Οι μέρες περνούσαν και οι περαστικοί διάβαιναν μπροστά από το δέντρο. Μα ναι, το δέντρο είχε "εικόνες" κάθε τόσο στο εσωτερικό του αλλά δεν ήξερε αν πρόκειται για δικές του εικόνες ή ήταν εικόνες που η μορφή τους επηρεαζόταν από αυτά που βρίσκονταν κοντά του. Τελικά αντιλήφθηκε πως ό,τι περνούσε από κοντά του άφηνε και μιαν εικόνα μέσα του για μερικά δευτερόλεπτα.
Κόσμος περνούσε εκείνες τις μέρες φορτωμένος με στρογγυλά πράγματα στο κεφάλι, παιδιά με στρογγυλά πράγματα γύρω από τη μέση τους, παιδιά που πετούσαν -το ένα στο άλλο- στρογγυλά πράγματα τα οποία χοροπηδούσαν στο δρόμο και στους τοίχους. Στρογγυλά πράγματα που μοιάζαν με τους καρπούς τού μικρού δέντρου, μόνο που το μέγεθός τους ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτούς.
Σίγουρο καθώς ήταν πως επρόκειτο για καρπούς, καταχάρηκε: μπορεί αργότερα και τα δικά του τα μικρά νερατζάκια να γίνονταν όπως τα πολύχρωμα πηδηχτά παιχνίδια τών παιδιών, αυτά που τα φώναζαν "μπάλες". Ακούμπησε κάτι καινούργιο μ' αυτές τις σκέψεις: το Όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου