτρα "Hellas special". Η εμφάνισή σου έπρεπε να είναι άσχημη, τόσο άσχημη που να παραπέμπει στο Σαββόπουλο (για τα αγόρια) ή στη Φαραντούρη (για τα κορίτσια).

Από όλη αυτήν την επαναστατικότητα που ήθελαν όλοι να επιβάλλουν ως εμπόρευμα που "κι-εσύ-θα-αγοράσεις", εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Κάτι ένιωσα σε ορισμένες περιστάσεις, όπως όταν διάβασα το "Άκου, ανθρωπάκο" , τα διάφορα αποσπάσματα από τον "Επαναστατημένο άνθρωπο" καθώς κι όταν ένα απόγευμα, πηγαίνοντας στο φροντιστήριο και εντελώς άθελά μου, βρέθηκα ανάμεσα στα δακρυγόνα που πέφτανε στο συλλαλητήριο για την μη έκδοση τού Ρολφ Πόλε.

Smoke gets in your eyes

Εφηβεία στη Μεταπολίτευση - 2

Βρισκόμουν λοιπόν ανάμεσα στους αριστερούς που γράφαν στους τοίχους "Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΖΕΙ" και τους νοσταλγούς τής χούντας που κορόιδευαν λέγοντας "ΖΕΙ; Βράζει, δηλαδή;" (κατά την ορθογραφία τους το σωστό ήταν "ζή" κι όχι "ζεί" που προέρχεται από το ζέω=βράζω).

Όποιος ήθελε να διαμορφώσει τη δική του γνώμη ήταν χαμένος από χέρι. Αν ήθελες να διαβάσεις φιλοσοφία, σου βάζανε κάτω από τα μούτρα το φιλοσοφικό λεξικό τού Ρόζενταλ. Ο Όργουελ, θυμάμαι, ήταν "no!,no!" με το "Φόρος τιμής στην Καταλωνία".

Αν ήθελες να διαβάσεις ποίηση, σου βάζανε κάτω από τα μούτρα το Λόρκα, σου παρουσιάζανε το Σεφέρη ως αριστερό (!). Εννοείται πως Λουντέμης και Καζαντζάκης "ψήφιζαν" ΚΚΕ ενώ οι μεγάλοι συνθέτες μας έντυναν με τη μουσική τους κυρίως Ισπανούς ποιητές, καταφέρνοντας γερό πλιάτσικο καλλιτέχνες όπως ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου κ.α. Αργότερα "το γύρισαν" κι αυτοί, όταν σταμάτησε να "πουλάει"...

Όσοι προτιμούσαν τα ξένα, μπλέκανε το whiter shade of pale με τη ντισκοτέκ, υποστηρίζοντας πως χόρευαν μπλουζ(!), τα οποία μπλούζ ήταν αποδεκτά κι από την ΚΝΕ (αν και οι μεν εννοούσαν τα νέγρικα μπλουζ, οι δε αποκαλούσαν "blues" τα slow κομμάτια). Παντόφλες περίμεναν τους Χεντριξιανούς, τους Κλαπτονιανούς ώσπου κι αυτοί βρήκαν τη ...στέγη τους στα πρώτα αριστερίστικα πολιτικά γκρουπ τού τύπου "Ο Λύκος τής Στέππας". Σχηματισμοί τής πλάκας που χτες υπήρχαν και αύριο ξεχνιόνταν. Ξεθάρρευαν οι πρώτοι χασισάκιες τής μετα-Χούντα εποχής.

Ο Μαρξ έγινε must, κάπου όμως αυτό ενοχλούσε τους ρόκερς που επέμεναν στον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν και συνέχεαν τον Μαρξ με τον Στάλιν. Επίσης έβλεπαν να μπλέκονται στα πόδια τους από τη μια οι Κνίτες από την άλλη οι ροκ-φλώροι με τους Κουίν, τους Αίροσμιθ, τους "Πίνκυ φλου" κ.λπ.

Όσον αφορά τα πολιτικά, εγώ ιδιαίτερο θαυμασμό ένιωθα διαβάζοντας για τους τρεις Άγγλους διπλούς κατασκόπους: Κιμ Φίλμπυ, Τεντ Μπάρτζες, Ντον Μακλίν. Διάολε, είχαν ξεφτιλίσει ολόκληρη  MI5! ...

Συνεχίζεται

Εφηβεία στη Μεταπολίτευση

Η εικόνα που έχω για τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, την οποία έζησα όντας ήδη μαθητής τών τελευταίων τάξεων τού γυμνασίου, πολύ πιθανόν να μην ταιριάζει με την εικόνα που έχουν οι συνομήλικοί μου και οι μικρότεροι από μένα. Μιλώ για την εποχή που ο Πέτρος κι ο Γιόχαν φτιάξανε τραστ.

Για μένα ήταν κωμικό το ότι οι ίδιοι καθηγητές τής προηγούμενης σχολικής χρονιάς άρχισαν ξαφνικά, ενώ δεν μάς είχαν ...προειδοποιήσει, να μας βομβαρδίζουν με τον Ελύτη, με το Ρίτσο, το Σεφέρη ενώ οι διοργανωτές τών σχολικών μας γιορτών προσπαθούσαν να βάλουν όσο περισσότερο Θεοδωράκη και Χατζηδάκι χωρούσε η διάρκεια τού προγράμματος.

Ό,τι και να γιορταζόταν, αυτό θα ακούγαμε: Μίκη και Μάνο. Και 25η Μαρτίου, και 28η Οκτωβρίου, και 17 Νοεμβρίου. Αυτό χαροποιούσε ιδιαίτερα ορισμένους συμμαθητές οι οποίοι αργότερα έμαθα πως σε ανύποπτο χρόνο είχαν γραφτεί στο Ρήγα, στην ΚΝΕ, στη νεολαία τού ΠΑ.ΣΟ.Κ, ενώ άλλοι τρελαμένοι αυτοαποκαλούνταν "Ανάρχες", άλλοι "Νέα Τάξη", άλλοι ροκάδες, καρεκλάδες κ.λπ.

Η μόδα, ο τρόπος για να μην αποκλειστείς από τις παρέες ήταν να δηλώνεις πίστη στον Κομουνισμό, στο Σοσιαλισμό ή στην Αναρχία, να αναφέρεσαι στο Πολυτεχνείο, να θέλεις να μπεις στο Πολυτεχνείο, να ακούς Τζόαν Μπαέζ και "Μπίτλις". Γινόταν δηλαδή, το αντίστροφο απ' ό,τι γινόταν επί Χούντας, χωρίς να ξέρει όμως κανείς γιατί το σωστό ήταν αυτό που γινόταν επί Μεταπολιτεύσεως και όχι το προηγούμενο.

Εσείς, κορόιδα, που φοράτε τα πουκάμισα με τα κουμπάκια στο γιακά δεν ξέρετε τι ...ιστορία κουβαλάτε στο σβέρκο σας. Ενώ εσείς, χαζογκόμενες, με τα στρινγκ σας δεν έχετε ουδεμία ιστορική σημασία.

Συνεχίζεται 

Perduto - Ornella Vanoni

Symbolicons (symb)

Ήταν μόνο σπάνιο αυτό που του συνέβαινε; Συνέβαινε ίσως και σε άλλους αλλά δεν έπαυε να είναι ...παράξενο. Ούτε ταίριαζε με τον αγχωτικό χαρακτήρα του εκείνη η συνήθειά του να δημιουργεί, στη φαντασία του, για κάθε πρόσωπο που σκεφτόταν κι από έναν "χαρακτήρα" γκροτέσκο, απίστευτα κωμικό ή πάλι απίστευτα αντιπαθή. Παράλληλα με την εικόνα ενός προσώπου τού οποίου εγνώριζε την ύπαρξη, μέσα στο μυαλό του, γεννιόταν και το αντίστοιχο δισδιάστατο καρτούν, ένας "χαρακτήρας" που συνήθως διατηρούσε μια κύρια ιδιότητα από όλες τις ιδιότητες τού προσώπου. Οι υπόλοιπες διαγράφονταν. Εαν το πρόσωπο ήταν ένα μάλλον χαρούμενο άτομο, τότε σύντομα το αντίστοιχό του σύμβολο κατέληγε σ' ένα αστείο καρτούν, ένα ούτως ειπείν emoticon με καθηλωμένο χαμόγελο, με μόνο ένα γέλιο ή μια αστεία φράση να βγαίνει από το στόμα του.

