Χαλάουα

Διαβάζοντας για τους ποιητές κανείς, γνωρίζοντας το βίο τους, αντιλαμβάνεται την πραγματική σημασία τής τέχνης τους. Βλέπει κανείς τον ποιητή σαν αυτό ακριβώς που είναι: ένα τραγικό πρόσωπο. Ποιητής δεν γίνεται όποιος θέλει. Η ζωή διαλέγει τους ποιητές. Η ζωή τούς καταριέται. Όχι, πιστεύω πως δεν υπάρχει ευτυχισμένος ποιητής. Κι αν κάποιον μου δείξουν και μου πουν πως είναι ποιητής κι ευτυχισμένος, εγώ θα δυσπιστήσω. "Τότε ή δεν είναι ποιητής ή κατάφερε και σας ξεγέλασε πως είναι τάχα ευτυχής".

Αυτό μάλλον διαπίστωσαν κι άλλοι πολλοί: ποιητής=θλιμμένος, κι άρχισαν να γράφουν κλαίγοντας και να κλαίνε γράφοντας. Μόνο που αυτό το κλάμα από τη γκρίνια απέχει πολύ λίγο. Δάκρυ θα τρέξει και με το κρεμμύδι. Η θλίψη η αληθινή (αυτή τού πραγματικού ποιητή) γίνεται και δικιά σου θλίψη. Μεταδίδεται, διαχέεται που λένε κι οι γιατροί τής ψυχής. Η με το ζόρι θλίψη, αυτό το τριπάκι στο οποίο μπαίνει όποιος θέλει κάτι να γράψει συγκινητικό, δεν αγγίζει κανέναν.

Ίσως και, τόσο κλάμα, μερικούς να τους απωθεί. Χάνει εκείνο το μεγαλείο που έχει το βαθύ κόψιμο τής φλέβας. Κάτι επώδυνο βέβαια είναι αλλά πολύ επιδερμικό. Σαν μια χαλάουα. Και εξ αιτίας αυτού πολλοί πετούν συλλήβδην στα σκουπίδια όλη την ποίηση.