Κάθε βράδυ

Το βράδυ περνά πάνω από μια μητέρα που διαβάζει ένα παραμύθι στο παιδί της. Πόσο μεγάλα είναι τα παραμύθια που μιλάνε για την καλοσύνη τών φτωχών, τη σκληράδα τών πλουσίων, το θρίαμβο τής αγάπης, τις αιώνιες φιλίες!

Το διάβασμα τέλειωσε για σήμερα, η μητέρα σκεπάζει το παιδί της και μένει μόνη της με το βιβλίο. Κουρασμένη καθώς είναι πιάνει ένα μολύβι και το ξύνει αργά λες και δε θέλει πολύ θόρυβο να κάνει.

Πάνω στις επόμενες λευκές σελίδες πρέπει να γράψει τη συνέχεια τού παραμυθιού από κει που απόψε το άφησε, όπως και χτες το βράδυ έγραψε αυτό που διάβασε απόψε. Έχει ακόμη να αποφασίσει το πού, το πώς και πότε το παραμύθι θα τελειώσει.

Bene

Ας μείνουμε κρυμμένοι στα εργαστήριά μας να σκαρφιστούμε ό,τι τρικλοποδιά ή παγίδα μπορούμε να βάλουμε στους δρόμους απ' όπου περνάει ο χρόνος, σημάδια βάζοντας στις πόρτες: "Νέος είναι ακόμα αυτός ενώ εγέρασε πλέον ο άλλος", λέει.

Η βροχή έξω κι ο θόρυβος τού αέρα δυσκολεύουν τις συζητήσεις, κάνουν τις εξηγήσεις να φαίνονται απολογίες. Τέτοιο καιρό όταν κάνει, σταματούν οι μάχες κι ανακωχές σκοπιμότητας ζητούν οι δυό πλευρές.

Σκέφτονται με ποιά νέα όπλα θα πολεμήσουνε η κάθε μια την άλλη.

Κουνώντας μοναχά τα μάτια

Πάτησε εδώ κάτω
πριν αρχίσεις



Είχα επιμείνει και τελικά καταφέρει να πάρω μαζί μου τον απλοϊκό και θυμόσοφο Α., ως συνοδό μέλος, στην ημερίδα που ήμουν καλεσμένος να παρακολουθήσω καθ' όσον εγώ μόνος μου δεν επρόκειτο να πάω. Προσπαθούσα την εποχή εκείνη να διευρύνω  τον κύκλο τών συναναστροφών μου έχοντας συμφιλιωθεί με το ενδεχόμενο να σπαταλώ στο εφεξής  αρκετό από το χρόνο μου με ανθρώπους που μου προκαλούν -και τους προκαλώ- αφόρητη πλήξη ή εκνευρισμό. Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που επιθυμούσα (μάλλον πειθανάγκαζα τον εαυτό μου) να παραβρεθώ σε άλλη μια διάλεξη πάνω στο θέμα "Έλλειψη Επικοινωνίας και Υπερσύγχρονη Τηλεπικοινωνία".

Το ύφος τών καλεσμένων, η αίθουσα, η ανυπομονησία του Α., εν ολίγοις όλα, είχαν αρχίσει να ξυπνούν μέσα μου τον συνηθισμένο κακό μου εαυτό: Απέρριπτα εκ των προτέρων ό,τι λεγόταν, ξεφυσούσα, γυρνούσα αριστερά-δεξιά το κεφάλι δείχνοντας τήν χωρίς λόγο δυσαρέσκειά μου. Καθόμουν ανάμεσα στον Α. και σε έναν αδύνατο, νευρικό, καλοντυμένο μακρυμάλλη ο οποίος βλέποντάς με να δυσανασχετώ πλησίασε το στόμα του στο αυτί μου και είπε:
-Διαφωνείτε με όσα ειπώθηκαν τις τελευταίες δυο τουλάχιστον ώρες... Έτσι δεν είναι, κύριε;

-Ασφαλώς, κύριε...Μα τι είναι αυτό πια! Λέγονται τα ίδια και τα ίδια συνέχεια, για τα ίδια θέματα, από τους ίδιους ανθρώπους. Οι συζητήσεις περιστρέφονται τελικά πάντα γύρω από κάποιο "κόστος / όφελος" και ξεχνά κανείς το κυρίως θέμα.

-Ναι, ακριβώς! Έχετε "πιάσει" βλέπω το νόημα τών διαλέξεων, των συζητήσεων, κάθε ανταλλαγής απόψεων. Στην αρχή παρουσιάζουν το υπό συζήτησιν θέμα ως θεμελιώδες, ουσιαστικό, θέμα ζωής και θανάτου με τεράστιας σημασίας προεκτάσεις και στο τέλος καταλήγουν σε μια αισιόδοξη διαπίστωση πως "τα πράγματα θα πάνε καλά, υπό όρους όμως, και με την προϋπόθεση ότι...".  Ουφφφ!

-Ουφφφ...καμιά φορά θα ζητήσω το λόγο και θα τα πω χύμα, ε!

-Ναι, νομίζω πως άνθρωποι σαν κι εσάς πρέπει να εναντιώνονται σ' αυτά. Έχετε το ύφος τού ανθρώπου που βαρέθηκε να ακούει παθητικά τα ίδια πράγματα κι επίσης ο φίλος σας δίπλα σας είναι ένα εξαιρετικό ...ντεκόρ: αντιπροσωπεύει περίφημα τον κλασικό αποχαυνωμένο ακροατή που παρακολουθεί τη συζήτηση λες και τον έχει συνεπάρει ένα μπαλάκι τού πινγκ πονγκ στο ανόητο πέρα δώθε του.

-Α, όχι... έτσι είναι αυτός όταν παρακολουθεί κάτι με ενδιαφέρον. Σφίγγει τα μάτια για να εστιάσει καλύτερα. Παρ' όλα ταύτα διαφωνεί, το ξέρω.

-Λοιπόν, ορίστε. Πάρτε το λόγο και πείτε πως όλα αυτά σας αφήνουν αδιάφορο, πως διαφωνείτε με τον τρόπο που διεξάγεται η διάλεξη, πείτε πως από όλη τη συζήτηση δε θα μείνει τίποτα, πως δεν αλλάζει τίποτα έτσι. Διαμαρτυρηθείτε για την ηχητική εγκατάσταση ή τον εξαερισμό ή τα καθίσματα ή ό,τι  άλλο θέλετε.

-Δεν βρίσκω τώρα την ενεργητικότητα που χρειάζεται, κύριε. Ήρθα εδώ για να γνωρίσω λίγο κόσμο στα διαλείμματα τής ημερίδας, πίνοντας καφέ. Δεν ήρθα να γίνω αντιπαθής κι εδώ.

-Βάλτε το φίλο σας να το κάνει εκείνος αντί για σας...αυτός δεν φαίνεται να προβληματίζεται ιδιαίτερα. Δασκαλέψτε τον τάχιστα, όπου να 'ναι τελειώνει η ημερίδα και πρέπει να λάβει χώρα η ανακεφαλαίωση, η εξαγωγή συμπερασμάτων και η πάντα τόσο γενναιόδωρη αναφορά στις διαφορετικές απόψεις, η γενναιόψυχη απόδοση τιμών στις διαφωνίες. Εκφράστε μια διαφωνία...δεν είναι δυνατόν να μη σας ενοχλεί τίποτα στην ημερίδα!

"Εεε, άφησέ μας ήσυχους, άνθρωπέ μου", ξέσπασε ξαφνικά ο Α. και, αφού σηκώθηκε, συνέχισε να διαμαρτύρεται μεγαλόφωνα: "Δε φτάνει που το θέμα είναι τετριμμένο, δε φτάνει που με αυτή την ημερίδα δε θα αλλάξει τίποτα, ούτε θα μείνει κάτι μέσα μας, δε φτάνει που η ηχητική εγκατάσταση είναι χάλια, δε φτάνει που τα καθίσματα βουλιάζουν...έχουμε κι εσάς που δε βγάζετε το σκασμό. Ήμαρτοοον!".

Ο τελευταίος ομιλητής διέκοψε την ομιλία του κι απευθυνόμενος στον Α. είπε ανακουφισμένος:

"Επιτέλους, εκεί στο βάθος, κάποιος που διαφωνεί!...Camera, ας τον δούμε στο video wall!". Ένα εκτυφλωτικό φως γύρισε ξαφνικά προς τη μεριά μας ενώ στην μεγάλη οθόνη έβλεπα το φίλο μου, εκτός εαυτού, να συμπληρώνει με τις διαφωνίες του την ημερίδα και δίπλα του ένα εξαιρετικό ντεκόρ: εμένα, να αντιπροσωπεύω περίφημα τον κλασικό αποχαυνωμένο ακροατή που παρακολουθεί τη συζήτηση με το ηλίθιο ύφος κάποιου που κοιτά ένα μπαλάκι τού πινγκ πονγκ στο ανόητό του πέρα δώθε, κουνώντας μοναχά τα μάτια.

Άλλοθι και Διακόσμηση

Έκπληκτος είδε πως η δική του  -αντίθετη-  γνώμη χρησιμοποιήθηκε σαν απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο στον τοίχο τής πολυφωνίας τους, σε περίοπτη θέση. 

Κατ' αυτόν η άθλησις

Επίστευε ότι η πραγματική σωματική εκγύμνασις δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, η εκτέλεσις δυσκόλων κινήσεων, επωδύνων κάμψεων και εκτάσεων ούτε βεβαίως οι ρυθμικές συσπάσεις των μυώνων.

Προϊόντος του χρόνου διεπίστωσε λοιπόν ότι το βέλτιστον των σωματικών γυμνασμάτων είναι η εγρήγορσις του νου κι ο χείμαρρος εκείνος των εγκεφαλικών υγρών που εντός μας ξεχειλίζει οσάκις η προσμονή του ερωτικού ασπασμού ή ο φόβος της απωλείας τού αγαπητού προσώπου αυξάνει τους παλμούς μας. Η αποφυγή των θορύβων και των φωτεινών εικόνων μετά το πέρας της ημέρας, η ενατένισις του εαυτού απ' ευθείας, άνευ κοίλων ή κυρτών κατόπτρων της συμπεφωνημένης ηθικής και αισθητικής. Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια επρότεινε ως σωματικήν εκγύμνασιν πολυτιμοτέραν.

Αλλά μεταξύ όλων προέχει η -κατ' αυτόν- ευγενεστέρα άσκησις: Αναζήτησις και πάλιν αναζήτησις πνευματική ευεργετεί το σώμα. Τι άλλο παρά αναζήτησις απαντήσεων εις τα ερωτήματα που θέτει, εις ορισμένους εξ ημών, ράθυμος ο νους!

Προπατορικόν ερώτημα, ίσως άνευ σημασίας:
Άξιζε άραγε τουλάχιστον όσο ένας Μαραθώνιος η προς τον Γολγοθά επίπονος κι εξευτελιστική πορεία του Κυρίου;

Και η συζήτησις συχνά εστρέφετο εις τον Νίκο Εγγονόπουλο.
  

Un Dollaro Bucato

Όλη τη ζωή σε μια κουζίνα

{ Η θέση μου στο σπίτι στο οποίο με μετέφεραν αμπαλαρισμένο μέσα στο χαρτοκιβώτιό μου, έμοιαζε να ήταν -από καιρό και για τα καλά- προκαθορισμένη. Το πού (σε ποιό δωμάτιο και σε ποιά γωνία τού δωματίου) έπρεπε να εγκατασταθώ ήταν ήδη θέμα λήξαν. Το κατάλαβα γιατί δεν άκουσα να δίνονται περαιτέρω οδηγίες στους μεταφορείς μου. Μόνο ένα "πάρτε αυτό από τη μέση" φαντάστηκα πως αφορούσε εμένα.

"Είναι βαρύ το κωλοέπιπλο", "Σιχτίρ", έλεγαν με το ίδιο αγκομαχητό οι  δυο φωνές που άκουγα σχετικά καθαρά κι από μικρή απόσταση. Κατάλαβα λοιπόν: ότι  με κουβαλούσαν δύο άτομα, ότι ήμουν βαρύς και τούς δυσκόλευα και, το κυριότερο, ότι κατά πάσα πιθανότητα ήμουν ένα αντιπαθές έπιπλο σ' ένα χαρτοκιβώτιο. Μη δίνοντας πολλή σημασία στο "κωλοέπιπλο και το σιχτιρ" που μπορεί να ήταν ύβρεις λόγω κακής διάθεσης της στιγμής, συγκεντρώθηκα στο να καταλάβω τι σόι αντικείμενο ήμουν.

Λοιπόν σκέφτηκα πως, για να ζορίζονται δυο άνθρωποι-κουβαλητές, το βάρος μου θα πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο, ούτως ώστε να αναλογεί στον κάθε κουβαλητή ένα βάρος μεγάλο που θα ήταν αρκετό να τον κάνει να με μισήσει. Επόμενο ήταν να με ακουμπήσουν στο έδαφος αρκετές φορές για να αναλάβουν τις δυνάμεις τους μέχρι να με τοποθετήσουν όπου έπρεπε.

"Μα, με τέτοιο βάρος που έχω, τι τάχα μπορεί να είμαι;" σκεφτόμουν. Υπολόγισα από τις αποστάσεις που έφταναν  οι φωνές τών κουβαλητών πως εκτός από το μεγάλο βάρος  μου,  θα έπρεπε να είμαι ένα μακρύ, ογκώδες αντικείμενο. Αλλά τι σόι αντικείμενο; Ένα βαρύ σκαλιστό έπιπλο ή μήπως ήμουν ένα ψυγείο ή μια βαριά κουζίνα ηλεκτρική;  Όπως και να 'χει δε θα μου άρεσε καθόλου να είμαι μια συσκευή από αυτές με τα μακριά μαύρα καλώδια που κρέμονται από πίσω τους σαν ουρές από ποντίκια. Όχι ψυγείο, όχι ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήριο και τέτοια. Δεν ήθελα να περνώ όλη τη ζωή μου σε μια κουζίνα...}
........................................................................................................................................................

Όποιος διάβασε τις πιό πάνω γραμμές κι έχει καλά χωνέψει πως ο φόβος είναι πολλές φορές ένας οιωνός, ένα προαίσθημα αξιόπιστο, θα έχει ήδη καταλάβει πως το περιεχόμενο τού κιβωτίου τελικά, όταν τού αφαίρεσαν το περιτύλιγμα, το πρώτο που αντίκρυσε ήταν ένα λευκό δωμάτιο. Εκείνο το ψυχρό λευκό που είχαν δίπλα του, εκτός από αυτό, οι άλλες ...συσκευές τής νέας κουζίνας. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν εκείνο το σιχαμερό καλώδιο που έβγαινε από πίσω του και κάποιος το τραβολόγαγε για να το χώσει κάπου μες τον τοίχο.

Με τον καιρό όμως ανακάλυψε και τα προνόμιά του: Δεν ήταν λ.χ. σαν το πλυντήριο που τού άνοιγαν το στόμα και το γέμιζαν βρωμόρουχα ή την ηλεκτρική κουζίνα όπου η ατάλαντη νοικοκυρά έχωνε ταψιά με διάφορα υλικά κι ύστερα κραύγαζε μ' ενθουσιασμό "YESSS! Το πέτυχα". Αργότερα η ίδια επέστρεφε στην κουζίνα αδειάζοντας τα πιάτα στο σκουπιδοφάγο. Άλλος σιχαμερός ρόλος, αυτός του σκουπιδοφάγου. Άκου να τρως όποια αηδία ετοιμάζει μια φαντασμένη νεοφώτιστη νοικοκυρά! Όσο για την ηλεκτρική σκούπα, ήταν γνωστό πως είχε αποκτήσει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα από το συνεχόμενο ρούφηγμα τής σκόνης.

Σιγά σιγά έμαθε να θεωρεί την ύπαρξή του ζωτικής, ανεκτίμητης σημασίας. Η ψηλότερη, η πιό αγέρωχη από τις συσκευές, το μέρος όπου έβαζαν τα βρώσιμα για να διατηρηθούν. Πολλές φορές ο ρόλος του αφορούσε και εκλεπτυσμένα καθήκοντα, όπως ένα κρασί που έπρεπε να σερβιριστεί κρύο ή ένα φάρμακο που έπρεπε να φυλαχθεί σε μέρος δροσερό, π.χ. ένα εμβόλιο...Είχε αναλάβει, εν ολίγοις, και καθήκοντα σχετικά με την υγεία. Έβλεπε τα χαρούμενα πρόσωπα τών παιδιών να ανοίγουν την πόρτα του για να πάρουν το γλυκό τους...Πόσο σημαντικά ήταν όλα τα σχετικά με αυτόν τον λευκό ογκόλιθο! "Ποιός δεν έκλεισε καλά το ψυγείο;!"  ή "Σιγά όταν κλείνετε το ψυγείο!" - σαν να ήταν η πόρτα μιάς λιμουζίνας, κάνανε.

Ναι, κάτι τέτοιο ήταν...μια λαμπερή, απαραίτητη, αξιαγάπητη και λατρευτή από όλους συσκευή, με όμορφες γραμμές που δέσποζε μέσα στην κουζίνα, κάθε πρωί που την έλουζε το φως τού ήλιου. Ένας σταρ ήταν...Τί "συσκευή" και ανοησίες! Έτσι πέρασαν τα χρόνια, με αυτήν την αίσθηση τής άφταστης μοναδικότητας και τής κυριαρχίας η οποία που και που διακοπτόταν από εκείνο το ενοχλητικό κι αντιαισθητικό, καλά κρυμμένο, καλώδιο που -όπως στα ποντίκια- φύτρωνε από τον πισινό του.  

Road to Hell

Les boys do cabaret - Το γκαιημπέκικο

Στη συνέντευξη στο περιοδικό «Screw» ο κ. Μπουτάρης υπογραμμίζει ότι έχει θέσει σαν στόχο τη συνεργασία με δημάρχους και από άλλες πόλεις, για την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου.*

«Πρέπει να ευθυγραμμιστούμε με το Δίκαιο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Αν θέλουμε να λεγόμαστε και εμείς σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη*», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Μπουτάρης.

Παράλληλα, όσον αφορά την υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ο κ. Μπουτάρης είπε «στην Αμερική* επιτρέπονται, που είναι πιο συντηρητική χώρα από τη δική μας».

Τέλος, στη συνέντευξη ο κ. Μπουτάρης είπε ότι έχει γκέι φίλους* και θα υποστηρίξει τα δικαιώματά τους ή πρωτοβουλίες σχετικών οργανώσεων, ενώ τόνισε ότι «αν οι παρελάσεις ομοφυλόφιλων* γίνονται σε Λονδίνο, Βερολίνο, θα γίνουν και στη χώρα μας» .

Αυτά είπε (κατά το 247.gr) ο αγοραίος αυτός τύπος που με τα λεγόμενά του αυτοπροσδιορίζεται όσον αφορά την ικανότητα ιεράρχησης των ζητημάτων που απασχολούν την πόλη του. Ελπίζω μετά το "Screw" να συνεχίσει τις συνεντεύξεις σε ανάλογα περιοδικά μέχρι να τον ...screw κάποιος. Προς το παρόν ας τον αφήσουμε πρώτα να κάνει την πόλη του σαν το Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη. Ένα βιογραφικό του σημείωμα, πάντως, θα είχε ενδιαφέρον.

Τελικά η Ελλάδα δεν θα πάψει ποτέ να είναι η πλουσιότερη δεξαμενή γελοιότητας. Αν η ποσότητα του υπάρχοντος στο Αιγαίο πετρελαίου είναι ίση (ή και μισή ακόμα) της ποσότητας τού γελοίου, τότε το ενεργειακό μας πρόβλημα λύθηκε.

ΥΓ.

1. Θα μοιάσουμε και σε άλλα πράγματα με το Λονδίνο, κύριε; ...Συγγνώμη: "Ρε μάγκα" ήθελα να πω.

2. Με αστερίσκο (*) σημειώνω τα σημεία που βγάζουν γέλιο (π.χ. αν στο Βερολίνο δεν παρήλαυναν οι gay, αυτός θα απαγόρευε τέτοιες εκδηλώσεις;  ή πάλι αυτός μαζί με άλλες πόλεις θα αλλάξουν το Οικογενειακό Δίκαιο;)

3. Στο θέατρο σκιών, ο ένας αστείος χαρακτήρας διαδέχεται αμέσως τον άλλον, από την αρχή έως το τέλος του έργου.