Ιδίως στις ώρες που αποχαυνωνόταν από τη ζέστη κάποιου καλοριφέρ ή  από το κούνημα τού τρένου, τα μικροσκοπικά symbolicons (ας τα ονομάσουμε έτσι κι ας τα λέμε symb αυτά τα κυήματα) διαντιδρούσαν μεταξύ τους σε αναπάντεχους συνδυασμούς. Ήταν π.χ. απολύτως σύνηθες το symb τού αθυρόστομου γείτονα να λούζει πατόκορφα το symb του κατσούφη πατέρα του. Το symb τού μεθύστακα που συνέχεια "τα 'κανε πάνω του" πήγαινε συχνά επίσκεψη στο σπίτι τού symb-πρωθυπουργού κ.ο.κ.

Συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι, διασημότητες, φίλοι, μητροπολίτες, πολιτικοί, ακόμα και μικρά κατοικίδια, ήταν όλοι τουρλού-τουρλού ισότιμα μέλη ένός γελοίου τσίρκο, ενός παρατραβηγμένου καρνάβαλου. Γέμιζε έτσι το ευφάνταστο κεφάλι του με ανούσιες ιστορίες που περιείχαν και τον ίδιο σε δισδιάστατη έκδοση, σε ρόλο παρατηρητή.

Κι όταν κάποιος έφευγε από κοντά του, όσο μακριά κι αν πήγαινε, παρέμενε πίσω το symb του, ολοζώντανο και άβουλο να ακολουθεί τους ομοίους του μέσα σε μια αέναη, γεμάτη εκπλήξεις "ζωή" που σιγά-σιγά γιάτρευε και έδινε μια κάποια συνοχή στη μελαγχολική φύση αυτού του φαντασιόπληκτου.

Δυνατή χειραψία

Σφίξε το χέρι τού φίλου σου δυνατά. Πρέπει να νιώσει πως είσαι φίλος του, αλλά δυνατός φίλος του. Αν  πάλι σού γκρινιάξει πως τον πόνεσες, τότε μάθε πως απέκτησες έναν αδύναμο φίλο.

They dance alone

Why are there women here dancing on their own?
Why is there this sadness in their eyes?
Why are the soldiers here
Their faces fixed like stone?
I can't see what it is that they dispise
They're dancing with the missing
They're dancing with the dead
They dance with the invisible ones
Their anguish is unsaid
They're dancing with their fathers
They're dancing with their sons
They're dancing with their husbands
They dance alone They dance alone

It's the only form of protest they're allowed
I've seen their silent faces scream so loud
If they were to speak these words they'd go missing too
Another woman on a torture table what else can they do
They're dancing with the missing
They're dancing with the dead
They dance with the invisible ones
Their anguish is unsaid
They're dancing with their fathers
They're dancing with their sons
They're dancing with their husbands
They dance alone They dance alone

One day we'll dance on their graves
One day we'll sing our freedom
One day we'll laugh in our joy
And we'll dance
One day we'll dance on their graves
One day we'll sing our freedom
One day we'll laugh in our joy
And we'll dance

Ellas danzan con los desaparecidos
Ellas danzan con los muertos
Ellas danzan con amores invisibles
Ellas danzan con silenciosa angustia
Danzan con sus pardres
Danzan con sus hijos
Danzan con sus esposos
Ellas danzan solas
Danzan solas

Hey Mr. Pinochet
You've sown a bitter crop
It's foreign money that supports you
One day the money's going to stop
No wages for your torturers
No budget for your guns
Can you think of your own mother
Dancin' with her invisible son
They're dancing with the missing

