Τ' άνθος που 'ριξες στο κελί μου
γκυκά έμεινε κει μαζί μου
κι αν ξεράθηκε, εμαράθη
ίδιο κράτησε τ' άρωμά του
Για ατέλειωτες ώρες, ολάκερες
μ' αυτή τη μυρωδιά μεθούσα
ενώ με τα κλειστά μου μάτια
έβλεπα εσένα που ποθούσα
Άρχιζα να σε καταριέμαι
μόνος να κατηγοριέμαι:
Λάθος μου ήταν ή πεπρωμένο
να βρεθείς στο δρόμο μου εσύ;
Έπειτα όμως μετανοούσα
κι ένιωθα να 'χω μόνο
μία λαχτάρα, μία επιθυμία:
Να σε δω πάλι, Κάρμεν, να σε δω
να σταθείς πάλι μπροστά μου
και θα 'φτανε μια μόνο ματιά
αφέντρα να γίνεις τής ζωής μου
Αχ, Κάρμεν μου
τι ήμουν για σένα!
Κάρμεν, σ' αγαπώ...
Τ' άνθος που' ριξες , άρια από την Κάρμεν τού Μπιζέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου