Για τους ανθρώπους που αγάπησε, για ό,τι είχε πιό ακριβό και το έχασε, δεν θέλησε ποτέ να γράψει ούτε μια φράση ούτε ένα στίχο. Πέστε πως ντράπηκε, πως ένιωσε ότι έτσι τα ευτελίζει. Ή πάλι πέστε πως έτσι κάνει ο σακάτης όταν δείχνει στους περαστικούς ένα κομμένο πόδι να ξεμυτίζει από το ανεβασμένο του μπατζάκι, για να τον λυπηθούν. Μακριά θέλει αυτά που αγαπά να τα κρατήσει από τη μαύρη διαδρομή που κάνει απάνω στο χαρτί, σα σαλιγκάρι, το μελάνι.
Ανώδυνο είναι να γραφτεί μια ανοησία, για χάρη μιάς ποιητικής spleen, που μιλάει για μοναξιές κι αναχωρήσεις, για τη θλίψη που είναι γύρω μας κι άλλα αυτού τού είδους. Αυτό, ναι, το κάνει κι εκείνος...Μα για τη θλίψη την εντός του, αυτή που μόνο αυτός γνωρίζει, ούτε από πού έρχεται θα πει, ούτε και πως τη λένε. Κι ακόμα κι αν μαντεύαμε τη φύση της εμείς οι άλλοι και αν με τα δάχτυλά μας τη ρίζα τού πόνου ψηλαφούσαμε, αυτός θα αρνιόταν την αλήθεια, το κύρος τού ισχυρισμού μας.
5 σχόλια:
Aκριβώς έτσι..
Αυτός, κάποιον...μου θυμίζει!!!
@μεριλ
Βέβαια, τα προσωπικά είναι προσωπικά.
@jokand
Δεν είναι ανάγκη να λέμε τα δικά μας θλιβερά...Θλιβερά να 'ναι κι ας είναι και ξένα. Αν και του ξένου το θλιβερό πολλάκις είναι αστείο.
:§
η θλίψη του εντός, να του πεις, έχει δίκιο, δεν περιγράφεται από το που προέρχεται και από το πως τη λένε .. δεν ζωγραφίζεται, δεν σχεδιάζεται .. μοναχά Φοριέται..
στων άλλων, ανιχνεύεται και αναγνωρίζεται ..
Θα το αρνιόταν,θα το διέψευδε...
Έτσι όπως τα λες, κ. meggie: φοριέται, από μέσα (όχι στο δεξί, σαν κόσμημα).
:{°
Δημοσίευση σχολίου