Άξονας των ψ

Εχει κανείς την αίσθηση πως οριζόντιες μετακινήσεις δεν γίνονται πιά, έχουν από καιρό τώρα τελειώσει. Εχουν καταργηθεί. Οι μόνες αλλαγές θέσης  γίνονται σε διεύθυνση κάθετη. Σαν μια μπάλα που δεν κυλάει πιά παρά μόνο αναπηδήσεις κάνει, μια ρόδα που γυρίζει χωρίς να προχωρά κι ένα σημάδι πάνω της μοιάζει πως ανεβαίνει ή κατεβαίνει. Λέξεις που δεν επικοινωνούνται πιά απ' ευθείας, από αυτί σε αυτί, αλλά μεταδίδονται από ένα πομπό σε έναν δορυφόρο εκεί ψηλά κι από εκεί ψηλά κάνουν το κατέβασμά τους προς το δέκτη. Ο θόλος τού ουρανού είναι πάνω, ο βυθός τής θάλασσας είναι πιό κάτω από όσο μπορώ να φανταστώ. Ξέχασα όλα όσα δεν παλινδρομούν ανάμεσα στο Εβερεστ και την τάφρο τών Μαριαννών. Λες και ποτέ δεν τα είδα. Λες κι από παιδί σε δρόμους δεν περπάτησα παρά πηγαινοερχόμουνα μέσα σε ασανσέρ.
Το μόνο που νιώθω ανήσυχο, να κινείται οριζόντια, είναι το άγρυπνο αίμα μου την ώρα που ξαπλώνω.

Minima moralia ή Ελαχίστη Ηθική

Το έργο αυτό τού Αντόρνο παίρνει τον τίτλο του από το λιγότερο γνωστό βιβλίο τού Αριστοτέλη πάνω στο θέμα τής Ηθικής. Αναφέρεται στην εισαγωγή αυτού του βιβλίου πως η "Θλιβερή Γνώση" (κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με την "Gaya Scienza"- "Εύθυμη Γνώση" τού Νίτσε) είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται το πόνημα. Παραπέμπει στη διδαχή τής "ορθής ζωής", το κεντρικό θέμα τής Ελληνικής και Εβραϊκής σκέψης που αμφότερες υπήρξαν πηγές τής Δυτικής φιλοσοφίας.

Προς τα μέσα του 20ού αιώνα ο Α. υποστηρίζει πως η ορθή, η τίμια ζωή δεν είναι πλέον εφικτή γιατί ζούμε σε μια απάνθρωπη κοινωνία: "Η ζωή δεν ζει", ισχυρίζεται, θυμίζοντας το " ο Θεός είναι νεκρός". Αυτό δηλώνει ο Αντόρνο μέσα από σειρές σκέψεων κι αφορισμάτων στο έργο του, ξεκινώντας από καθημερινές εμπειρίες και φτάνοντας σε ανησυχητικές ματιές πάνω στην όψιμη βιομηχανική κοινωνία.

Οι σκέψεις που κάνει περιλαμβάνουν: την απογοήτευση/παραίτηση/απαξίωση/αποκαθήλωση τής οικογένειας, την μη-αυθεντικότητα τού να είσαι αυθεντικός, την παρακμή τού διαλόγου, τη διάδοση τού αποκρυφισμού και την ιστορία τής διπλωματίας.

Ο Αντόρνο καταδεικνύει επίσης πώς οι αλλαγές στην καθημερινή συμπεριφορά -ακόμα και οι πιό ασήμαντες- είναι δυνατόν να σχετίζονται, σωρευτικά, με τα πλέον καταστροφικά γεγονότα τού 20ού αιώνα.

«Το να γραφεί έστω κι ένα ποίημα  μετά το Αουσβιτς, σημαίνει βαρβαρότητα », είχε πει αλλού ο Αντόρνο χωρίς να ξέρουμε τι θα έλεγε για τόσα ποιήματα που γράφτηκαν μετά τη Χιροσίμα.