Παρελθοντολογία

-Αν η αριστερά δεν έκανε τα γνωστά σφάλματα, τώρα θα ήταν κόμμα εξουσίας. Αν δεν ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τα βόρεια σύνορα τής Ελλάδας θα ήταν στη Λάρισα. Αν δεν είχαμε τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας θα ήμασταν διαφορετικοί. Αν ήμουν πρωθυπουργός εγώ, θα έλυνα σε δυο χρόνια τα οικονομικά προβλήματα τής Ελλάδας. Αν κάναμε αυτό κι εκείνο, θα γλιτώναμε το ΔΝΤ. Αν οι άλλοι πλήρωναν τους φόρους θα τους πλήρωνα κι εγώ.

-Όχι, αν η Αριστερά ήταν κόμμα εξουσίας, θα έκανε τώρα τα γνωστά της σφάλματα. Αν τα βόρεια σύνορα τής Ελλάδος έφταναν στη Λάρισα, μπορεί να ερχόταν ένας Βενιζέλος. Αν δεν παρεμβάλλονταν τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν θα ήμασταν και τόσο διαφορετικοί από ό,τι είμαστε. Αν τα οικονομικά προβλήματα ήταν όλα λυμένα, θα ήμουν εγώ πρωθυπουργός. Αν γλιτώναμε το ΔΝΤ, θα κάναμε τα ίδια πάλι. Αν οι άλλοι πλήρωναν τους φόρους τους, θα έβρισκα τον τρόπο να μην πληρώνω εγώ.

-Μα όχι, αν η αριστερά δεν έκανε τα γνωστά σφάλματα, τώρα θα ήταν κόμμα εξουσίας. Αν δεν ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τα βόρεια σύνορα τής Ελλάδας θα ήταν στη Λάρισα. Αν δεν είχαμε τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας θα ήμασταν διαφορετικοί. Αν ήμουν πρωθυπουργός εγώ, θα έλυνα σε δυο χρόνια τα οικονομικά προβλήματα τής Ελλάδας. Αν κάναμε αυτό κι εκείνο, θα γλιτώναμε το ΔΝΤ. Αν οι άλλοι πλήρωναν τους φόρους θα τους πλήρωνα κι εγώ.

-Μα όχι, όχι, αν η Αριστερά ήταν κόμμα εξουσίας, θα έκανε τώρα τα γνωστά της σφάλματα. Αν τα βόρεια σύνορα τής Ελλάδος έφταναν στη Λάρισα, μπορεί να ερχόταν ένας Βενιζέλος. Αν δεν παρεμβάλλονταν τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν θα ήμασταν και τόσο διαφορετικοί από ό,τι είμαστε. Αν τα οικονομικά προβήματα ήταν όλα λυμένα, θα ήμουν εγώ πρωθυπουργός. Αν γλιτώναμε το ΔΝΤ, θα κάναμε τα ίδια πάλι. Αν οι άλλοι πλήρωναν τους φόρους τους, θα έβρισκα τον τρόπο να μην πληρώνω εγώ.

                                        .................................................................................

Ονειροπόληση

Απλά κλείνω τα μάτια μου για να ονειρευτώ αλλά παραμένω ξύπνιος. Όντας ξύπνιος βλέπεις τα πιό ζωντανά όνειρα κι όχι εκείνα τα όνειρα τού ύπνου, τ' απομεινάρια τής καταπιεσμένης ψυχής, λογοκριμένα και διασκευασμένα ώστε να μην ντρέπεσαι να τα θυμάσαι. Δεν σού εξασφαλίζει τίποτα εκείνος ο λεγόμενος R.E.M. ύπνος. Τουλάχιστον τίποτα το ζωντανό, τίποτα που να αγγίζει όλες τις αισθήσεις. Σκληρά, κρύα και χωρίς συναίσθημα τα όνειρα τού ύπνου. Μοιάζουν συχνά με σιδερόβεργες, σκόρπιες, ασύνδετες και ακατάστατες που αιωρούνται στον αέρα όλο και πιo ψηλά ενώ τα ξύπνια μου όνειρα -αυτά του daydreaming- έχουν το χρώμα τ' ουρανού, το άρωμα τού δυόσμου, την αραιή σύσταση τού νερού, τον ήχο τής βροχής που πέφτει στη λίμνη.
Μέσα σ' αυτή τη λίμνη μπορώ να νιώσω κύκνος ολόλευκος σε πλοήγηση, ευγενικά σπρωγμένος από τον καθαρό αέρα.

Ανυπόμονο ξεπροβόδισμα

Κάθε νύχτα πάνω στο μαξιλάρι σου ακούς αυτό το ντάπα-ντούπα που χτυπά μέσα σ' ένα αυτοκίνητο περαστικό με μπάσσα μουσική στη διαπασών και κάθε νύχτα για μια στιγμή κάνεις το λάθος να νομίζεις πως ακούς τάχα την καρδιά σου καταμεσίς τής πόλης. Τι άλλο θα διαπερνούσε πεζοδρόμια και πατώματα, στρώματα και σεντόνια, αν όχι ο χτύπος μιάς καρδιάς που σού γεμίζει το κεφάλι και τα άκρα με αίμα το οποίο σού προκαλεί ταλάντωση στο σώμα, ταλάντωση όμοια με αυτή που σε αναγκάζει τ' ανυπόμονο ξεπροβόδισμα τού "Φύγε!";  Η σκέψη που έρχεται μετά χτίζεται αργά μέσα στο μυαλό σου κι είναι η διαπίστωση πως η μέρα πάλι έμεινε ημιτελής, μάλλον με διάθεση τσαπατσούλικης και βιαστικής προετοιμασίας για ένα ταξίδι-περιπλάνηση. Να πώς χάνεις τις μικρές απ' τις αποσκευές σου, και τα κομάτια τού εαυτού σου που λείπουνε δεν ξέρεις πού να ψάξεις: από κει που φεύγεις ή εκεί που πας;

Μα πάλι δεν είναι και κανόνας επιμελώς πανέτοιμος με όλα τα απαραίτητα, εσύ ειδικά, να ταξιδεύεις. Την προηγούμενη νύχτα ξυπνάς απ' τον εφιάλτη πως κάτι έχεις ξεχάσει και το σημειώνεις -πάλι καλά!- σε πρόχειρο χαρτί. Πάλι, όταν για περιπλάνηση αναχωρείς, μπορεί να χρειαστείς τα πάντα. Τα πάντα ή και τίποτα. Μισή είναι πάντα η μέρα πριν την αναχώρηση και συνήθως επί ώρες στέκεσαι κοιτώντας το καράβι και τους άλλους επιβάτες προτού ανεβείς κι εσύ.

Όταν τελειώσουν όλα αυτά, αυτό το mal du depart, και στο κατάστρωμα σταθείς ευθυτενής στην πλώρη ακουμπώντας, κλέβει το βλέμμα σου ο αφρός που οι έλικες αναδεύουν και τινάζουνε προς την ξηρά για να απομακρυνθεί το πλοίο. Οι νυχτερινοί περίπατοι στο καράβι, σίγουρα ως το πρωί, θα σ' έχουν οδηγήσει ως την πρύμνη και με τον ήλιο που τώρα πιστά ακολουθείς, μια αμυδρή εικόνα τού πού πας σαν αποκάλυψη θα σου φανερωθεί. Τα διλήμματα κι οι φόβοι για το εγχείρημά σου, μαζί με το καπέλο σου στη θάλασσα θα πέσουν.

Ακόμα μια ανανέωση !

Ο φίλος μου ο Α., εκείνος ο απλοϊκός και θυμόσοφος τύπος που έχω αναφέρει και σε παλιότερες ιστορίες, ήθελε να με κοντράρει σε περισσότερα τού ενός πεδία μέσα σε μία και μόνη συζήτηση. Συγκεκριμένα ήθελε να αποδείξει ότι οι γέροι, αν και διαθέτουν μειωμένο μνημονικό και κρίση, είναι όμως τόσο ζυμωμένοι με την πονηριά τής ζωής που θα βρουν τον τρόπο να "τη φέρουν" στους νεότερούς τους. Αλλά από την άλλη αυτό μένει μια άκαρπη νίκη χωρίς αντίκρυσμα γιατί τον πόλεμο, τελικά, τον κερδίζουν οι νέοι. Μου διηγήθηκε την ιστορία του, λοιπόν:


