Ο πιο πολύς ο κόσμος κάνει περιπάτους τ' απογεύματα, γυρίζει γύρω-γύρω την πλατεία Δημοκρατίας όπως προαυλίζονται οι φυλακισμένοι και, σαν κουραστεί, κάθεται και ξαποσταίνει. Η Αγάπη που το πρωί τραβολογιόταν πάνω στα ημιφορτηγά, πιο ύστερα γίνεται μαθήτρια κι οι δάσκαλοί της τη βλέπουν νοήματα να κάνει: τρεις σταγόνες από τη βροχή πέφτουν σ' ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι. Συναντάς, θες-δε θες, και εδώ τους ρομαντικούς, τους ποιητές. Το βράδυ, οι πλέον ρημαγμένοι από αυτούς, οι νοσταλγοί μεθούν με τ' άρωμα τού ούζου και τού ουίσκι. Να η Αγάπη, τώρα, μέσα στα οινοπνεύματα. Τη βλέπει κανείς την Αγάπη κατά πως προστάζει ο τόπος που το χώμα του πατά. Αδίκως γκρινιάζει κι απορεί ο περαστικός από τα μέρη. Έτσι το 'χουνε αυτοί, "ετούτα είναι δ'κά μας, παράδοσή μας ειν' ετούτη", είπανε αυστηρά τού περιηγητή που την Αγάπη οσμίστηκε, αυτός, μέσα στη μυρωδιά τού κακάο που μια μύγα με το χτύπημα τών φτερών της ξεσκόνιζε από να τιραμισού.
1 σχόλιο:
Είμαι περίεργος...όταν θα έρθεις Χαλκίδα τι θα γράψεις (εάν γράψεις).
Εάν και ξέρω πως έχεις έρθει στο παρελθόν...αλλό είναι να είσαι περαστικός από ενα τόπο κι άλλο να ζήσεις εκεί για λίγο.
Πρόσεξε! Για λίγο...το πολύ χαλάει την μαγευτική συνταγή...γίνεσαι ένα με τα υλικά της..δεν εισαι πάνω απ' τη καρσαρόλα να απολαμβάνεις τις μυρωδιές!
Δημοσίευση σχολίου