Τα παραπάνω καθώς και η σύλληψή του περί ψευδο-ατομικότητας ή ψευδο-διαφορετικότητας  (δηλ. όλοι το ίδιο είμαστε στην πράξη, όσο περισσότερο μηδενικοί γίνεται, διαφέροντας μεταξύ μας μόνο στα λόγια, τις ιδεολογίες και τις καλλιτεχνικές επιλογές), είναι σημαντικοί λόγοι για να ανατρέξουμε στον εν λόγω φιλόσοφο, ειδικά σήμερα που όλοι πελαγώνουμε στο ψάξιμο τού χαμένου κρίκου μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Good bye Sadness

Με βλέπει ή τη βλέπω;

Καμιά φορά -μα την αλήθεια- αναρωτιέμαι αν είναι άσχετη με την πραγματικότητα η σιγουριά που έχουν μερικοί δυστυχείς συνάνθρωποί μας που επιμένουν: "η τηλεόραση με βρίζει" ή πάλι ότι "η τηλεόραση μού μιλάει", "με κατασκοπεύει"...Το εξωπραγματικό τού ισχυρισμού έγκειται στο "με" (Η τηλεόραση ΜΕ βρίζει).

Βέβαια, κανείς δε θα πιστέψει πως η τηλεόραση μιλάει στον τάδε ή στο δείνα προσωπικά. Όμως κανείς δε θα αρνηθεί το ότι η τηλεόραση μιλάει σε όλους μας και άλλοτε μας βρίζει, άλλοτε μας λέει αστεία κι άλλοτε μας παρακολουθεί -όχι η τηλεόραση συσκευή/έπιπλο, αλλά οι ρεπόρτερς της, οι τηλεπαρουσιαστές και παραγωγοί.

Οι ρεπόρτερς μάς παρακολουθούν, αναφέρουν τα γεγονότα στον τηλεπαρουσιαστή κι αυτός μάς ενημερώνει για το τι κάνουν/σκέφτονται/λένε οι άνθρωποι σαν κι εμάς ή τουλάχιστον άνθρωποι που δεν είναι μεν σαν εμάς αλλά έχουν κοινές χαρές και λύπες με εμάς, π.χ. "παππούς ο τέως βασιλιάς ..." ή "πενθεί η χήρα τού εφοπλιστή...".

Η τηλεόραση βέβαια, σαν την Εκκλησία (που είναι "αναμάρτητη και δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τούς παπάδες"), είναι αγία και δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τούς ρεπόρτερς και τηλεπαρουσιαστές. Σε ένα ευάλωτο μυαλό, αυτή η σύγχυση μπορεί να οδηγήσει στη λανθασμένη εντύπωση πως η σχέση τηλεόραση-θεατής είναι ηθικής φύσεως και άρα προσωπική (ή αντιστρόφως).

Άλλοτε πάλι, έχει τύχει η σχέση με την τηλεόραση να αποτελέσει κριτήριο πνευματικής υγείας: "Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί αυτό. Αντί να κοιτάζει την TV, κοιτάζει τον τοίχο" (πιθανόν πάντως ένα ευφάνταστο παιδί να βρίσκει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις σκιές τού τοίχου παρά στη μικρή οθόνη).

Δεν τα λέω από κακία για την τηλεόραση αυτά. Είμαι φανατικός τηλεόπτης και αγαπώ την τηλεόραση τόσο σαν μέσον όσο και σαν έπιπλο ιδίως τώρα με τα φοβερά design. Διαφωνώ κάθετα μ' αυτούς που λένε μεγαλοστομίες τού είδους "σπάσε την, πέτα την, σβήστηνε".

Τι λες καλέ! Αν σού βάλουν ανθυγιεινά τρόφιμα στο ψυγείο, εσύ θα πετάξεις το ψυγείο;

ΥΓ.
Σηκώνει πολλή συζήτηση το θέμα κι έτσι είναι πολύ μικρή προσφορά το να πετάς διάφορες σκέψεις, σκόρπιες, στο τραπέζι.

Sicily

 


"Ένας τόπος θα υπάρχει
 χωρίς την τόση μοναξιά
 που ανήμπορο με κάνει
 μπροστά στην κάθε μέρα"

Το πιο συγκινητικό τρακ

Ο ηλικιωμένος κύριος άφησε το εστιατόριο και βγήκε έξω στη νύχτα σκυφτός και περίλυπος. Σκεφτόταν το πόσο απωθητικός πρέπει να υπήρξε που "και οι λιγοστοί του φίλοι δεν ανταποκρίθηκαν ούτε σ' αυτό το τόσο δελεαστικό κάλεσμά του!" Προχώρησε για λίγο κατά μήκος τής όχθης του παραπόταμου μουρμουρίζοντας. Η απλή λογική έλεγε πως οι φίλοι του δεν ήθελαν να τον ξαναδούν ούτε καν έναντι χρημάτων -γιατί περί αυτού επρόκειτο- είτε ότι δεν πίστεψαν καν πως πράγματι είχε μαζί του τα χρήματα. Πάει καλά...Αυτή την εντύπωση είχαν γι αυτόν οι πιό κοντινοί του άνθρωποι; Όλη αυτή η άθλια εικόνα της ζωής του, έκανε να πετάξει σαν πεταλούδα μέσα στη λάμπα η επιθυμία για μια νέα αρχή. Καλύτερη ιδέα ήταν να τέλειωνε με αυτά τα απομεινάρια ζωής. Το αλκοόλ τον έκανε ίσως λιγότερο σοφό αλλά και πιό θαρραλέο.

Άκουσε πίσω του συρσίματα βημάτων στο χορταριασμένο χώμα, κοντοστάθηκε και στρέφοντας το κεφάλι μόλις που πρόλαβε να δει τις τρεις σκιές που όρμησαν καταπάνω του. Τον χτύπησαν κι οι τρεις αλύπητα χωρίς να τούς νοιάξει καθόλου που εκείνος τους έβλεπε κι αναγνώριζε τα πρόσωπά τους στο φως τού φεγγαριού. Στραπάτσαραν τα ακριβά ρούχα τού θύματος μέχρι να μετατραπούν σε άθλια κουρέλια τα πολυτελή υφάσματα. Χαρτονομίσματα, ένα ρολόι τσέπης και μια απόδειξη-λογαριασμός γνωστού εστιατορίου έπεσαν ανάμεσα στα πόδια τους. Στις τσέπες τού παντελονιού έμειναν τρεις άδειοι φάκελοι.

Στην ερώτηση τών αστυνομικών για τη συμπεριφορά τού θύματος, λίγες ώρες πριν το βίαιο τέλος του, ο σερβιτόρος δήλωσε: "Ο ψηλόλιγνος τύπος μπήκε στο εστιατόριό μας με εμφάνιση και  κινήσεις αρχοντάνθρωπου ... άλλης εποχής. Στάθηκε κοντά στην πόρτα λίγα λεπτά μέχρι που διστακτικά διάλεξε το τραπέζι του. Κάθησε, χαμογέλασε μελαγχολικά και χάιδεψε απαλά το πηγούνι του ώστε να φανεί το χρυσό του δαχτυλίδι, ώσπου με κάλεσε και ζήτησε έναν κατάλογο και μια καρέκλα".

Η Αστυνομία τής Φλωρεντίας, ειδοποιημένη στις 7 το πρωί γύρω από την εύρεση πτώματος ενός άντρα περίπου 60 χρονών στην όχθη ενός παραπόταμου τού Άρνου, έσπευσε εκεί να προβεί στις προβλεπόμενες διαδικασίες. Πρώτα στοιχεία: χτυπήματα κυρίως στο κεφάλι από τρία τουλάχιστον διαφορετικά θλώντα όργανα, καμία ένδειξη αντίστασης, σύρσιμο τού πτώματος μέχρι την όχθη τού ποταμού, ρούχα ακριβά μάλλον καινούργια, ακριβό χρυσό δαχτυλίδι. Το πιό περίεργο: τρεις άδειοι φάκελοι στις τσέπες του, καθένας με ένα διαφορετικό όνομα γραμμένο πάνω του.