Ο γεράκος που γνώριζα ήταν γύρω στα 85 κι επρόκειτο να προσπαθήσει να ανανεώσει εκ νέου την άδεια οδήγησης που είχε κιόλας ανανεώσει από τα 65 του ανά διετία. Αυτό ανησύχησε τους γιούς του, τα εγγόνια του και το μεγαλύτερο δισέγγονό του: "Τίιι;!  Δεν είμαστε καλά...Να βρούμε τον εξεταστή, να του πούμε να τον "κόψει" αλλιώς αυτός θα οδηγεί ως τα 100 του χρόνια."

Έτσι έγινε. Ο εξεταστής ήταν σιβυλλικός και είρων κατά τη διαδικασία, απέναντι στο κακόμοιρο γερόντιο:
-Οδηγείτε νύχτα και βλέπετε μπροστά σας ένα φως να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Τι υποθέτετε πώς είναι;

-Ένα δίκυκλο, μάλλον...

-Ναι, τι δίκυκλο; Βέσπα, ποδήλατο, μηχανή;

-Ε...Δεν ξέρω!

-Χμμμ! Ας υποθέσουμε τώρα πως μέσα στη νύχτα βλέπετε δυο φώτα να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση με την ίδια ταχύτητα. Περί τίνος πρόκειται, λέτε;

-Ένα αυτοκίνητο προφανώς...

-Ναι, τι αυτοκίνητο όμως; Μπε-εμ-βε, Τογιότα, Τζάγκουαρ;

-Ε...Δεν ξέρω!

-Χμμμ! Ας υποθέσουμε πως, πάλι οδηγώντας μέσα στη νύχτα, βλέπετε να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση ένα ζευγάρι πολύ μεγαλύτερα φώτα. Τι λέτε να είναι;

-Ένα φορτηγό, σίγουρα...

-Ναι, τι φορτηγό όμως;  Μερτσέντες, Σαρακάκης, Σκάνια;

-Ε...Δεν ξέρω!

-Χμμμ. Καταλαβαίνετε πως δεν είναι δυνατόν -όσο κι αν προσπάθησα να σας διευκολύνω- να συναινέσω στην ανανέωση τής άδειας οδήγησης.

Ο γεράκος σηκώθηκε έχοντας καταλάβει το "στημένο" τού πράγματος αλλά, έχοντας μισοπαραδεχτεί πως το να οδηγεί σε τέτοια ηλικία ήταν παρακινδυνευμένο, δεν έδωσε συνέχεια παρά μόνο είπε:

-Γιατρέ, ας υποθέσουμε πως οδηγείτε εσείς τη νύχτα και βλέπετε ένα φωτάκι και κοντά του μια γυναίκα με πολύ κοντή φούστα, ψηλά τακούνια και που γυρνάει στον αέρα ένα τσαντάκι. Τι λέτε πως μπορεί να είναι;

-Μα, μιά πόρνη, βέβαια...

-Ναι, αλλά τι ηλικίας πόρνη, όμως; Όπως η μητέρα σας, όπως η αδελφή σας ή όπως η κόρη σας;



"Βλέπεις τι διάολοι σού είναι οι γέροι;" συνέχισε ο Α. "Άσκοπα χαλάνε τη λιγοστή διαύγεια που τούς απομένει. Ξέρουν πως στη ζωή πιά δεν τους επιτρέπεται ούτε για τον εαυτό τους να αποφασίζουν. Ξέρουν πως οι ικανότητές τους είναι πολύ πεσμένες αλλά πιστεύουν επίσης πως οι άλλοι υπερβάλλουν. Και τελικά αρκούνται να αντιδρούν σε όλα αυτά με έναν τρόπο που τούς εξασφαλίζει σίγουρα, εκτός από τον τίτλο τού γέρου, και τον τίτλο τού στριμμένου. Και πού να σκεφτούν οι άλλοι πως ο συγκεκριμένος ήθελε την ανανέωση τού διπλώματος μόνο και μόνο για να την επιδεικνύει στους συνομηλίκους του...".