Ο σερβιτόρος απαντώντας στις ερωτήσεις τών ανδρών διηγήθηκε πως ο κύριος εκείνος δεν παρήγγειλε τελικά τίποτα άλλο παρά τέσσερα ποτήρια κρασί και ζήτησε να φέρουν στο τραπέζι τρεις καρέκλες λέγοντας κατά λέξη "Περιμένω κι άλλους...Τρεις κυρίους.". Επέστησε την προσοχή ο σερβιτόρος, καθώς είπε συνεχίζοντας, στον κύριο πως πιά το τραπέζι είχε κορεστεί από καρέκλες και, αν επρόκειτο να χρειαστούν κι άλλα καθίσματα. θα ήταν πιό πρακτικό να μεταφερθούν σε ένα νέο τραπέζι.

Εκείνος του απάντησε: "Ε όχι...όχι πιο μεγάλο τραπέζι, γκαρσόν. Είπα να μαζέψω τρεις φίλους για να μοιραστούμε μια μεγάλη χαρά κι ένα μεγάλο χρηματικό ποσό". Εξήγησε μάλιστα ο κύριος πως είχε κερδίσει σε στοιχήματα  ένα μεγάλο ποσό και όντας μεγάλος πιά στην ηλικία και χωρίς κληρονόμους, είχε αποφασίσει να μοιραστεί τα χρήματα και τη χαρά με τους μόνους φίλους που είχε αποκτήσει στη ζωή του παρ' όλο που δεν είχε πολυκαλλιεργήσει ποτέ τις φιλίες αυτές. Ίσως να πίστευε πως ήταν τόσο μεγάλη η περιουσία του που δεν θα προλάβαινε να την ξοδέψει μόνος του. Ή πάλι πολύ μικρή η ζωή του κ.λπ. κ.λπ.- σκέψεις χίλιες φορές καμωμένες.

"Τον λυπόμουν όλο και περισσότερο, όσο περνούσε η ώρα και δεν εμφανιζόταν κανείς να συναντήσει τον ηλικιωμένο, δεδομένου ότι γνωρίζω καθημερινά στο εστιατόριο διάφορα γερόντια που κάθονται μόνα τους και μόνα τους πάλι φεύγουν, μετά από δυο-τρία ποτηράκια κρασί, με το κεφάλι σκυμμένο. Κατάλαβα πως κι αυτή η ιστορία ήταν παρόμοια με τις άλλες", είπε ο σερβιτόρος με κάπως υπέρ τού δέοντος συμπονετική φωνή.

"Ακόμα ένα δείγμα τής πενιχρής καταστολής τής εγκληματικότητας στην πόλη μας, όλα τα λεφτά πάνε σε εκλογές και κόλπα", πετάχτηκε ένας κατηφής γρουσούζης. "Ή μήπως δείγμα της ποικιλίας τών τεχνασμάτων που μετέρχονται οι διάφορες μοναχικές υπάρξεις της πόλης μας, τους τελευταίους καιρούς, για να συναντήσουν κάποιο φίλο;" πρόσθεσε ο σερβιτόρος. "Αχ, αυτοί οι γέροι, πολλοί από αυτούς είναι γκέη και ψωνίζουν τα παιδιά τού κόσμου" είπε ένας τρίτος.

Δυο ώρες αργότερα ένας δημοσιογράφος σταχυολογούσε, για το ρεπορτάζ του, τις πιό συναισθηματικές από τις απόψεις κι έψαχνε, για "μουσική επένδυση", το πιο συγκινητικό τρακ.

Alexander Platz

Ταξίδι στον κόσμο

Έπειτα, όταν λιγότερο ελπίζεις

τη νύχτα, μέσα στις πόλεις
οι έγνοιες τής ημέρας όλης
αργά αποτραβιούνται
γυρνώντας σου την πλάτη
                  -
Ανοίγεις το παράθυρο
το στήθος σου ελεύθερο ανασαίνει
κι ο αέρας γίνεται πιό ελαφρύς
η νύχτα, ξέρεις, πάντα ήταν
η ώρα τής μικρής ανακωχής
                  -
Το αύριο θα είναι πάλι
ένας δρόμος περπατημένος
Εγώ εγνώρισα τούς δρόμους:
σε πάνε όλοι σ' ένα μονοπάτι
που κάνει το γύρο τού κόσμου.